İLHAM PERİSİ

Final Part 3 (SON)

Oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın lütfen ♥

🌙🌿🌊⭐️

Yeni kitabım Defne ile Deniz'in tanıtımını yayımladım, beklerim ❤️

Bazı aşklar ölümle sınanırlar.
Ve bazı âşıklar ölümü bile aşarlar...
Defne ile Deniz

🌙🌿🌊⭐️

🌸

Ruh Enkazı

♪ Oi Va Voi – Yesterday's Mistake ♪

Berrin teyze beni o halde gördüğünde neredeyse korkudan düşüp bayılacaktı. Beni hemen banyoya gönderdi. Temizlendim, ısındım ama gözyaşları ve vücudumu ele geçiren titreme hâlâ geçmemişti.

Anne ve babamı biliyor muydu acaba? Biliyorsa neler yaşandığını ondan öğrenebilirdim ama bilmiyorsa bunu benden öğrenmesini istemezdim. Çok üzülür ve anneme çok kızardı.

Annemi arayıp onda olduğumu söylemek istediğinde onu engelledim. Nasıl olsa bu gece eve gitmeyeceğimi biliyordu. Ayrıca şu an onunla ilgili hiçbir şeye katlanamayacaktım.

Bana bitki çayı hazırladığında karşılıklı oturduk. Kaan'la ilgili her şeyi en baştan anlattım ona. Bana neler yaptıklarını, kalbimi nasıl parça parça ettiklerini. Sabaha kadar ben ağladım, anlattım; o dinledi.

O her şeyi yakıp yıkmadan önce Kaan'ın açıklamasını dinlememi istiyordu. Hiçbir açıklama benden sakladıklarını haklı çıkaramazdı. En baştan söylemeliydi. En baştan yapmalıydı açıklamasını.

Sadece yok olmak istiyordum. Puf diye, hiç var olmamışım gibi ortadan kaybolmak istiyordum.

Gözlerimi uykuya kapattığımda çoktan sabah olmuştu. Tam olarak kaçta uyuduğumu bilmiyordum çünkü uyumaktan çok yorgunluktan sızıp kalmaktı başıma gelen. Uyandığımda ise akşam olmak üzereydi. Her şeyin kötü bir rüyadan ya da organize iğrenç bir şakadan ibaret olmasını diledim. Tavana bakarak birkaç dakika bekledim. Yaşamamış olmayı dilediğim her şey yaşanmıştı. Düşündüğümde, o kadar şeyi kaldırabilmiş olmamın şaşkınlığı sardı benliğimi.

Vücudumu hareket ettirmek öyle zordu ki neredeyse eklemlerimin gıcırdadığını duyacaktım. Kendimi çok yaşlı hissediyordum.

Önce banyoya gittim. Aynada bana bakan Açelya ben değildim sanki. Gözlerim kıpkırmızıydı. Ağlamaktan şişmiş göz kapaklarım ve gözaltlarım kırmızıdan mora çalmıştı. Yüzümdeki tüm kan çekilmişti. Karşımda enkaza dönmüş bir kız vardı. Karşımda daha önce hiç görmediğim bir kız vardı.

Kaan'ın beni yıkışı, yaşadığımızı sandığım aşk kadar efsanevi olmuştu. Ruhumu çekip almıştı benden.

Dün gece duyduğum o cümleler, bir zamanlar ruhumun olduğu enkazda yankılanmaya başladığında musluğu açıp yüzüme su çarptım. Seslerden kurtulmak, kendime gelebilmek için her seferinde daha hızlı çarptım suyu yüzüme. Altı defa... Yedi defa... Sekiz defa... Sonunda sadece yüzüme vurmaya başlamıştım.

İşe yaramadı.

Hıçkırıklar içinde yere çöktüm. Yüzümü kapatıp dakikalarca ağladım. Ellerim yüzüme yapışmıştı sanki. Yüzümü açmak, kimseye göstermek istemiyordum. Ben onlara Açelya'nın gözleriyle bakarken, onların bende başkasını bulmasını istemiyordum. Hep bu yüzdendi işte. Çocukluğumdan beri dilediğim şeye hiç bu kadar derinden sitem etmemiştim: Ne vardı anneme benzeseydim?