Gewoon vrienden

Bloemendaal (3)

A/N Hoi allemaal! Long time no post. Vanwege m'n werk lukt het niet om veel te schrijven. Gelukkig is het net vakantie geweest, dus ik heb met een beetje inspiratie ook een beetje kunnen schrijven. Met de toetsweek erbij (surveilleren = schrijven haha) is het met gelukt om 3 hoofdstukken voor jullie te maken. Geniet ervan, maar verwacht niet dat ik snel meer heb. Iets is altijd beter dan niets, toch? Enjoy!

------------------------- 

De laatste voorstelling was de leukste. Dat was het altijd. De opbouw van de afgelopen dagen had het publiek niet meegemaakt (op sommige die-hard fans na die zo gek waren om bij alle vier de voorstellingen aanwezig te zijn) maar De Lama's onderling natuurlijk wel en dat vertaalde zich vaak in een soort climax in de laatste show van een reeks. Deze show was het bijvoorbeeld erop of eronder; zou iemand nog in het water terecht komen?

De opening was weer in hun witte pakjes en verliep beter dan de eerste drie keer. De spanning van het dansje was er enigszins vanaf, waardoor de performance beter werd. Tijl danste wel iets te dicht naar Ruben toe, waardoor hun handen elkaar een keer per ongeluk raakten. Helaas niet romantisch maar best pijnlijk. Ze lieten niks merken. The show must go on. Maar om het goed te maken, pakte Tijl tijdens het omkleden toch even een momentje om Rubens hand een kusje te geven als goedmaker. De andere twee deden alsof ze het niet zagen. Tijl was hen daar dankbaar voor.

Op het podium vervielen Ruben en Tijl bijna in een routine. Elkaar uitdagen, kijken, plagen, spelen, maar de grenzen niet opzoeken. Elkaar niet aanraken, het niet zo draaien dat een kus de enige uitweg zou zijn. Het was inmiddels tweede natuur voor hen.

Hoe zeer ze in synch waren, bleek toen ze bij Alleen Vragen tegelijkertijd dezelfde associatie hadden en tegelijkertijd dezelfde vraag wisten te stellen. Ze schoten in de lach.

Niet veel later, bij de nasynchronisatie, was Ruben de verteller en hij moest de stem spelen van de andere drie. Wederom waren ze zo op elkaar afgestemd dat Tijl feilloos wist te volgen waar Ruben heen wilde. Daardoor gingen ze zó op in het verhaal, dat Ruben de andere twee bijna vergat. Pas als hij ze in zijn ooghoek zag bewegen, herinnerde hij hen en liet hij hen ook weer een stukje spelen. De andere twee waren not amused, en dat kregen ze in de pauze dan ook goed te horen in de kleedkamer.

De tweede helft waren ze iets aardiger voor hun collega's. Ruben raakte alleen de draad even kwijt toen Tijl zijn shirt uittrok.

Uiteindelijk belandde er niemand in de vijver. Dat moest volgend seizoen anders. Dan moesten ze maar een extra shirt meenemen allemaal. 

Na deze mooie laatste show was hun weekend samen over.

-----------------------------------------

Ze zouden eind van de week weer optreden. Ruben en Tijl moesten elkaar vijf dagen missen, en gek genoeg was dat bijna niet uit te houden. De sms'jes onderling werden gedurende de week bijna klef. Ruben voelde de afwezigheid van Tijl als een gekke fysieke pijn.

"Nog twee dagen. Man, ik heb echt zin om je weer te zien", sms'te hij naar Tijl

"Ik ook... is het gek om te zeggen dat ik je echt te veel mis? Zo snel al?", kreeg hij terug.

Ruben glimlachte vertederd naar zijn scherm en schudde zijn hoofd. "Nee hoor, ik mis jou ook! Ik zou willen dat het al vrijdag was. Dan kan ik je weer knuffelen."

Hij wilde eigenlijk typen "Dan kan ik je weer kussen", maar ergens voelde dat niet goed. Het voelde gek en onwennig om dat zwart op wit te hebben. Dan was het pas écht waar, ookal was het nu al realiteit dat ze dat wilden en ook mochten van zichzelf. En wat als een van de vrouwen het sms'je per ongeluk onder ogen zou krijgen? Dan hadden ze pas écht een probleem.

Het duurde niet lang voordat er weer iets terugkwam. "Ik zweer het Nicolai, ik laat je het eerste kwartier niet meer los. X"

Ruben sloot zijn ogen en liet de verliefde gevoelens die Tijl in hem losmaakte over zich heen spoelen. De warmte, de liefde. God, hij hield van Tijl. Hij hield zo zielsveel van die man, zonder dat hij daar een aanwijsbare reden voor had. Tijl was geleidelijk onder zijn huid gekropen. De afgelopen drie jaar waren ze van vrienden gegaan naar meer dan vrienden, en nu... Stiekeme geliefden?

Het stiekeme gedeelte was ook wel iets waar Ruben onzeker over was. Soms, als hij bij Laurien en zijn kleine meid was, dan kon hij zich niet bedenken waarom hij ookalweer bij Tijl wilde zijn. Waarom zou hij dit geluk in gevaar willen brengen? Maar als hij bij Tijl was, dan vervaagde alles en namen zijn gevoelens hem over. Dan wilde hij alleen maar bij Tijl zijn. Het was zo verwarrend.

"Ik jou ook niet. X, R."

-------------------------------

Vrijdag kwam, en de groep verzamelde zich bij Tijl op zijn kantoor. Ruben had geprobeerd om net iets eerder dan de rest te komen, zodat hij even alleen had met Tijl, maar dat was niet gelukt. Zijn onmogelijke gevoel voor timing had hem weer in de steek gelaten, waardoor hij zich had verslapen. Toen hij aankwam, waren RubenM en Horace er al. Alleen Jeroen en Patrick lieten nog even op zich wachten.

Tijl en Ruben knuffelden elkaar kort, maar met hun vrienden erbij wilden ze niet te klef zijn. "Later", fluisterde Tijl in Rubens oor. Ruben knikte en knipoogde naar hem.

Maar 'later' kwam er voorlopig niet van. Jeroen en Patrick arriveerden en ze verdwenen met zijn allen in de tourbus, op weg naar Breda. Daarna was het samen eten, omkleden in de gedeelde kleedkamers... Ze speelden maar één show, maar er was geen moment dat Tijl en Ruben alleen hadden, om de beloofde lange knuffel aan elkaar te geven.

De hele dag zonden Ruben en Tijl elkaar heimelijke blikken. De hele dag raakten ze elkaar terloops aan, de hele dag groeide het verlangen. Ruben dacht dat hij zou knappen als het niet zou lukken om vandaag even samen te zijn met Tijl. Het maakte de hele voorstelling ook net anders. Net spannender. Ze zochten net wat meer de grenzen op dan gewoonlijk. Tegen de tijd van YNWA kon Ruben er nauwelijks meer tegen. Nadat ze het afscheid hadden gezwaaid, draaide hij zich om en liep Tijls armen in. Op het podium. Waar iedereen het kon zien. Want het kon echt niet meer langer.

De tijd was als een waas in Rubens hoofd. Hij kon zich niet herinneren hoe hij in de coulissen terecht was gekomen, of hij nog had gezwaaid naar de mensen of dat Tijl hem zo had meegenomen, maar Tijl was er, en Tijl had hem vast en knuffelde hem plat. "Kon je het niet meer inhouden", grinnikte Tijl in zijn oor. "Je weet dat ik mijn beloftes altijd na kom."

Ruben knikte, maar was niet in staat om te reageren. Hij drukte alleen zijn gezicht in Tijls nek en snoof zijn geur op. Deodorant, after shave, zweet van het optreden en sigaren. Perfect. Ruben voelde hoe Tijl hem steviger vast greep en sloot zijn ogen. Al gauw verdween de tijd. Misschien was het wel een kwartier totdat Tijl hem losliet. Misschien minder. Misschien meer.

Na de knuffel hield Tijl hem op een armlengte afstand. Zijn ogen moesten even wennen in het donker. Hij keek Ruben met een schuin hoofd aan. "Weet je wat wij nodig hebben?" "Nee?" "Een weekendje samen weg. Zonder de andere jongens, zonder de vrouwen en kinderen... alleen wij twee en een voorraad wijn."

Ruben liet het voorstel even op zich inwerken. Hij en Tijl, alleen, samen in een huisje ergens... de scenario's schoten al aan zijn netvlies voorbij. Samen eten en drinken, samen wandelen, hand in hand. Samen stappen en dansen en kussen en... Ruben verslikte zich bijna in het idee. En samen in een bed.

Hij knikte. "Dat zou ik erg fijn vinden, Tijl. Laten we een datum zoeken en het dan gewoon doen.

Tijl zuchtte opgelucht. Hij was heel even bang dat Ruben nee zou zeggen. Maar gelukkig wilde Ruben ook. Tijl knikte. "Dan gaan we dat regelen." Zijn hand vond die van Ruben en hand in hand liepen ze naar de kleedkamers. Het maakte niet uit dat ze een paar gemene opmerkingen van RubenM en Horace konden verwachten, of dat Patrick ontzettend ongemakkelijk zou kijken en dan de kleedkamer uit zou lopen. Ze waren samen.  

-----------------

A/N De knuffel op het podium bij YNWA is op Youtube te vinden: https://www.youtube.com/watch?v=zXyDFWHD6Dw