Met frisse tegenzin liep ik naar de deur toe, waar mijn vuist drie keer contact maakte met het hout. Gerommel was aan de andere kant van de deur te horen, waarna de deur snel openvloog.
'Ha, die Harry,' zei Hagrid opgewekt zodra hij mijn verschijning zag. 'Hoe is het?'
'Ik-,' stotterde ik, zoekende naar de juiste woorden. 'Zou ik even binnen mogen komen?'
Ik ervoer het gesprek nu al als pijnlijk en zeer ongemakkelijk. Hagrid scheen echter nergens last van te hebben.
'Natuurlijk mijn jongen, kom erin. Wil je thee? Ik heb net hele pot gezet,' vroeg de halfreus terwijl ik naar binnen liep. 'Graag,' zei ik terwijl het oude, welbekende interieur van Hagrid me overviel.
Niets was veranderd sinds mijn laatste bezoek; op misschien de verse vlekken in het tapijt of het gat in de muur die vermoeddelijk was gemaakt door een één of ander wezen. De halfreus had nou eenmaal een rare fascinatie voor alle soorten fabeldieren.
'Ga zitten,' zei Hagrid en ik zag vanuit mijn ooghoek dat hij het kokend hete water in de mokken schonk.
Ik klom op één van Hagrid zijn grote stoelen en wachtte ongeduldig tot hij zou gaan zitten. Ergens was ik er niet bepaald klaar voor om mijn relatie met Draco openbaar te maken, maar ik wist dat Hagrid nieuwsgierig was. Ik had enkele weken geleden hem namelijk verteld over mijn gevoelens voor een zekere Zwadderaar. Het leek me enkel terecht dat ik hem inlichtte over de veranderingen en vooruitgang.
Waarom moest ik eigenlijk uit de kast komen? Hetero mensen hoeven toch ook niet tegen hun ouders te zeggen dat ze op het andere geslacht vallen, waarom zou ik dat dan wel moeten?
Omdat het anders is? Omdat het raar is?
Vanaf je geboorte wordt er van uitgegaan dat je hetero bent. Natuurlijk zijn er gevallen waarbij onmiddellijk bekend wordt dat diegene homoseksueel is, maar aangezien dat bij mij niet het geval was, kwam het bij de meeste vast als een verrassing aan. Uiteraard interesseerde het me weinig hoe anderen over mij dachten.
Dit was mijn leven en ik vond dat ik zelf al genoeg ellende had meegemaakt om te liegen over zoiets als mijn geaardheid.
'Nou, jongen,' begon Hagrid terwijl hij een slok nam van de dampende thee. Een normaal mens zou het uitschreeuwen van de pijn en zijn tong verbrandde, maar Hagrid leek nergens last van te hebben. 'Wat wilde je me vertellen?'
'Draco heeft me zijn liefde verklaard,' flapte ik eruit; erg subtiel was het niet, maar ik had geen zin om er om heen te draaien.
'Oh,' zei Hagrid, en voor een moment beeldde ik me in dat de halfreus mijn vader was en dat ik net had verteld dat mijn bezem kapot was.
Alleen was Hagrid mijn vader niet en was mijn bezem alles behalve kapot.
'Wat leuk.'
Nog nooit heb ik iemand zo droog horen reageren. Ergens was het wel verwacht en terecht. Ik had niet verwacht dat hij uit zijn stoel zou vliegen om me te omhelsen, eerlijk gezegd zou het een beetje raar zijn. Hagrid reageerde precies zoals ik had verwacht dat hij zou reageren; vooral omdat ik wist hoe hij over de blonde Zwadderaar dacht.
'Hoe lang al?' vroeg de grote man tenslotte voordat hij nogmaals een slok van zijn thee nam.
'Een paar weken geleden heeft hij het me verteld; het is eigenlijk nog niet officieel, maar we hebben wel al bepaalde dingen gedaan.'
Ik wilde hem niet precies uitleggen wat we precies hadden gedaan en hoe het voelde. Het kleine beetje privacy dat ik had koesterde ik.
'Oh,' zei Hagrid weer, maar dit keer was het een andere oh; een ondeugende oh. Zijn donkere ogen lichtte op met een kleine twinkeling.
'Hoe was het?'
Het verse gevoel van geluk stroomde nog na in mijn aderen zodra ik mijn weg naar het kantoor van Professor Perkamentus aflegde. Ik moest noodgedwongen stoppen met mijn gesprek met Hagrid, wat akelig ongemakkelijk begon te worden op het moment dat hij me over voorbehoedsmiddelen begon te vertellen en zijn ervaringen, omdat Professor Sneep onverwachts op de deur bonkte.
De Professor met de vettige haren had mij verteld dat Professor Perkamentus hem had verzocht om mij te halen. Aangezien ik het schoolhoofd al sinds de zomervakantie niet meer één op één had gesproken was mijn nieuwsgierigheid direct gewekt en had ik het knusse huisje van de halfreus verlaten. Na hem bedankt te hebben voor ons goede gesprek, uiteraard.
Professor Perkamentus had mij zonder het te weten gered van het meest ongemakkelijke gesprek dat ik ooit had en ooit zou meemaken.
Onderweg was ik mijn favoriete blonde jongen tegengekomen, maar aangezien hij met zijn vrienden was moest ik het doen met een simpele knipoog. Ik mocht niet klagen, want zelfs die knipoog liet de vlinders in mijn buik ontsnappen en mijn lichaam warmer voelen. Ik zou later op de dag nog wel even naar hem toe gaan, aangezien ik hem vandaag nog alleen had gelaten in het toilethokje.
Mijn voeten stopte vanzelf met lopen zodra ik voor het bekende vogelbeeld stond.
'Wentelteefjes,' mompelde ik in een fluistering, aangezien Professor Sneep me had verteld dat dat het wachtwoord was.
Mijn woorden hadden onmiddellijk effect, want het beeld bewoog en de onderste traptreden kwamen tevoorschijn.
Ik ging vlug op een trap trede staan en pakte de leuning stevig vast, bang zijnde om anders mijn evenwicht te verliezen en naar beneden te vallen.
Al snel stond ik boven, waar ik naar de deur toe liep. Ook hier raakte mijn vuist een aantal keren in contact met het hout van de deur, maar deze keer vingen mijn oorschelpen op hoe de stem van de professor mij vriendelijk verzocht om naar binnen te gaan.
Al snel stond ik binnen, waar mijn groene ogen professor Perkamentus ontdekte; de oudere man zat aan zijn bureaus en was een dik boek aan het lezen.
'Ga zitten, Meneer Potter,' verzocht hij mij vriendelijk. Ik knikte en nam plaats op de rode zetel voor zijn bureau. Professor Perkamentus maakte een ezel oortje in zijn boek en legde die vervolgens neer.
'Weet u iets af van de Tweede Wereld Oorlog, in de dreuzel wereld?' vroeg het schoolhoofd vervolgens terwijl hij zijn handen in bid positie onder zijn kin plaatste. Zijn vraag overviel mee een beetje, maar ik knikte instemmend.
Ergens, ver weg in mijn achterhoofd, had ik nog wat informatie over dat onderwerp opgeslagen, maar aangezien ik al in geen jaren deze informatie nodig had gehad overviel zijn vraag me.
'Dan weet je ook dat Hitler een boek had geschreven,' zei hij en ik knikte. Ergens, lang geleden had ik uitleg gekregen over dit onderwerp waardoor ik me bewust was van alle gruwelijke dingen die in die tijd waren gebeurd. Zo wist ik ook van het boek af, al had ik het nooit echt gezien of gelezen.
Professor Perkamentus hees zichzelf van zijn stoel en begon te ijsberen.
'Dan besef je vast dat Voldemort dat niet heeft; zijn plannen staan niet zwart op wit geprint in een boekje met een foto van hem erop,' sprak de man met de lange, grijze baard kalm.
'Dat weet ik niet professor,' zei ik achterdochtig, hoewel dit gesprek nog niet eens zolang bezig was begreep ik er nu al weinig meer van.
'Toch moet er een manier zijn om zijn plannen te kunnen ontrafelen, om door zijn verleden te kunnen spitten, en zo het heden bloot te stellen.'
Reageren deed ik niet. Ik kon wel dom gaan knikken, maar de kans dat ik mijn hoofd eigenlijk van links naar rechts moest bewegen in plaats van omlaag naar omhoog was te groot. De professor sprak wederom in raadsels die enkel hij kon ontcijferen.
'Die is er één,' zei hij en hij haalde een potje uit de kast met daarin een blauwe vloeistof. Ook zwiepte hij kort met zijn staf waardoor een schaal, met daarin ook een vloeistof, naar ons toe kwam.
'Deze vloeistof laat je het verleden zien,' legde zijn kalme stem uit.
'Is dit-?' vroeg ik, hopende dat hij mijn zin zou afmaken omdat ik er niet goed bewust van was hoe ik het kon doen.
'Een herinnering,' maakte hij mijn zin af. 'Om nog preciezer te zijn, de herinnering van de dag dat ik Marten voor het eerst ontmoette.'
Ik moest mijn kaken tegenhouden om niet open te gaan, maar slaagde er niet in. Ondanks dat ik in mijn tweede jaar had geleerd dat het schoolhoofd Voldemort in zijn jonge jaren had gekend overviel dit mij.
'Deze hele kast-,' begon professor Perkamentus waarna hij naar de kas seinde met zijn hoofd. 'Is gevuld met herinneringen met, of over Marten Vilijn.'
Ik kon mijn ogen niet geloven zodra mijn ogen zagen hoe vol de kast was. Er stonden tientallen, misschien wel honderden, flesjes; allen gevuld met een blauwachtige vloeistof die leek te bewegen.
'Dus die herinneringen zijn een soort van zijn boek,' raadde ik. 'Inderdaad,' beaamde professor Perkamentus. 'Maar er mist er één, een hele essentiële.'
Mijn hersenen draaide overuren, waardoor nadenken moeizaam ging. Welke herinnering miste er?
Zijn geboorte? Iets over de tijd dat hij op Zweinstein zat? Of juist over de tijd erna? Het kon ook over zijn "dood" gaan.
'Harry,' sprak hij kalm en met een serieuze ondertoon. 'Ik wil dat jij die herinnering te pakken krijgt. Als iemand het kan ben jij het.'