Jillian’s heart fluttered as soon as a particular ranger caught her eyes. Jillian is not really into military men. She had numerous suitors before. Ang ilan ay anak pa nga ng general at mga officer na rin sa Army, pero wala siyang pinag-ukulan ng atensyon. Nang tanungin siya ng ama kung bakit wala siyang pinapansin isa man sa mga iyon ay sinagot niya na bibigyan lang niya ng pagkakataon ang mga ito na maging kasintahan siya kung hindi na ulit susuong sa giyera. Her father laughed because he knew that what she’s asking for is near impossible, but Jillian also knew that is the answer her father actually hopes for.
But now, seeing this particular soldier made her heart restless. She can’t say it’s hero-worshipping. Unang pagkikita pa lang nila ay nakuha na kaagad nito ang atensyon niya.
Jillian never let her eyes wander away from him. Observing his commanding posture as he talked to several comrades. Makalipas ang ilang sandali ay lumapit naman ito sa mga sundalo na sakay sa ibang KM250 Truck. Matapos ang ilang saglit ng pakikipag-usap sa mga iyon ay lumakad itong palapit sa kanila. And Jillian can’t help but notice his confident strides.
Military uniform doesn’t do much for her. She’d seen her father wear that uniform all her life. But seeing him in his uniform in the light of day, this near, is a revelation to Jillian. She noticed the sleeve of his uniform. Scout Ranger. Special Forces. Airborne. No wonder her father sent him to rescue her. His face still covered by camouflage paint but it still does not hide how arresting his features are. If anything, it only highlighted how lethal he is.
“Sir,” tumayo ito nang tuwid at sumaludo sa ama niya.
“I can’t thank you enough for bringing my daughter back safely, Captain Arellano,” bakas ang pasasalamat sa boses ng ama niya. “Umpisa pa lang ay alam kong hindi ako nagkamali ng taong pinagkatiwalaan at pinaghabilinan ng buhay ng anak ko.”
“Thank you, Captain,” ani Jillian, hindi pa rin hinihiwalayan ng tingin ang lalaki. And when his dark eyes met hers, Jillian’s heartbeat tripled. She drew a deep breath and smiled at him.
“You are most welcome, Ma’am. Sasabihin ko sa buong team ang inyong pasasalamat.”
“Oh. I actually want to thank them personally. One by one. Gusto ko silang kamayan.”
“You can thank them later, anak. For now, sumama ka na muna kay Captain Madera. May pag-uusapan pa kami nina Captain Arellano.”
“Okay, Dad,” ani Jillian. She decided to follow her father as there are several officers who approached them. Pero bago tuluyang tumalikod ay muli siyang sumulyap sa sundalo at binigyan ito ng nagpapasalamat na ngiti.
And Jillian’s heartbeat nearly stopped when he smiled back.
**************
“THANK you,” ani Jillian sa Nurse Corps na naglagay ng antiseptic sa mga sugat at galos niya sa braso. “Kung hindi kalabisan, saan ako pwedeng makigamit ng cellphone o telepono? May tatawagan lang ako.”
Iniabot ng nurse sa kanya ang cellphone na kinuha nito sa bulsa, “Pwede mo po itong gamitin, Doktora.”
“Thank you,” aniya na tumayo na mula sa hospital bed na inuupuan kanina. Bukod sa kanya ay may iba pang mga sundalo na nilalapatan ng paunang lunas sa clinic. Mostly ay mga minor injuries lang naman at walang malubha na kailangan pang dalhin sa ospital.
Lumabas siya ng clinic at natagpuan niya ang sarili sa sunflower garden sa gilid lang mismo noon.
Jillian dialled the cellphone number of San Isidro Rural Health Unit. Ilang ring lang noon at may sumagot na sa tawag niya.
“San Isidro Rural Heath Unit. Maajong buntag,” anang pamilya na boses na sumagot sa kabilang linya. Si Madel, ang midwife na katuwang niya sa mga gawain sa center.
“Maajong buntag, Madel. Kumusta man mo diha? Ug kumusta pud injong mga pasyente?” tanong niya. Kinukumusta niya ang mga ito at ang mga pasyente nila.
“Dok! Doktora! Ikaw gyud na Dok? Luwas naka?” hindi makapaniwalang salita nito, itinatanong kung ligtas na siya. Bakas ang saya sa tinig. “Si Doktora!” Sa background ay rinig niyang waring nagkaroon ng kaguluhan doon. She can even her sobbing on the other side of the line.
“O, Madel, luwas nako. Gi-rescue ko sa mga military ganinang kadlawon,” nakangiting sagot ni Jillian. Kinumpirma niyang ligtas na siya at ni-rescue siya ng militar kaninang madaling araw. She delicately thumbs a sunflower bloom in front of her. Matagal nang grateful si Jillian sa mga biyayang natatanggap niya. She knew she is luckier that most, but she suddenly had a new appreciation of the simple things in life, like seeing this beautiful sunflower in front of her.
“Salamat sa Ginoo! Gidungog niya ang among mga pag-ampo. Kahibaw ka nagnobena jud mi sa simbahan para sa imong kaluwasan,” madamdaming pahayag nito. Ayon dito ay nagnonobena ang mga ito para sa kaligtasan niya. “Halos lahat ng taga-San Isidro ay nasa simbahan tuwing alas sais ng gabi para ipagdasal ang kaligtasan mo, Dok,” ani Madel na hindi maikakailang umiiyak sa kabilang linya.
Jillian was touched. Tears filled her eyes. “Salamat ninong tanan.”
“Ipaabot namo ni mayor ug sa mga katawhan nga luwas naka. Sigurado malipay jud silang tanan!” Ayon kay Madel ay ipapaalam nito sa mayor at sa mga kababahan na ligtas na siya. Tiyak daw na matutuwa ang lahat.
Ngumiti si Jillian. Humiga nang malalim para ikalma ang sarili. “Palihog ug sulti ni Mayor inag balik na lang nako magmeeting mi,” aniya na ang ibig sabihin ay pakisabi kay mayor na pagbalik na lang niya sila magmemeeting. “Anyway, kumusta ang mga pasyente natin? Si Tatay Waldo?” tukoy niya sa pasyente na may throat cancer. “Si Ayra, kumusta?” tukoy naman niya sa pasyente na may cerebral palsy. “Gitanda ninjo sija?” tanong niya kung binisita ng mga ito ang mga iyon.
“O, Dok. Katimaan man mi sa tambal nga ipainom niya maong amoa nalang gipadajon,” ani Madel. Ayon dito ay tanda naman ng mga iyon ang gamot at dosage na ibinibigay niya kaya itinuloy na lang ng mga ito ang pagpapainom ng gamot. Tumikhim sa Madel at biglang nag-iba ang boses nito, “Pero, Dok, si Andrei, wala na po...”
Umawang ang labi ni Jillian. Si Andrei ay isa sa mga pasyenteng regular na binibisita niya, anim na taong gulang na may hydrocephalus, na-detect iyon pagkapanganak pa lang sa bata. Nang una siyang dumating sa Bohol ay isa ito sa mga pasyenteng naging sobrang malapit sa puso niya. At sa tuwing nabisita siya rito ay dinadalhan niya ito ng laruan. Nalulungkot siya na sa murang edad nito ay nakulong na lang ito sa loob ng bahay, hindi katulad ng mga kaidaran nitong bata na aktibo, malakas, masaya.
Nanlumo si Jillian. She’d been raising money for quite some time now for Andrie. Bukod doon ay nakikipag-usap siya sa ilang foundation sa Manila para mapaoperahan ang bata. She wanted Andrie to experience simple joys in life, but he was gone now. At nakadagdag sa lumbay niya ang kaalamang kung hindi siya nakidnap ay malamang na naipa-schedule na niya ang operasyon ng bata.
Ang luhang nagawa niyang pigilan kanina ay biglang pumatak, “Kanus-a sija namatay?” Inaaalam niya kung kailan ito nawala.
“Gahapon lang jud, Dok...”
Pinunasan ni Jillian ang mga luha pero hindi niya iyon maampat. She felt like she failed as a doctor, that she failed Andrie in some ways. Masakit sa kanya na ang perang naipon niya na para sana sa operasyon nito ay mapupunta sa pagpapalibing dito.
“How’s Andrei’s parents? Giunsa nila pagdawat ang pagkamatay sa bata?” pabulong na tanong ni Jillian. Gusto niyang malaman kung paano tinatanggap ng mga magulang ng bata ang pagkawala nito. Kung sa kanya ay masakit ang pagpanaw ng bata, nasisigurado niyang libong ulit iyon sa pamilya nito.
“Dawat na daw nila, Dok, nga diha rajud taman ang kinabuhi ni Andrie,” malumanay na sagot ni Madel. Tanggap na raw ng pamilya ni Andrie na hanggang doon na lang talaga ang buhay ng bata.
But those words cut Jillian’s heart deeper. Alam niyang kung hindi nahuli ang medical intervention ay maaari pang humaba ang buhay ng bata. Hindi sana ito nakulong sa bahay sa loob ng anim na taon. Naranasan sana nito kung paano maglaro sa labas, umakyat sa puno at maligo sa ilog. Poverty and lack of medical attention is the real cause of Andrei’s death.
And Jillian’s heart bleed more.
But Andrei’s death made her realize how important her job really is. She needs to turn the pain into hope, and hope into action. Concrete solutions. She needs to regroup and focus on other patients that she can serve and save.
“Sa pagkakaron, kinahanglan jud nako ang inyong mga tabang para masiguro nga okey tanang pasyente,” ani Jillian. Hinihingi niya ang tulong ng mga ito para ma siguradong maayos lahat ang mga pasyente nila. “I’ll be there as soon as I can. Kung makakabalik ako diyan ngayong araw din mismo ay gagawin ko.”
“Makasalig ka, Dok, himoon namo ang tanan para sa mga pasyente nato. Ug mag-amping ka diha, Dok,” pagbinigay ng assurance ni Madel. Ayon dito ay gagawin ng mga ito ang lahat para sa mga pasyente nila. At pinag-iingat siya nito.
“Sige. Pag-amping pud mo dinha,” aniya na pinag-iingat din ang mga ito. “Bye for now but I’ll see you, today, if I can,” ani Jillian bago pinutol ang tawag.
Sunod-sunod siyang huminga nang malalim, pilit pinapakalma ang sarili. Matapos ang ilang minuto nang tahimik na pagluha ay pinunasan na ni Jillian ang mga mata. Kailangan niyang makausap ang ama. Ngayong araw din mismo ay kailangan niyang makabalik sa San Isidro. Maraming pasyente ang nag-aantay sa kanya. Mga pasyenteng nangangailangan ng kanyang serbisyo.
Pero pagpihit niya ay hindi niya inaasahan na may kasama pala siya sa sunflower garden.