Since Day One

Thirteen

Since Day One, I'm running to you...

Nakalapit na sa'kin yung mga kaibigan ko at sabay sabay nila akong niyakap.

"Congrats, girl!" sabi sa'kin ni Raiven and I gave her a smile. Even Kalen's friend they congratulate me. Siya tinalikuran lang ako. Ano nga ba kasi iniexpect ko sa taong galit sa'kin. Pero dati siya pa ang unang tatakbo sa'kin to congratulate me.

Flashback

I'm getting ready because I join a pageant in school and this will be my first pageant na mararanasan ko ngayong high school na ako. I'm even nervous dahil mukhang magagaling silang lahat lalo na may kalaban din ako mga taga ibang year. Grade 7 pa lang ako like Kalen. 

"Why are you nervous? As if this is your first time? Come on my damond, you shine." Napatingin naman ako sa nagsalita at nakita ko si Kalen sa tabi ko na busy na naman sa pagbabasa ng libro.

"E kung tigilan mo kaya yan at damayan lang ako!" Inis na sabi ko sa kanya at dahil mukhang ayaw niyang mabad mood ako at tinigil niya nga.

Nakarating kami ng school at mas lalong tumindi yung kaba ko but Kalen make sure na nandiyan lang siya kaya hindi ko kailangan kabahan and it really help me. 

"Good luck my daughter, you can do it. Mana ka kay Mommy mo pagdating sa looks and you got the brains and talent to me." Dad said kaya nahampas tuloy siya ni Mommy akag natawa na lang kami. Tita Kali and Tito Gelo are here also to watch.

"You can do it, my diamond... Remember what I always told you," he said at tumango naman ako.

"I shine among them!" I said at tumango naman siya sa'kin.

Yun lagi ang sinasabi niya pag kinakabahan ako. And nakakatulong talaga siya.

The pageant start and I won! I'm smiling so wide while they are putting the crown and the sash to me. I look at where my parents are and they are so happy same as Tita Kali and Tito Gelo. But what caught my attention is Kalen running to me here to the stage and gave me a hug.

"I told you, you will win!" Napangiti naman ako dahil doon. "Just always remember, my diamond that you will always shine not only in my eyes but also to other people."

End of Flashback

"Why are you crying?" Mom ask me nang may tumulong luha sa mga mata ko. Ang sakit lang talaga alalahanin ng mga magagandang alaala na hindi mo alam kung maibabalik mo pa.

"I'm just happy," I said. Totoo naman masaya ako because finally I won again pero ang sakit lang na yung unang taong gusto kong mag congrats sa'kin mas pinili akong talikuran.

So what's the use of winning? If the person that I expected who will run to me choose to turn his back on me. Nagpunta na lang kami ng Diamonds to celebrate.

"Parang hindi ka naman masaya diyan!" sabi ni Sheka and I just gave her a smile. "Mukhang alam ko na. Si Kalen?" I refuse to answer her but I know alam niya na yung sagot.

Napatingin din sa'min yung ibang kaibigan namin at binigyan ko lang naman sila ng ngiti. Ayoko naman na madamay sila sa mood ko. They are happy for me.

All of the people here feels so happy bakit ako hindi? Ako yung nanalo di ba, they are celebrating for me but why am I not happy?

Lumabas muna ako ng resto para magpahangin pero ganun na lang ang gulat ko ng makita ko si Kalen sa labas. Looking like he's waiting for someone. And I know it's not me. Dahil pwede naman siyang pumasok kung ako ang ipinunta niya. Sobrang pagod na ako physically at emotionally ngayon kaya bukas ko na lang ulit siya kukulitin.