Hakuna Miran's Point of View.
Dahil malaking aso si Bullet ay malaki rin ang kagat niya kay Tito Jubal, mabilis kong tinawag ang pangalan ni Bullet at kahit iika ika ito ay lumapit siya sa akin. "Gagong aso 'yan!" Sigaw ni Tito Jubal kaya pinilit kong tumayo at mabilis naman na sumunod si Bullet pero nahirapan siya kaya binuhat ko na siya kahit pa mahigit limang kilo ang bigat niya.
Tumakbo ako papalabas ng bahay at panay ang sigaw ni Tito Jubal, derederetso akong tumakbo at pumunta sa kanto namin. Nanghihina man ay pumasok ako sa convenience store. "Kuya, Kuya pwedeng patawag? Pagamit ng telepono emergency lang po." Nagmamakaawang sabi ko, nagulat ito at natatarantang ibinigay ang cellphone niya sa akin.
Inilagay ko ang number ni Yamato ngunit hindi ma-reach, wala akong choice kundi tawagan si Laze, naiiyak na ako dahil baka maabutan kami ni Tito Jubal.
Something is really off..
Ngunit hindi sinasagot, maya-maya ay halos maiyak ako ng sagutin niya 'yon. "L-Laze, t-tulungan mo ako." Panimula ko.
"Miran, where are you?" Nagsimula akong humikbi dahil napansin ko na nahihirapan rin si Bullet mukhang napalakas ang hagis sa kaniya ni Tito Jubal.
"M-Magkita na lang tayo sa bus stop. D-Dalian mo."
"Okay."
Namatay ang tawag at ibinalik ko na 'yon sa may-ari. "Thank you kuya." Paalam ko at muli ay kinuha ko si Bullet at binuhat, dumadaing ito at naawa ako sa kaniya.
Sana ay huwag magalit si Laze.
Habang hinihintay si Laze sa bus stop ay natanaw ko sa 'di kalayuan si Tito Jubal na may hawak hawak na sinturon dahilan para kabahan ako. "Miran! Bumalik ka rito!" Sigaw niya pa.
Napaatras ako. "T-Tito.." Natatakot na sambit ko at muling naluha, nang hawakan niya ako sa braso ay wala akong nagawa kundi pumalag at tumanggi pero nahihila niya pa rin ako.
"Tito please tama na po." Pagmamakaawa ko.
"K-Kailangan ko pong dalhin sa v-vet yung aso ni Laze," pakiusap ko.
Hinila niya pa rin ako. "Tandaan mo, buhay ng nanay at kapatid mo ang nakasalalay sa akin sa oras na magsumbong ka!" Banta niya pilit niya akong hinila at nang magmatigas ako ay sinabunutan niya ako hanggang sa panay ang daing at pag-iyak ko.
Laze.. Dalian mo.
Malayo layo na kami sa bus stop hanggang sa bigla ay may kamay na humawak sa pulsuhan ni Tito Jubal. "Let go." Sobrang lamig ng tinig niya.
Laze..
Nakahinga ako ng maluwag. "Huwag kang makialam rito bata! Hindi mo 'ko matatakot sa pa—" napadaing si Tito Jubal ng pwersahan na idiin ni Laze ang bandang pulso niya at ng mabitiwan ako nito ay humarang siya sa harapan ko.
"I am not scaring you, I'm telling you to back off. 'Cause I don't like to get in trouble." Laze stated, my knees were weak and it feels like I'm about to fall but I carried my weight and Bullet's weight.
"Miran sinasabihan na kita sa oras na hindi ka umuwi." Banta niya bago kami tinalikuran ni Tito Jubal at dahil doon ay derederetsong tumulo ang luha ko na parang bata.
Umiyak ako sa harapan ni Laze na para bang ipinapaalam ko sa kaniya na kailangan ko ng tulong niya. "S-Si Bullet, dalhin natin sa ospital." Mahinang sabi ko, kinuha niya si Bullet sa bisig ko.
"Let's go." Anyaya niya, may taxi naman sa tabi ay doon kami sumakay.
Mabilis kaming dumaan sa vet at hinintay ang doctor, napaupo ako sa gilid habang nasa harapan ko si Laze nakatayo tila pinagmamasdan ako. "He bit your step father?" Natigilan ako ng maupo siya sa sarili niyang paa at pinantayan ang tangkad ko na nakaupo sa silya.
"O-Oo." Mahinang sagot ko.
Natakpan ko kaagad ang leeg ng mapansin niya 'yon, siguro ay nakita niya na ang ibang pasa at mga natamo ko kay Tito Jubal. "He's hurting you, I knew it." Napapikit ako ng hahawakan niya na sana 'yon dahilan para tumigil siya at bawiin ang sariling kamay.
"I'm sorry." Mahinang sabi niya.
Sandali siyang tumayo at lumapit sa doctor, maya-maya ay bumalik na siya. "Let's go." Sumunod ako sa kaniya, ngunit halos mahiya ako ng naka-paa lamang ako dahil sa mabilis na pagtakas kanina at may gasgas pa ang ilang parte ng paa ko.
"S-Si Bullet?" Kinakabahan na tanong ko, sana ay maayos siya.
"Sorry.. Sorry talaga Laze hindi ko inaasahan na madadamay siya kasi b-bigla siyang sumulpot." Abot abot ang kaba ko sa tahimik niyang pagtugon, wala na siguro siyang tiwala sa akin.
"I can't take you home." Mahinang wika niya kaya napalunok ako at hinarap siya.
"O-Okay lang, walang problema. Lalakarin ko na lang pauwi—"
"What are you saying?" Gitil niya at halos matigilan ako ng makita ang kakaibang emosyon sa mga mata niya dahilan para lumunok ako at alanganin na tumikhim.
"Hindi mo na ako kailangang samahan umuwi—"
"Enough." Gitil niyang muli at ganoon na lang ako natigilan ng hawakan niya ang pulsuhan ko at tangayin sa kung saan, sumakay kami sa taxi at doon ay binitiwan niya na ang kamay ko.
"What's stopping you from fighting back to your step father?" Napayuko ako at huminga ng malalim.
"Miran." Pagtawag niya kaya matipid akong ngumiti.
"Wala talaga akong laban Laze, lahat kami ay sinasaktan niya. Pero pag nagsumbong ako si mama ang mapapahamak, may sakit pa siya sa puso. Pulis ang mga kapatid niya kaya kahit magsumbong ako wala akong magagawa." Napaiwas tingin siya sa sagot ko.
"Does your mom knows?" He asked, his hair were on his forehead. It's silky and so black that suits his pale skin.
"No." Sagot ko.
"How about your brother?"
"He is aware but can't do anything since he's just a kid like me." Nanlulumo kong sabi, sumandal ako sa sandalan ng kinauupuan at pagod na pagod na pumikit.
Nakakapagod.
"Sorry about kay Bullet, hindi ko dapat siya pinabayaan." Muli ay namasa ang mata ko, gusto kong yumuko sa sariling tuhod at umiyak. Ngunit tumanaw na lang ako sa labas ng bintana.
"Just drop us off in this address." Laze showed his phone on the driver so I sat at the back facing the window.
Maya-maya ay nagtaka ako ng makita ang malaking mansyon, tanaw na tanaw ko ang mansyon kahit na may malaking gate. "Asan t-tayo?" Hindi siya nagsalita at pinagbuksan ako ng pinto kaya naman lumabas ako at tinignan siya.
"L-Laze." Pagtawag ko sa pangalan niya.
Bumukas ang gate at dahil doon ay sumunod na lang ako sa kaniya. "Let's go." Nahihiya akong sumunod sa kaniya, hindi naman kalayuan ang nilakad namin para marating ang mansyon na may kalakihan ang pinto.
Pagkapasok ay naramdaman ko kaagad ang malakas na halimuyak ng lamig mula sa loob, natigilan ako ng makita ang mga katulong nila na may pagtataka akong tinignan. "Mel, get me the first aid kit. Can you call Jami for me?" Napalunok ako ng paupuin ako sa isang mamahalin ay malambot na sofa.
Ang buong sala nila ay buong bahay lang namin, napakalaki. "Why do you need me opp— A-Ate." Nagulat si Jami ng makita ako tapos ay nagmamadali siyang bumaba ng hagdan.
"W-What happened to you po?" Her brown eyes tells everything, it tells hiw worries she was.
"She was beaten by her st—" mabilis kong hinawakan sa pulsuhan si Laze upang pigilan siya dahilan para tignan niya ako ay ngumiwi.
"She was beaten by someone." Sagot niya kaya nakahinga ako ng maluwag.
"Oh my gosh, did you report it to the police oppa?" Huminga ng malalim si Laze at hindi alam ang isasagot.
"Stop interrogating me, we need to clean all the wound she got." Nang marinig ko 'yon ay mas nahiya ako.
"S-She needs to shower first oppa." Mukhang natakot naman si Jami sa kuya niya kaya naman mas gusto kong maiyak ng maramdaman ko ang paghagod ni Jami sa likod ko.
A-Ayoko ng ganito.
M-Mas dinadamdam ko ang lahat.
"Help her." Mahinang sabi ni Laze.
Inalalayan ako ni Jami kaya naman suot suot ko na ang slipper nila na malambot, isinama ako ni Jami sa kwarto niya ngunit halos matulala ako ng makita ang nakasabit sa gilid.
Pero hindi ko kayang magtanong, napaka-kintab no'n at masasabi kong napakatalas. Bakit siya may ganoon sa kwarto niya?
"Ate, take a warm shower po. Iaabot ko na lang po yung damit niyo." Magalang niyang sabi at ihinatid ako sa loob, naka-set na rin sa warm ang tubig kaya naman ng lumabas siya ay napapikit ako pagkabukas ko ng shower dahil pakiramdam ko ay nabawasan no'n ang sakit ng katawan ko.
Pagkatapos no'n ay binalot ko ang sarili gamit ang bagong towel, sumilip ako sa pinto at awtomatiko naman na lumapit si Jami at inabot sa akin ang susuotin ko. Bumalik ako sa banyo at sinuot 'yon, mukhang lahat ay bago dahil nakalagay pa ang mga ito sa pouch.
Ngunit nailang ako sa sando na pang-itaas, padded naman na ito kaya hindi na kailangan ng bra. Nahihiya akong lumabas.
Hinarap ako ni Jami at nagulat siya sa mga pasa na meron ako. Napatitig siya sa mata ko at tsaka ako pinaupo sa kulay pink na kama niya. "Sit there ate, I'll get the medicine." Nagmamadaling paalam niya kaya tumango ako.
Naupo lang ako at ng muling bumukas ang pinto ay lumingon ako ngunit halos mayakap ko ang sarili at tumalikod pero nakita ko rin kung papaano niya mabilis na isinara ang pinto kaya nag-init ang pisngi ko.
N-Nakabihis naman pala ako..
Bumalik si Jami at ginamot ang mga open wound na natamo ko, maya-maya ay pumasok si Laze at may dala-dalang mga ice pack.
"For your face." Inabot niya sa akin 'yon.
"Oppa! Mahahawakan ba niya ginagamot ko, idikit mo muna." Utos ni Jami kaya walang nagawa si Laze kundi tumayo sa gilid ko at nakaiwas tingin habang ang ice pack ay nasa pisngi ko.
Siya ang may hawak no'n kaya huminga ako ng malalim. Matapos akong gamutin ay hinawakan ko na ang ice pack. "We'll need to talk." Mahinang sabi ni Laze kaya natignan ko siya.
"Opo." Kinakabahan na sagot ko, sumunod ako sa kaniya sa terrace habang si Jami ay ipapaayos raw ang tutulugan ko.
Nang nasa terrace na ay narinig ko ang pagbuntong hininga niya. "What are you planning to do?" Kwestyon niya.
"H-Hindi ko alam."
"Gaano na katagal?" Kumibot ang labi ko dahil hindi ko alam ang isasagot.
"H-Huwag mong sasabihin sa iba?" Pakiusap ko. Tumingin lang siya sa akin bago umiwas tingin.
"Tell me then," sagot niya.
"M-Mula ng una tayong magkita, sa malapit sa convenience store." Hindi ko alam kung paano ko sasabihin sa kaniya at kung bakit kailangan niyang malaman pero hindi ko alam. Pakiramdam ko may kailangan akong isa pang pagsabihan.
"That day? Is that the reason why?" Tumango tango ako.
"S-Sinasaktan niya ako hindi ko alam kung bakit." Bulong na sabi ko.
"You're letting him?"
"Kasi anong magagawa ko Laze? Sa tingin mo ba may laban ang maliit kong katawan sa ganoong katawan?" Sumbat ko.
"H-Hindi ako katulad ng iba, pag nadadapa umiiyak lang ako, pag nasasaktan umiiyak lang ako hindi ako lumalaban. Hindi ako kasing tatag ng inaakala mong babae." Mariing sabi ko at masamang tinignan siya bago ako nag-iwas tingin at hinabol ang paghinga.
"S-Sabihin mo anong magagawa ko ha?" Sumbat ko.
"Tatakbo ako sa pulis at ano pag sinubukan ko na? Wala akong magagawa. Hindi ako mayaman tulad mo, at hindi rin ako kayang ipaglaban ni mama dahil may sakit siya sa puso." Natahimik lang siya.
"I see." Matipid niyang tugon dahilan para matahimik ako.
Napayuko ako dahil napagtaasan ko na naman ng boses ang lalakeng tumulong sa akin. "You'll just endure it?" Kwestyon niya kaya napatitig ako sa kaniya.
"Until when?" Napakurap ako ng sandaling makita ko ang emosyon sa kaniyang mga mata, hindi ko alam kung naawa ba siya o nagagalit.
"Look at your little body, look how many bruises and wounds are in that small body." He looked away and gasped, hindi ako makapagsalita.
"Will you endure that you're entire life because you know you can't fight? Because you know that you'll lose anyway?" Napakurap ako ng muling magtama ang mga mata namin.
"H-Hindi ko alam." Mahinang sagot ko.
"Then why don't you ask me for help?" He asked, he looked frustrated. His adam's apple were so visible and I can see veins on his neck.
"H-Help?" Sambit ko.
"W-Why w-would you help someone like me?" Sumbat ko.
Hindi niya ako makapaniwalang tinignan. "Are you stupid or what?" Nanlaki ang mata ko ng derekta niyang itanong sa akin 'yon ngayon ay blangko na naman ang kaniyang emosyon.
"E-Ewan." Mahinang sagot ko at tumanaw sa labasan ng terrace.
"T-The girl you mentioned b-before.." Nang magsalita siya ay natigilan ako, dahil nabanggit niya na yung babae.
"S-She trusted me for her own sake, I-I can do everything but I was just standing there, watching her bleed.." Umawang ang labi ko ng makita ng tuluyan ang emosyon sa kaniyang mga abong mata.
Na para bang napakasakit no'n pag aalalahanin niya, para bang sinisisi niya ang sarili sa nangyari. "S-She was bullied like you. She's just like you, a student who's so jolly." Naialis ko ang ice pack sa sariling pisngi at tumitig sa kaniya.
"A scholar." Napakurap ako.
M-Maybe that's the only reason why he's letting me around him, to feed his guilt.
"You were guilty because you didn't do anything for her when she needed you, r-right?" I asked, waiting for his confirmation about my thoughts.
"I didn't know what to do." Matipid niyang sagot.
"I can't understand her expressions, I can't read what she feels, she asked me for help and all I did was to watch her bleed." Mahina akong natawa at umiling iling.
Natigilan siya. "I see." Pagtulad ko sa naging tugon niya kanina.
"I won't ask for help, so you won't feel guilty even if you fail." Napatitig siya sa akin.
Blangko ang mga mata ngunit tila hindi makapaniwala.
That's the reason why he feared failure.
"Miran," sambit niya pero iniiwas ko ang tingin sa kaniya at ngumiwi.
"You're already judging me don't you?" Nilingon ko siya.
Tinitigan ko lang siya ng matagal, ngunit hindi siya nag-iwas tingin. "If she's still alive, forget the past and move on. That's your only choice," wika ko at ngumiwi.
"Nadidismaya ako pero sa kaniya ka bumawi, hindi sa akin. Magkaiba kami, kasi hinding hindi kita gagamitin para umayos ang buhay ko. I won't make you responsible for my sake just like she did." Mahinang sabi ko.
"You're a friend to me, ibig sabihin no'n pwede kitang masandalan pero hindi mo ako responsibilidad. Pwede kitang sandalan pero hindi ako pwedeng magtagal dahil mangangawit ka." Napatitig siya sa akin, blangko man ang mga tingin ay batid kong masakit para sa kaniya ang nangyari na 'yon.
"Magkaibigan tayo, pero hindi kita gagamitin para guminhawa ang buhay ko. Aayusin ko 'to ng ako dahil 'yon ang tama. Gagabay ka lang, pero wala ng dapat pa." Iniiwas niya ang tingin na parang inosenteng bata.
He's still young like me, but why did that lady made him responsible at his young age? What does he know? Specially in his case where he needed a guide to react because he can't show his own emotions.
"Papaano mo iintindihin ang nararamdaman ng iba gayung hindi mo malaman ang sarili mong nararamdaman? Masyado kang hard sa sarili mo." Bumuntong hininga ako at naupo sa dumuduyan na upuan sa terrace nila.
Cruelty..
///
@/n: Any thoughts?