Gewoon vrienden

Ongemakkelijk begin

Aangezien twee shows op een avond behoorlijk slopend zijn en ze de volgende avond weer twee shows zouden hebben, werd er in het hotel korter na geborreld dan gewoonlijk. Ruben en Tijl hadden de rest van de avond zo gewoon mogelijk gedaan. Misschien waren ze daardoor juist iets afstandelijker naar elkaar dan gebruikelijk, maar als het al opviel, dan zei niemand er wat van. Wel vertrokken ze naar hun hotelkamer zodra er een opening kwam om te gaan zonder dat het verdacht leek, onder het excuus van vermoeidheid van de avond en het goed uitgeslapen zijn voor de shows van de volgende dag.

"Booooo!", deed Horace, om zijn ongenoegen te uiten dat de twee vijfde van het gezelschap al zo vroeg zou vertrekken. "Spelbrekers! Watjes!"

"Van jou had ik dat wel verwacht, Tijl", zei RubenM, "Maar van jou Nicolai..." Hij schudde gespeeld teleurgesteld zijn hoofd. Patrick keek geamuseerd toe.

"Sorry man, maar ik heb knallende koppijn van de smak die ik maakte bij het interview achteruit", verontschuldigde Ruben zich. "We maken elkaar daar nog een keer af", mompelde hij terwijl hij zich omdraaide en Tijls blik ving. Na nog een "Tot morgen!" liepen ze getweeën weg van Ruben, Horace en Patrick, iets verder bij elkaar vandaan dan ze normaliter zouden doen. Maar ja, wat was nu nog normaal, na wat ze vandaag hadden uitgevonden over elkaar?

Samen stonden ze zwijgend in de lift. Het was licht ongemakkelijk en ze keken elkaar niet aan. Achter elkaar liepen ze de gang door. Tijl opende de deur van hun kamer met zijn keycard. Eenmaal binnen keken ze pas weer naar elkaar. Er hing een spanning tussen hen van verwachting en afwachting. Geen van beiden leek te weten wat te doen.

"Pyjama's?", opperde Tijl. Ruben knikte. "Strak plan. En daarna moeten we even rustig praten denk ik", zei hij. Hij wierp een onzekere blik op Tijl. Die knikte.

Zwijgend trokken ze hun kleren uit en hun pyjama's aan. Ze waren zich er meer bewust van dan anders dat ze elkaar bijna naakt zagen, iets waar ze hiervoor nauwelijks bij stil hadden gestaan, maar nu was het opeens een ding. Tijl wist ook niet hoe snel hij weer een shirt aan moest trekken nadat hij zijn blouse uit had gedaan.

In de badkamer poetsten ze hun tanden, nog steeds zwijgend. Naast spanning en onzekerheid begon het ook steeds onnatuurlijker aan te voelen. Normaal kletsten ze elkaar de oren van het hoofd. Het leek wel alsof er opeens veel meer restricties op hun omgang lagen dan voorheen.

Ruben was als eerste klaar met tanden poetsen. Hij liep de badkamer uit en keek naar het grote tweepersoonsbed. Tot nu toe hadden ze dat altijd als vanzelfsprekend gezien, samen slapen, dicht bij elkaar, soms tegen elkaar aan. Maar hoe zou dat nu zijn? Oh man, Tijl en hij moesten echt praten. Deze ongemakkelijke stilte begon Ruben de keel uit te hangen. Hij koos ervoor om in de kleermakerszit midden op het bed te gaan zitten en Tijl op te wachten. Zo konden ze niet om elkaar heen en moesten ze wel praten.

Toen Tijl de badkamer uit kwam lopen en Ruben zo midden op het bed aantrof, kon hij een glimlach niet onderdrukken. Zelfs in een slaapshort en shirt was Ruben nog prachtig, zijn haren door de war en zijn ogen grijs in dit licht. Het was tijd voor een goed gesprek. Tijl voelde zich lichtelijk zenuwachtig, en ook een beetje licht in zijn hoofd. Hij had geen idee wat de avond zou brengen, maar hij was ontzettend blij dat ze net nog een uurtje iets gedronken hadden, zodat de ergste randjes van de spanning af waren. Hij kroop op bed en ging naast Ruben zitten.

"Dus...", begon Ruben. Hij keek opzij, naar Tijl, die naar zijn knieën keek en nog steeds oogcontact vermeed. "Hoe lang al?"