Gewoon vrienden

Backstreet Boys Are Back

Met grote enthousiasme stuiterde Ruben door het repetitielokaal, terwijl hij zichzelf van alle kanten in de spiegels bekeek die langs één kant van de wand waren opgesteld. "Dit is te gek zeg!", riep hij tegen niemand in het bijzonder. Er was dan ook niemand die op hem reageerde.

RubenM, Jeroen en Horace stonden in een hoek de ruimte in zich op te nemen terwijl ze geamuseerd RubenN gadesloegen. Tijl stond even verderop te praten met de dansleraar die aangenomen was om hen een choreografie aan te leren.

"Okee jongens!" Tijl riep de groep bijeen. "Tijd voor onze eerste les. Luister allemaal goed naar Pjotr, hij heeft deze choreografie voor ons gemaakt."

Er werd gegiecheld en geknikt terwijl Pjotr hen op een rijtje dirigeerde. Het was goed te merken dat Pjotr gewend was aan zowel professionals als kinderen dansjes aanleren. De vijf Lama's vielen overduidelijk in de laatste categorie en ze werden dan ook streng aangepakt wanneer ze de les niet serieus namen.

De muziek van de Backstreet Boys Are Back schalde door de speakers van de geluidsinstallatie in de kleine zaal. De vijf Lama's bewogen al lekker mee op het ritme terwijl Pjotr de dans een keer helemaal voordeed. Daarna begon hij met het stap voor stap aanleren van het refrein. Na een uur ploeteren hadden ze pauze.

"Ah man, ik ben kapot", verzuchtte RubenM terwijl hij op een stoel in de kantine neerplofte. Horace kreunde instemmend en Jeroen hing al onder de kraan om zijn dorst te lessen.

RubenN en Tijl kwamen pratend de kantine binnen lopen. "Nee Ruben. Het is en blijft dit nummer, we kunnen dat niet meer veranderen." RubenN keek sip. "Maar dat andere nummer pas veel beter bij ons! Dit is eerder kinderachtig."

Tijl keek naar de anderen voor hulp. "Jongens, kunnen jullie Nicolai even aan zijn verstand brengen dat we niet tijdens de repetities voor een ander nummer kunnen kiezen?" Tijl klonk licht geamuseerd en vermoeid tegelijkertijd. Dit was zó typisch Ruben.

"Nicolai, we kunnen niet zomaar midden in de repetitie voor een nieuw nummer kiezen", echode Jeroen droogjes. Horace en RubenM knikten instemmend.

RubenN liet zich daar echter niet door afremmen. Hij leek alleen maar enthousiaster te worden. "Maar jongens, het nummer dat ik heb is echt veel swingender en... wacht, ik laat hem aan jullie horen. Blijf hier hè!" RubenN verdween op een drafje door de deur.

"Waar gaat dit over?", vroeg RubenM verward aan Tijl. Tijl zuchtte diep en rolde met zijn ogen. "Dit is weer typisch Nicolai. Hij heeft een 'beter' plan voor net openingsnummer en probeert alles op het laatste moment om te gooien." RubenM grinnikte. "Typisch Nicolai."

"Als hij zo terug is, niet op hem in gaan", instrueerde Tijl. De andere drie knikten instemmend en Tijl liep enigszins gerustgesteld verder de kantine in.

Niet veel later kwam RubenN binnengestormd met zijn iPoddock in zijn handen. Zij iPod zat er al in. Als een volleerd presentator gebaarde Ruben naar zijn vrienden. Met zijn beste donkere stem kondigde hij zijn nummer zwierig aan. "Dames en heren, ik presenteer u, De Lama's!" Hij drukte op play en ovationele muziek schalde uit de speakers van het apparaat in zijn handen.

De andere vier zaten inmiddels aan tafel met glazen water en cola voor hun neus en negeerden Ruben volledig.

Tijl volgde Ruben vanuit zijn ooghoeken en moest zichzelf dwingen om niet te lachen. Ruben danste met zijn boxjes door de ruimte alsof hij de meest spectaculaire opening ooit aan het geven was. Hier en daar herkende Tijl stukjes van het net aangeleerde dansje. Het was vertederend en zó typisch Ruben dat Tijls hart weer een beetje smolt. Ruben mocht dan soms ongelofelijk irritant zijn in een bui als deze, maar hij deed het dan wel weer zo charmant dat Tijl niet lang gefrustreerd kon blijven.