Chapter 32 part 2
"Martina, kumusta ang pinapagawa ko sa'yo?"
"Lolo..." Nag-aalangan ang tinig ni Martina at halos hindi makatingin ng diretso sa mata ng abuelo.
Kasalukuyan silang nag-aalmusal isa sa mga pagkakataon na ikinakatakot niya; ilang araw na niyang iniiwasan ang don dahil hindi na kaya ng konsensiya niya ang mga pinag-uutos nito kanya. Ngunit ngayong umaga ay tila hindi nakisama ang pagkakataon sa kanya, pilit siyang pinagising sa kasambahay para makasabay siya sa pagkain. Magmula ng dumating siya ng Pilipinas at nalaman niya ang katotohanan tungkol sa tunay niyang pagkatao ay ang matanda na ang nagpapasya sa bawat kilos niya.
"Kung gusto mong tuluyan kitang matanggap sa pamilyang ito gagawin mo ang pinag-uutos ko Martina." Seryosong turan ni don Emmanuel sa pagitan ng pagsubo nito.
Nang malaman ni don Emmanuel na nabuntis ng anak ang kasintahan ay plinano na niyang mawala sa kanilang landas ang bata ngunit sinuway siya ng pamangkin na pinag-utusan at ito ang kinikilalang mga magulang ni Martina sa ngayon.
"Nahihirapan na po ako at natatakot ako na malaman ng mga Monteverde ang plano natin." Mahinang usal ni Martina habang yukong yuko ang ulo.
"Bullshit! Manang-mana ka sa iyong ama! Wala kayong pinagkaiba ni Marco." Dumadagundong ang boses nito sa dining room at kitang kita rin sa mukha ng don ang galit. Kahit may edad na ito ay hindi pa rin maipagkakaila na ang bawat katagang binabanggit nito ay tila isang batas sa mga taong nakapaligid sa kanya.
Lalong nanginig sa takot si Martina. Habang tumatagal niyang nakakasama ito ay unti-unti na niyang pinagsisisihan ang naging desisyon na magpakilala rito. Ang tanging naging konsolasyon lamang niya ay ang magiliw na pagtanggap sa kanya ng kanyang lola Marife. "Lolo, hindi ko po kayang pumatay ng isang bata na..."
"Hindi ko sinabi na ikaw ang gagawa, may mga tao tayong uutusan. At isa pang gusto kong ipaalala sa'yo Martina....huwag mo akong tatawaging lolo hangga't hindi mo nagagawa ang misyon mo." Putol ni don Emmanuel sa mga sasabihin pa sana ni Martina.
"Emmanuel! Ano na namang kalokohan ito?" Nakasimangot na bungad ng matandang babae.
"Huwag kang makialam dito. Kami ni Martina ang nag-uusap." Sabay kumpas nito sa kanang kamay na ang ibig sabihin ay iwan silang dalawa.
Parang nabuhayan ng loob si Martina ng marinig ang boses ng kanyang lola buhat sa likuran. Ang pagkakaalam niya ay nagbabakasyon ito sa tita Marian niya at sa isang araw pa ito babalik. Sa ilang buwan niyang pagtigil sa mansion ay nakita niya kung anong klaseng relasyon mayroon ang dalawang matanda. Hindi niya maintindihan kung paano nakakayanan ng kanyang lola ang pag-uugali ni don Emmanuel.
Ngunit sa halip na tumalikod si donya Marife ay umupo pa ito sa tabi ng apo. Ilang taon siyang binangungot gabi -gabi dahil inuusig siya ng konsensiya sa pananahimik niya. Alam niya ang lahat ng plano ng kanyang asawa ngunit wala siyang ginawa para maisalba ang apo at ang pinakamasakit bilang ina ay nang ang mismong anak ang lumayo sa kanila dahil nalaman nito ang ginawa nilang mag-asawa. Hanggang ngayon ay walang nakakaalam kung saang lupalop naroroon si Marco.
"Kailan mo ba titigilan ang mga Monteverde? Napakalaki ng naitulong nila sa muling pag-angat ng kabuhayan natin." Pilit na sinusubukan ni Marife na daanin sa mahinahon na pakiusap ang asawa.
Natawa ng pagak si don Emmanuel at tuwid na tinitigan ang asawa. "Sana pinaalala mo sa sarili mo iyan. Akala mo hindi ko alam kung ano ang itinanim mo noon sa murang pag-iisip ni Maargarette." Tukoy nito sa isang apo, ang pangalawang anak na babae ni Marian.
Huminga ng malalim si donya Marife. "I know it was my fault. Pero alam ko magiging maayos din sila ni Dale Andrew." Talagang mararamdaman sa boses ng matandang babae ang pagsisisi.
"Hindi ako makakapayag na mahaluan ng Monteverde ang pamilya ko!" Sabay pukpok nito sa mesa at matalim na tinitigan ang asawa.
"Ayaw mong mahaluan ng Monteverde ang pamilyang ito? Bakit pinagtutulakan mo si Martina kay Dale Rafael? Alam mo bang delikado ang kalagayan ng pagbubuntis ng asawa niya?" May halong pagkainis na ang boses ni donya Marife. Ipinangako niya sa sarili na hindi na muling mananahimik sa mga kasamaan ng asawa.
"Kaya nga ito ang pinakamagandang pagkakataon para maramdaman ng mayabang na Dale Rafael na iyan ang pagkatalo. Sisiguraduhin namin ni Martina na mawawala ang mag-ina niya."
Namutla si Martina sa narinig. Simula pa lamang ng plano nito ay tutol na siya ngunit dahil sa kagustuhan na matuwa sa kanya ang matanda ay pinagbigyan niya ang hiling nito na paghiwalayin sina Dale Rafael at Ellie. Ngunit sa katagalan ay lalong tumitindi ang pinapagawa nito sa kanya, mas nanaisin na lamang niya ang bumalik sa mga kinikilalang magulang kaysa maging isang kriminal.
"Bakit po ba galit na galit kayo kay Dale Rafael?" Lakas loob na tanong ni Martina. Ito ang matagal ng katanungan na gumugulo sa kanyang isipan.
"Emmanuel, huwag mong sabihin tungkol pa rin ito kina Marian at Gabriel? Utang na loob ang tagal na nun at pareho na silang may mga pamilya." Basag ni donya Marife sa pananahimik ng asawa.
"No, it's not about Gabriel it is about Dale Rafael. Dahil sa pagiging gahaman ng batang iyun ay ilan sa mga target client ko ang nakukuha niya. Gusto kong maramdaman niya ang mawalan ng importanteng bagay ngunit sa kondisyon niya ay nalaman ko na ang mag-ina niya ang pinakaimportante sa kanya ngayon." Walang kangiti-ngiting paliwanag ni don Emmanuel.
"Hindi ako makakapayag na idadamay mo si Martina sa kalokohang ito. Alam mo rin kung ano ang kaya kong gawin Emmanuel." May halo ng pagbabanta ang tinig ng donya.
"At ikaw naman Martina mag-impake ka ng mga gamit mo. Habang hindi pa natatauhan ang lolo mo umuwi ka muna kina Arnulfo." Tukoy nito sa pamangkin ng asawa na nakagisnang magulang ni Martina.
Nang tumalima si Martina ay napangiti si don Emmanuel. Mas magiging madali sa kanya na maisagawa ang mga plano. At mamayang gabi ang simula ng paniningil niya kay Dale Rafael.
____________________
A.N.
Sorry guys super tagal bago ako nakapag UD, medyo nabusy lang sa work :(
Please don't forget to vote and leave your comments :D
Thank you