Daar sta ik dan. Eindelijk, na al die weken, kan ik zijn groene, mooie ogen zien. Hij glimlacht naar me. Die mooie glimlach.
Ik twijfel, maar zet dan mijn eerste stap in de ziekenhuiskamer. Langzaam loop ik naar Harry's bed. Het geeft me een goed gevoel. Ik pak een stoel en ga naast Harry's bed zitten. Ik pak zijn hand.
"Hoe is het?" Met mijn gedachten ga ik terug naar twee weken geleden. Toen kon hij de vraag niet beantwoorden. Nu kan hij dat waarschijnlijk wel.
"Een beetje hoofdpijn, maar nu gaat alles oke." Harry glimlacht. Ik glimlach ook. "En hoe is het met jou?" Zou hij het zich nog herinneren? "Alles oke, je bent eindelijk wakker." Is mijn antwoord. Harry knikt.
"Lou?" Ik kijk Harry verwachtingsvol aan. "Kom eens dichterbij..." Ik buig mezelf voorover. Harry drukt zijn lippen op de mijne. Ik voel mijn wangen rood worden.
"Het maakt me niet meer uit." Ik kijk hem vragend aan. "Het maakt me niet meer uit wat mijn vader ervan vind. We moeten het hem vertellen. Dat we samen zijn bedoel ik." Ik bijt op mijn lip.
"Haz? Dat heb je toch al vertelt?" Ik zie Harry nadenken. "Wanneer?" Is hij het vergeten? "Voor ons gesprek in de douche..." mompel ik. "Douch?" Harry denkt na.
"Ik herinner me alleen nog dat ik alleen ging douchen nadat we elkaar... weet je wel. Toen na school."
Dat is meer dan een maand geleden. Toen hadden we net iets...
"Oh." Harry kijkt me vragend aan. "Is dat niet goed dan?" Ik zucht. "Jawel." Ik denk na. "Heel goed."
Mijn telefoon gaat. Ik pak hem uit mijn zal en kijk op het schermpje. Zayn.
"Wie is het?" Ik haal mijn schouders op. "Niet belangrijk." Harry lacht. "Neem op. Ik kan wel even wachten." Ik kijk naar mijn telefoon.
Als ik niet opneem is het verdacht.
Dus ik neem op.
"Hey bae." Ik loop naar de gang. "Hey," zeg ik zacht. "How are u today hun?" Het doet pijn om hem die bijnamen te horen zeggen.
De meeste mensen zouden blij zijn. Ik bedoel: Zayn is een knappe, lieve jongen met een stoere ruige kant. Maar ik ben niet blij. Ik wil hem niet als mijn vriend. Daarbij heb ik in feite twee vriendjes. Wat moet ik met twee vriendjes?
"Goed. Hoe is het met jou?" probeerde ik zo opgewekt mogelijk te vragen. Dat was niet gelukt. "Is er iets?" Het was zo duidelijk als wat. "Nee niks..." En nu?
"Harry is wakker." Ik hoor Zaym opgelucht zuchten. "Geweldig nieuws!" Ik knik, maar bedenk me dat Zayn het niet kan zien.
"Ik zat te denken..." Ik bijt op mijn lip. "Ik wilde eigenlijk vragen of je vanavond af kan spreken. Ik dacht misschien kunnen we een paar leuke kroegen af en zo. Onszelf klemzuipen." Zayn lacht om zijn eigen opmerking. "Maar ik snap dat je nu niet in de mood bent om-"
De rest komt niet meer binnen. Je ziet in films altijd hoe mensen alles vergeten als ze samen kroegen af gaan. Ik zelf heb het nooit gedaan, maar dat vergeten klinkt geweldig op het moment.
"Ik ga mee." Pas nadat ik dat heb gezegd, merk ik pas hoe egoïstisch ik ben. Maarik kan nu niet meer terug.
"Amazing. Kom je ophalen rond een uur of acht. Maak je klaar. Love you." Met pijn in mijn hart mompel ik een "Love you too", waarna ik ophang en zucht. Daarna loop ik Harry's kamer in.
"Ik uhm..." Wat ga ik zeggen? "Ik moet vanavond proefdraaien bij een kroeg. Ik kan helaas niet blijven." Leugens, allemaal leugens.
"Heb je een baan? Nice." Nee, ik heb een andere vriend, die ik niet wil. Het is niet nice. "Veel plezier. Ik hoop dat ze je aannemen." Harry klinkt teleurgesteld, maar blij voor me.
Ik glimlach. Ik hou van hem, alleen van hem.
Ik buig me voorover en kus Harry's lippen. "Ik hou van je," fluister ik. "Vergeet dat nooit okay? Never in a million years." Harry lacht zachtjes. "Okay... ik ook van jou." Hij is het niet van me gewend.
"Mag ik... bij je komen liggen?" vraag ik zachtjes. Harry knikt en schuift een beetje op. Ik ga naast hem liggen en sla mijn armen om hem heen.
Deze dag wordt perfect. Helaas wordt dat anders rond acht...
ZO LAAT SORRY!
Ik heb net 2 weken examens achter de rug, haha. Ik hoop dat jullie het een beetje oke vinden, want ik vind het jammer...
Ach ja.
Leave a comment x