Mad and Vicious: Empress Vilan
by axisixas
Kabanata 30
Vicious
I am in love with Vilan.
I'm sure of it.
I've longed for her for 3 years.
At ngayong bumalik na siya. I am filled with joy and happiness that she's safe and stronger than ever.
I am in love with her.
I want her.
I've always wanted her. I've only realized it when I saw her again.
Deep down I know I've always wanted her ever since.
Gusto ko na siya noon pa. Simula nung 16 pa lang kami. Nung binataan niya akong tatamaan ako ng bato sa ulo kapag hindi ako umalis sa may paanan ng bundok sa dulo ng plantasyon.
Gusto ko na siya noon.
But now.
It's not just a want to have her.
It became a need to be with her.
I want her to look at me. I want her to kiss me as if her life depends on it.
I want her to rest her head on my chest. I want her to share with me her scars, her pain, her traumas, her hardships, her dilemmas, and everything my lips couldn't physically touch.
I want my lips on her body. I want my soul entwined with hers. I want her to call my name like she owns it. Because she owns me. I am hers.
She can put a collar on my neck if she wants it. She can treat me like a dog and I would gladly do tricks. She can lock me up, hurt me, use me. I don't know!
I just...
I just love her too much.
I just love Vilan so much that not being with her kills me.
She can even ask me to kill everyone and I would do it. She can ask me to hide a body and I wouldn't question her. That's the extent of what I can and will do for her.
I want her to tell me everything, her thoughts, her confusions, her heart.
I want to tell her mine, how my heart aches for her, how much I long for her, how much I desire her heart, her body, her soul.
There's also a need to corrupt her. There's a need inside me that wants to worship her. Like a salvation. Similar to religion. A belief. A saint. A god. My god.
I hope we share the same language.
Gusto kong mahalin niya rin ako. Gusto kong gustuhin niya rin ako. Hindi na bali kung mas mahal ko siya basta makita niya lang ako. Mahalin niya rin ako.
Kahit gustuhin niya lang ako. Ako na ang pupuno no'n para sa aming dalawa.
Today, someone else would be known as The Hero of Maran. That should be me.
Because that was me.
I am the Hero of Maran. The Champion.
I was the one in the prophecy. I was the one destined for this glory. I should be the one being loved and praised by many.
I could kill them right now. Everyone.
Kasama na ang nagdala at nagpakilala sa pekeng bayani ng Maran. Si Maester.
But because of Vilan. Because of my love for her. I would not touch that fake, because he's Vilan's confidant. I wouldn't touch Maester because he protects her from the Emperor.
Ah... See what I am willing to do for her?
I could crush the rage inside me just so I wouldn't hurt her.
"Lieutenant Kesegi."
"Fifth Prince."
I wish she would call me 'Vic' again.
Hindi niya na ako maalala.
At alam ko kung bakit. Dahil nakasulat iyon sa propesiya.
It's okay if she doesn't remember me. I can live with that. All that matters is, I remember her.
"Paano pag-inaya kitang pakasalan ako. Papayag ka ba?"
Ni-side eye niya ako.
Nasaktan ako.
"Fifth Prince. Bawal po mag—"
"Eh paano kung iexempt kita sa batas na 'yon? Papayag ka bang pakasalan ako? Think about it. I'll give you everything. Mahilig ka raw sa prutas. Kung gano'n titira tayo malapit sa taniman ng mga prutas." Taas baba ang kilay ko sa suhestyon.
Nagulat ako nang natawa siya.
Napatitig ako sa kan'ya. Hulog na hulog ako.
"Mapagbiro pala ang Fifth Prince. Pero hindi niyo kakayanin ang temperatura sa probinsya. Kung mag-aasawa rin ako, gusto ko yung masipag. Hindi ka po masipag."
Naoffend ako! Napasimangot ako pero pinagtanggol ko ang sarili.
"Masipag ako! Utusan mo akong magtanim, ako rin ang aani. Ako maglalaba. Ipagluluto pa kita! Wala kang dapat gawin. Akong bahala sa lahat kapag pinakasalan mo ako, Lieutenant Kesegi."
Tumawa siya nang mas malakas ngayon.
Hindi maputol ang ngiti sa labi ko.
Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman habang pinanonood siyang tumatawa. Ang tagal na panahon bago ko makita ulit ang ngiti niya.
Ang tagal kong hinintay 'to.
Para akong nalulunod sa saya. Na gusto kong ibulsa ang tunog ng mga tawa niya at angkinin 'yon.
Angkinin siya.
"Salita lang 'yan, Fifth Prince. Pwede pang magbago ang utak mo. Once na humarap sa'yo ang mga napili ng Royal Consort. Makakalimutan mo rin 'yan."
Natawa ulit siya. Na parang nagbibiro ako.
"Paano kung sabihin ko sa'yong mahal kita. Mahal na mahal kita. Hindi pa rin ba sapat 'yon para pakasalan mo ako?"
Natinag siya.
Sabi nga nila, Shoot your shot.
Natatakot akong may mahanap na iba si Vilan. Hindi ko na siya papakawalan kaya wala akong paki kung hindi niya ako maalala.
Basta masabi ko sa kan'ya. Para alam niya.
Paano niya ako macoconsider kung hindi ko sasabihin sa kan'ya 'di ba?
Paano niya malalaman... Paano niya ako makikita, mapapansin kung hindi ko ipapaalam?
Kailangang sumagi ako sa utak niya.
Kailangan isipin niya ako.
Kailangan maging laman ako ng utak niya dahil 'yon na lang ang naiisip kong paraan para maging parte pa rin ng buhay niya.
Kasi hindi ako papayag na hindi ako.
Na hindi kami hanggang dulo.
Ngumiti siya sa akin. Para siya lang at ako ang tao sa mundo. Para akong mababaliw. Sobrang ganda ni Vilan.
"Hindi, Your Highness. Hindi ko alam kung may pinagdadaanan ka ba. Pero sa'kin, hindi pwedeng ikaw lang ang nagmamahal. Kailangan gano'n din ako. Kaya kahit mahal mo ako, pero hindi kita mahal. Hindi ako magpapakasal sa'yo."
Nanlumo ako sa sinabi niya.
Tumulo ang luha ko.
+++++
LOL VIC HAHAHAHAHA
May nagbabasa pa ba neto? If Meron vote kayo para maalala kong iupdate ito bukas. Paramdam naman kayo. Thank youuu.