Vicious
"Bakit hindi niya maalala na ako 'yon. Maester? I saved her. Why? Bakit ang naalala niya ay yung guard na 'yon ang nagligtas sa kan'ya? He did something, right?"
She couldn't remember that it was me who saved her. All she remembered was I cursed her.
I wanted to snap. I wanted to force her to make her remember me. Pero hindi ko gagawin 'yon she was hurt, but there was a thin line threatening to break.
Anger trying to consume me.
"Mag-focus ka sa nalalapit na parade."
Napahinto ako sa sinabi ni Maester. How could he say that right now?
Parang may napigtas sa akin.
"Then, I should force him, right? Force him to tell her the truth."
Tiningnan ako ni Maester at napansin niya ang pagbabago sa tono ko. Nakita ko ang sarili sa salamin. Aware ako sa pagbabago sa sarili.
I wasn't this forbidding before. I had dreams, goals to escape my fate. Pero nandito ako ngayon. Withdrawn, cold-blooded, and mad.
What is this? This feeling lodging in my throat? I want to scratch it until the wound opens. Until it bleeds.
Para akong naghahabol ng anino ni Vilan.
Kahit saan ako magpunta lumalagpas ang tingin ko sa lahat para lang mahanap siya. Hindi ko alam kung kelan nagsimula 'to.
This crippling obsession crawling up my bones, the need to make her see me.
These urges I have within me, scraping my skin, threatening to settle on the wound even if it was against my own will.
What is this?
This need I have for her?
How should I call it? If it wasn't just love?
Kailangan ba talagang malaman ko ang tawag dito? Kung mas importanteng makita niya, malaaman niya na ako ang nagligtas sa kanya hindi yong animal na 'yon?
Nang mapalingon ako kay Maester ay napansing nasa mukha niya ang takot.
Napakunot ako ng noo. Anong nakita niya sa akin na rumehistro ang takot sa mukha niyang laging tiwasay?
Napaatras siya at tumalikod pero kita ang takot.
"Your emotions will fail you, Fifth Prince. Take yourself outside and train," malamig na sabi ni Maester.
Lumabas na nga ako at nang makita ang isa sa mga prinsipe ay sumama ang tingin ko sa mundo.
Ayaw sa akin ng mga prinsipe. May ilan na okay lang ang turing sa akin. Pero sa tingin ko alam nilang hindi nila ako tunay na kapatid. O ako lang 'yon?
Naramdaman kong may sumapok sa akin. Hangin. Minamanipulate ni Prince Hanma ang hangin sa gawi ko. Sus. Sinandya niya 'yon eh.
Dahil galit nga ako. Pahapyaw kong sinampulan siya. Tumubong matutulis ang pilak sa gawi niya. Tumumba siya sa gulat nang muntikan na siyang matusok ng isa sa tatlong patulis na mistulang dulo ng cone.
Palihim akong napangisi.
"Prince Ilari!" sigaw ng aide ni Prince Hanma.
Umakto akong walang ginawa. Na parang hindi ko pinagtangkaan ang buhay ng Third Prince.
"Ano 'yon?" magiliw kong sabi.
Napansin kong nangungunyapit sa inis si Prince Hanma na kinatuwa ng tumbong ko.
Pinigilan naman ni Prince Hanma ang aide niya dahil napahiya na siya ayaw niya ng dagdagan pa.
"Bakit? Ay, pasensya na. Di ko gamay ang paligid. Tumabi ka nalang minsan ha? Do'n sa sulok, pwede ka don mag-ensayo."
Narinig ko ang bulungan ng mga aide at iba pang prinsipe sa paligid. Hambog at mayabang at kung ano-ano pa. Totoo naman ang sinabi nila. Simula ng nagbago ang buhay ko, simula ng magkaroon ako ng ganitong klase ng kapangyarihan, estado at pisikal ay lumaki ang ulo ko.
Sa paningin ko lahat ng bagay. Akin. Kasama si Vilan do'n.
At lahat ng tao dito mas mababa sa akin. Kakarating ko lang pero mas mabilis kong nagamay ang kapngyarihan kumpara sa iba na dito sa palasyo lumaki.
Kahit na hindi ako dugong royal, totoo ang nakasulat sa Mirame. Ako ang Kampeon ng Maran. Ang itinakadang bayani ng imperyo. Sinong hindi lalaki ang ulo kapag nakatatak iyon sa ulo mo?
Sinubukan ko ulit kontrolin ang kapangyarihan. Kaya kong imaterialize ang pilak sa maraming paraan pero paburito ko ang matutulis na spike. Masyadong magarbo ang kapangyarihan ko kaya maraming napapahinto kapag nag-eensayo ako.
Kaya kong gamitin ang pilak kahit hindi galing ito sa akin. Kaya kong pagalawin at manipulahin ito lalo na kapag nararamdaman ko ito.
Hanggang sa nagsimulang umulan ng nyebe. Napatitig ako sa matulis na spike ng pilak sa harapan ko. Habang tumatama ang ulan ng nyebe sa pilak ay napansin ko kung gaano kaganda ang kapangyarihan ko.
Hanggang sa naalala ko ang isa pang kapangyarihan.
Ang apoy.
Sinabihan ako ni Maester na hindi ko pwedeng gamitin ang apoy kahit na kailan. Hindi pwedeng makita ng kahit na sino na kaya kong manipulahin ang apoy dahil iyon ang simbolo ng Kampeon na itinakda sa libro ng Mirame.
Pumasok sa utak ko ang imahe ni Vilan. At ng unang beses kong ginamit ang apoy para iligtas siya.
Sabi ni Maester Temuge. "Ang pilak ang magtutubos at ang apoy ang magliligtas."
Hindi ko alam ang ibig sabihin no'n hanggang sa nakita ko si Vilan na duguan. Nadurog ako sa sinapit niya. Ni hindi ko naitago ang apoy dahil ito ang unang dumapo sa mga lalaki nung gabing iyon.
The fire burned inside me. Hindi ko alam kung saan nanggaling iyon. Pero hindi raw ito galing sa Miras na ininom.
Ipinanganak daw akong may kakayanan na talagang gumamit ng apoy dahil sa propesiyang nakasulat sa Mirame.
A gentle hum rang in my ears.
Wield fire against the winter snow and you'll see how beautiful the world is when it burns.
Pinilig ko ang ulo at pinataas pa ang patulis na pilak pataas. The silver blinked when a fraction of light hits the peak.
Silver looks beautiful against the white of the snow. Fire would burn brighter.
I wish Vilan could see how beautiful my powers are when they solidify against the earth.
Sana makita ko ulit sa mata niya ang hanga at pagkagulat nung unang beses niya akong makitang gumamit ng apoy. Yun ang unang beses na nakita niya ako. Na tiningnan niya ako. Nakita niya ako bilang ako.
Sa tingin ko binawi ng mundo ang alalala ni Vilan nung gabing 'yon dahil nakita niya akong gumamit ng apoy.
Dahil nakasulat sa Mirame na hindi pwedeng magpakilala bilang Kampeon ang itinakdang bayani dahil magdudulot ito ng matinding kamalasan hindi lang sa Maran....
Kaya siguro iba ang matandaan niya sa tunay na nangyari at wala akong magagawa kundi ang tanggapin ito.
"Fifth Prince, handa na ang lahat," sabi ni Jaan.
Binihisan na ako para sa Parade. Maya-maya lang ay magsisimula na ito.
At ngayon gabi ako ang sentro ng pagdiriwang. Pinasuot nila ako ng royal blue. Binigyan nila ako ng espada na dekorasyon.
Ngumisi akong maloko dahil alam ko sa sariling ginawa ko ang lahat para sa kalayaang ito.
______
Follow and Vote ⭐️