'En?' vroeg Hermelien nieuwsgierig. 'Hoe was je date?'
'Je gaat het niet geloven,' kirde ik enthousiast. 'Hij heeft me verkering gevraagd. Hij heeft het gewoon gevraagd!'
'Je hebt ja gezegd, neem ik aan?' raadde mijn beste vriendin en ik zag hoe er kleine lichtjes in haar ogen ontstonden.
'Natuurlijk heb ik ja gezegd! Hoe kon ik anders? Draco Malfidus heeft mij verkering gevraagd,' ratelde ik vrolijk verder. Ik kon mijn geluk nauwelijks op en dat het niet zo handig was om dit in de eetzaal te bespreken, rond etenstijd besefte ik me ergens, maar het was zo'n drukke dag geweest dat ik geen kans had gehad om het haar te vertellen. Ik moest het wel nu doen.
'Tegen wie heb je ja gezegd?' hoorde ik de vragende stem van Ginny achter me vragen. Ik slikte en keek Hermelien met grote ogen hulpzoekend aan, maar zij kon mij het antwoord op de komende situatie ook niet geven. Ginny klom naast me op het bankje en keek me geïnteresseerd aan. 'Heb je een vriendinnetje?'
'Uhm,' stotterde ik en in mijn hoofd werd alles overhoop gehaald. Ik wist het antwoord niet goed; ik had geen vriendinnetje, maar ik kon ook niet zeggen dat Draco mijn vriendje was. Ik wilde geen preek of toespraak waarin ze duidelijk maakte hoe slecht hij wel niet was en ik wist niet of ik klaar was om mijn geaardheid uit te spreken tegen Ginny, vooral niet omdat ik wist dat ze me leuk vond.
Een deel van mij wilde het echter niet zeggen maar schreeuwen. Draco Malfidus was van mij en dat mocht iedereen weten; inclusief Ginny Wemel.
Het was de reactie van de anderen die mij beangstigde. Sinds ik mijn eerste voetstappen op Zweinstein had gezet werd ik continue door nieuwsgierige ogen in de gaten gehouden. Sommige kinderen bewonderden mij; andere juist niet. In principe gaf ik daar weinig om, al vreesde ik voor het ergste. Met de opkomende oorlog leek een relatie tussen de Uitverkorene uit Griffoendor en de zoon van een man die gevangen zag omdat hij de Heer van het Duister steunde uit Zwadderich niet gepast. De tijd was verschrikkelijk, in tegenstelling tot mijn gevoelens voor Draco die alles behalve verschrikkelijk waren.
'Ik ehm,'ging ik verder. Hermelien gaf me haar wel bekende blik. De je-moet-nu-echt-iets-zeggen-anders-valt-het-op blik. Ik haatte die blik, vooral omdat ik wist dat ze gelijk had. Als ik niet snel reageerde kon deze situatie escaleren.
Ik had de Malfidus jongen moeten vragen hoe hij erover dacht om onze relatie openbaar te maken.
'Wie heeft een vriendinnetje?' vroeg een ander. Ik herkende de engelenstem van mijn vriendje meteen en slikte nogmaals.
Ik had het mis: de situatie was al geëscaleerd.
Nu stond mijn favoriete Zwadderaar er ook bij en kon ik er bijna niet meer omheen. Was dit het moment? Ging ik nu, tegenover ieder luisterend oor toegeven wat ik voor Draco voelde?
'Potter zeker,' hoorde ik de stem van Patty zeggen. Ze deed geen enkele moeite om de sarcastische toon in haar stem te verbergen.
Paniek rees in mijn maag en direct baalde ik ervan dat ik dit onderwerp had aangesneden met Hermelien in het openbaar. Dat nu iedereen ons nauwlettend in de gaten hield kon uiteraard alleen mij overkomen.
'Wie wil er nou met Potter daten?' klonk de stem van Zabini door de eetzaal. Ik rolde met mijn ogen en draaide om naar de kinderen achter me. Ik kon mijn ogen direct niet meer van Draco afhalen. Hij droeg het Zwaddrich overhemd die hij bijna altijd droeg, maar deze keer zag hij er om onverklaarbare rede nog beter uit.
Ik was het zat. Als zij een spektakel wilde zou ik die hen geven. Bovendien hoefde ik het op deze manier maar één keer te zeggen en kon ik de latere vragen vermijden.
Mijn hart klopte als in een gek in mijn borstkast, mijn handen begonnen vochtig te worden en ik kon mijn groene ogen niet afwendden van het paar staalblauwe ogen van de mooiste jongen.
'Ik heb een vriendje en hij is geweldig.'
De mond van Ginny viel letterlijk open en ik zag dat die van Draco hetzelfde deed. Ook zijn groepje "vrienden" wist even niet wat te zeggen.
Het enige wat Hermelien kon doen is het schouwspel voor haar tevreden bekijken.
'Wat?' vroeg Ginny met een lichte trilling in haar stem.
'Ja, precies; wat?'reageerde Park, de verwarring was te horen in haar stem.
'Precies zoals ik het zei,' zei ik kalm, terwijl ik dat van binnen alles behalve was. 'Sinds gisteren heb ik een geweldig vriendje, ik hou van hem en ik hoop hij ook van mij. Ik ben niet homoseksueel, maar biseksueel. Als je dat vies vind, jammer dan dat is jou probleem, niet de mijne. Als je nu als jongen zijnde denkt dat er een kans is dat ik je leuk ga vinden; dat is echt niet zo, dat beloof ik je hierbij. Nog vragen?'
Niemand op een straal van vier meter leek te begrijpen wat er aan de hand was - Hermelien en Draco niet meegeteld- en ik vond het ergens wel amusant. 'Geen vragen meer?' vroeg ik terwijl ik mezelf uit mijn stoel hees. 'Nou, daar ben ik blij mee,' zei ik zodra ik recht stond. De angst kroop nog steeds door mijn aderen, maar werd nu vergezelt met een opluchting.
Het voelde goed om eindelijk eerlijk te kunnen zijn. Bijna twee jaar lang had ik niemand durven te vertellen hoe ik me werkelijk voelde. Ergens voelde het surreël; alsof ik zo wakker kon worden en dit alles een droom bleek te zijn.
'Wacht,' zei Ginny voor ik de kans had om weg te lopen. Ik draaide me om en keek haar aan. 'Wie is je vriendje?' vroeg ze. Aan haar trillende stem te horen viel het nieuws niet zo goed bij haar.
Ik keek met een schuinoog naar Malfidus. Er verscheen een prachtige grijns rondom zijn lippen waardoor ik wist dat dit het moment was waarop het zou gebeuren. Dit was het moment waarop iedereen onze liefde zou horen.
Deze gedachte zorgde voor zowel meer paniek als een gelukzalig gevoel in mijn lichaam.
Ergens vond ik dat het voldoende was en dat ik het hier bij moest laten, maar ergens besefte ik dat het makkelijker was om de pleister er in één keer af te trekken.
'Die staat recht voor je,' antwoordde Draco die naast mij was komen te staan. Zijn hand gleed via mijn arm in de mijne waardoor kippenvel op mijn huid ontstond. Er ontstond een glimlach op mijn gezicht waarvan ik zeker wist dat hij de komende dag niet meer zou verdwijnen.
Ik merkte nu pas dat het helemaal stil was geworden in de eetzaal. Iedere leerling en iedere leraar keek naar ons. De meesten hadden een open mond, anderen grote ogen, anderen een blik vol walging. Ik vond de mensen met de glimlach op hun gezicht - zoals Loena en Hermelien- het leukste.
'Wat?' vroegen Ginny en Patty weer, maar deze keer klonk het nog verwarrender. Ze begrepen er vast niets meer van.
'Nou,' zei Draco. 'Ik ben verliefd op Harry, en hij op mij. We zijn sinds gister avond samen.'
Ginny sloeg haar handen voor haar mond en ik zag de tranen achter in haar ogen opwellen. Mijn hart brak voor het Wemel meisje; zij was tenslotte een goede vriendin van mij en ik wilde haar absoluut geen pijn doen.
'Wacht eens even,' zei Patty. 'Die avond toen ik langskwam en die geluiden hoorden, waren dat-?'
'Ja,' antwoordde ik kalm. 'Dat waren wij.'
Haar reactie verbaasde me nog het meesten. Iets in haar ogen veranderde en voor ik het wist was ze aan het gillen. 'Je hebt mijn man afgepakt!' schreeuwde het Zwadderich meisje hysterisch. Ze rende op me af en duwde me naar achter waardoor ze op me viel en ik de hand van Draco noodgedwongen los moest laten. Haar hoge riep allerlei scheldwoorden. Verder hadden haar handen mijn haren gevonden waar ze in gevlochten waren met als gevolg dat ze er aan trok. Met haar vrije hand krabde ze mijn gezicht open en liet ze bloederige strepen achter op mijn huid.
Ze werd van me afgetrokken door Draco die haar in de armen van zijn vrienden duwde. 'Hou haar in bedwang,' snauwde hij dwingerig. Ik hoorde zijn vrienden angstig knikken waarna ze haar wegsleepte. De blonde jongen hielp me overeind en drukte een klein kusje op mijn neus. 'Kom,' fluisterde hij zacht. 'We gaan.'
Ik vervlocht mijn vingers opnieuw met de zijne voor we de zaal uit renden. We stopten pas zodra we ver van de eetzaal waren en beide niet meer konden.
'Dat was geweldig,' fluisterde ik zacht. Mijn vriendje spreidde zijn armen waardoor ik mijn lichaam erin nestelde en gebruik maakte van de veiligheid die zijn armen me gaven. Ik wikkel mijn armen rond zijn taille en sloot genietend mijn ogen.
Het besef dat ik zojuist voor de hele school uit de kast was gekomen drong pas later tot me door, maar het kwam uiteindelijk wel. Ik was bang voor alles wat ze nu gingen uithalen, tegelijkertijd voelde ik me echter duizenden keren sterker nu ik mijn liefde voor de blonde jongen niet meer geheim hoefde te houden; voor niemand niet.
'Dat was het zeker,' fluisterde de Zwadderaar in mijn oor. 'Ik hou zoveel van je.'
Ik keek op en drukte een kusje op zijn lippen.
'Ik hou veel meer van je, en iedereen weet dat nu.'
'Denk je dat Patty erover heen komt?' vroeg hij en ik haalde mijn schouders op - een handeling die me moeilijk werd gemaakt door de armen van Draco-.
'Ik hoop het, maar zo niet dan hoop ik dat ze wordt opgesloten in een gekkenhuis.'
'Ik vond hun reacties geweldig,' fluisterde Draco. 'Ik vind het nog fijner dat we nu geen geheim meer zijn. De jaren waarin ik mijn liefde voor jou moest verzwijgen waren verschrikkelijk.'
'Wacht,' zei ik verbaasd. 'Hoe lang vind je me al leuk dan?'
'Heb je dat nog steeds niet door, Harry?' vroeg Draco, en ik moest bekennen dat ik dat echt niet had.
'Ik vond jou vanaf de eerste ontmoeting al leuk. Bij de trap, toen je mijn verzoek afwees om vrienden te worden. Vanaf dat moment had je mijn hart te pakken in die klauwen van jou. Ik ben blij dat ik eindelijk de jouwe heb.'
Een brede glimlach brak door rondom mijn lippen. Ik had niemand anders nodig dan de jongen voor mij en dat besefte ik me nu pas.
'Ik ook,'fluisterde ik zacht. 'Ik ook.'