Gewoon vrienden

Flashback

Tussen de shows door konden Ruben en Tijl even praten over wat er op het podium gebeurde. Het was toch wel een beetje vreemd geweest, ookal was het 'in the heat of the moment' gebeurd.

Eenmaal in de kleedkamer keek Tijl beschuldigend naar Ruben. "Dus. Het was echt nodig om mijn onderbroek persoonlijk uit te trekken?" Het klonk plagerig, gelukkig voor Ruben.

Ruben keek beschaamd naar de grond. "Sorry Tijl, ik liet me meeslepen. Het was niet echt handig van me, hè?"

Tijl schudde zijn hoofd. "Niet echt. Maargoed, ik moet Van der Meer ook nog een klap verkopen omdat hij het in eerste instantie verzon." Tijl haalde zijn schouders op en begon met omkleden. Hij keek achterom toen hij Ruben de sleutel in het slot om hoorde draaien.

"Privacy nodig?", vroeg Tijl. Hij voelde lichte vlinders in zijn buik. Wat was Ruben van plan?

Ruben knikte. "Even geen pottekijkers inderdaad."

Tijl trok een schoon shirt over zijn hoofd en grinnikte. "Wat ben je van plan dan?"

Ruben legde zijn hand op Tijls borst en keek hem verleidelijk aan. "Één keer raden."

Tijl trok zijn wenkbrauwen op. "Als je denkt dat je kusjes krijgt voor dat gedrag op het podium vanmiddag, dan heb je het verkeerd hoor."

Ruben glimlachte mysterieus en pakte Tijls hand. "Gek genoeg had ik dat al verwacht. Maar ik wilde iets anders doen." Hij trok Tijl mee naar de bank in de hoek, ging zitten en hield Tijls hand in zijn handen.

Tijl keek verwachtingsvol naar Ruben. Hij had geen idee wat er gebeurde maar blijkbaar was er iets dat Ruben wilde zeggen.

Ruben zuchtte diep en keek Tijl in de ogen. Hij glimlachte onzeker, maar lief naar zijn vriend. "Hoe zijn we hier toch terecht gekomen, Tijl? Ik bedoel, jij, ik..." Hij speelde met Tijls vingers. "Ik sta er gewoon soms nog steeds van versteld dat ik schaamteloos naar je mag kijken, of je soms een kus mag geven, al dan niet op het podium." Hij glimlachte lief naar Tijl. "Dat maakt me de gelukkigste man op aarde.

Tijl vlocht zijn vingers in die van Ruben en glimlachte terug, een kleine brok in zijn keel. Hier was hij niet op voorbereid. "Ik weet het Ruben, ik verbaas mezelf er soms ook nog steeds over. Dat ik het geluk heb dat jij... dat wij..." Hij viel even stil. Zijn ogen vlogen heen en weer tussen die van Ruben.

"Je mag het wel zeggen", moedigde Ruben aan.

"Dat we samen zijn", zei Tijl uiteindelijk. "Weet je dat we dat aan Sara Kroos te danken hebben?"

"Echt?", vroeg Ruben verbaasd.

"Weet je dat niet meer?", grinnikte Tijl. "Het was denk ik halverwege seizoen 2006, dat ze na een opname naar me toe kwam..."

-----------------------------------------------------------------

"Hey Tijl, mag ik je wat vragen?"

Tijl trok zijn wenkbrauwen op naar Sara, maar knikte. "Natuurlijk."

"Jij en Ruben Nicolai... hoe gaat het tussen jullie?" Sara zag Tijls niet-begrijpende blik en vervolgde snel; "Ik bedoel, volgens mij kunnen jullie het erg goed vinden samen..."

Tijl keek bedenkelijk. "Ik... denk het wel? Hoezo?"

Sara twijfelde even. Was het echt wel verstandig om dit te doen? De hoeveelheid problemen die dit kon opleveren... Maar aan de andere kant, kon dit ook zo veel moois opleveren. Het was het proberen waard. "Tijl... vat dit niet verkeerd op, maar... ik zie hoe je naar Ruben kijkt. En hij naar jou. Ik wilde gewoon weten of..." Sara aarzelde even, maar zei het toen toch. "Of jullie misschien langzaam meer aan het worden zijn dan goede vrienden?"