Gewoon vrienden

Interview achteruit

De tweede helft ging beter dan de eerste helft. Tijl had nu het idee dat hij ook meer zichzelf was op het podium. Hij was minder bezig met wat hij niet tegen Ruben kon zeggen en zich inhouden, en meer met lol maken met zijn vrienden. En dat was een heerlijk gevoel.

Tijl genoot dan ook met volle teugen van het interview achteruit. De sport was om de taak van de ander zo makkelijk mogelijk uit te voeren en tegelijkertijd een opzet voor de ander te verzinnen waar hij niet onderuit kon. En nu ze besloten hadden ervoor te gaan, durfden ze elkaar ook weer uit te dagen om tot het randje te gaan.

Tijls trotste moment was toen hij voor Ruben de opdracht had bedacht om 20x op te drukken en hij daarna Rubens opdracht om sexy te dansen met een paar heupbewegingen had opgelost. Maar het beste moment was toch toen Ruben zijn zinsnede "terwijl ik op de eerste rang toe mag kijken" anders interpreteerde en hem van de eerste rij terug haalde op het podium, om vervolgens die 20 keer opdrukken uit te voeren bovenop Tijl. Voor hij het door had lag Tijl op zijn rug, met zijn hoofd richting de zaal. Ruben had zijn handen vastgepind, hij kon geen kant op. Boven zich zag hij Ruben genieten en gemeen lachen. "Ik ga jou zo terugpakken jongen", verzekerde Tijl hem. "Als ik hier uit ben..." Het enige resultaat was dat Ruben nog meer glunderde om wat hij nu aan het doen was. Tijl wist niet goed of hij omhoog moest kijken in het grijnzende gezicht van Ruben, of opzij naar RubenM en Horace, die stikkend van het lachen tegen de verrijdbare bar aan hingen, of zo veel mogelijk naar achteren, omdat Ruben met elke push-up naar Tijls smaak te gevaarlijk dichtbij zijn lippen kwam en hij zijn zelfbeheersing met elke push-up minder voelde worden. Met lichte paniek in zijn hoofd wriemelde hij heen en weer, terwijl hij op de achtergrond RubenM hoorde tellen. "Is dat nou een erectie?", grapte Tijl uit pure nood. Het lachsalvo door de zaal deed hem goed, maar de grap was te makkelijk. De steeds groter wordende paniek in Tijls hoofd en de zich opbouwende spanning tussen Ruben en hem zorgde ervoor dat denken moeilijker werd. Hij wist zich geen houding meer te geven. Als dit nog lang duurde...

"...achttien, negentien... twiiintiiig!", telde RubenM. RubenN liet zich met een kreun van Tijl af vallen. Die voelde de paniek snel weg trekken en accepteerde Rubens uitgestrekte hand om zich overeind te laten trekken.

Ze fatsoeneerden zichzelf. Ruben kreeg nog het lumineuze idee om Tijls overhemd recht te gaan trekken. "Oooh, je bent helemaal gekreukeld! Hier, ik trek je wel recht."

Tijl zond een waarschuwende blik naar Ruben. Zijn zelfbeheersing was al bijna weg door wat er net gebeurd was. Gelukkig begreep Ruben de hint en Tijl was blij dat hij het interview nu snel af kon sluiten. Het loopje van het speelvlak naar de bar was de tijd die Tijl nodig had om zichzelf te vermannen en alle paniek, romantiek en zelfbeheersing weer terug onder controle te krijgen.

RubenN high-fivede met RubenM en Horace. Blijkbaar was wat ze nu hadden gedaan goed ontvangen. Beter dan de eerste helft. En het voelde goed. Maar nooit had Tijl kunnen bedenken dat het nog moeilijker zou zijn om dit soort fratsen uit te halen nu hij wist dat Ruben hetzelfde voor hem voelde. Wat Ruben en hij samen hadden... dat was niet te evenaren, nergens anders te vinden. Bijzonder en speciaal. En op het podium leverde dat op wat het publiek wilde zien.

In het busje terug naar huis hing een slaperige stilte. Patrick zat voorin naast de chauffeur met muziek in zijn oren te dommelen. RubenM en Horace zaten achterin, allebei in slaap gevallen, tegen elkaar aan. Ook Ruben lag met zijn hoofd tegen de ruit aan te slapen. Tijl had het gevoel dat alleen hun chauffeur en hij zelf wakker waren.

Tijl staarde uit het raam. Hij was niet slaperig, zijn hoofd was te vol met gedachten om te slapen. Deze twee dagen waren zo onwerkelijk dat hij nauwelijks geloofde dat het echt gebeurd was. Hadden Ruben en hij echt... Maar dan kwam de herinnering van Rubens lippen op de zijne, passievol en liefdevol, weer omhoog en moest hij toch toegeven dat het echt gebeurd was.

Maar dat betekende ook dat de beslissing om niet verder te gaan er stond. Die avond in het hotel had dat de enige optie geleken. Maar nu, na deze avond samen op het podium, was Tijl daar niet meer zo zeker van. Meer dan ooit was het hem opgevallen hoe de chemie tussen Ruben en hemzelf essentieel onderdeel was geworden van de magie van De Lama's op het podium. Dat konden ze niet zomaar opzij schuiven alsof het er niet was. Want het was er. Nog steeds. En misschien wel heviger dan ooit.

Tijl staarde voor zich uit. Was hij bereid om dit te laten gaan? Misschien moesten Ruben en hij hier nog één keer over praten, voordat ze uit elkaar zouden gaan, om elkaar volgend weekend weer te zien bij de shows die ze dan gepland hadden staan. Ja, het moest. Ze konden zo niet uit elkaar gaan. Tijl besloot om zo tegelijk met Ruben uit het busje te stappen, om nog één keer met hem hierover te praten.