Gewoon vrienden

Jij ook?

"... Ik wil het wel graag. Niet op het podium. Maar wel met jou." 

Ruben beet op zijn lip en wachtte vol spanning af, naar wat Tijl zou zeggen. Maar er kwam geen reactie. Niet expres. Tijls keel zat dicht, zijn hart bonkte zich uit zijn borstkas en in zijn hoofd was het één grote kakofonie van alarmbellen. Had Ruben dit nou echt gezegd of was hij aan het dromen? Het moest een droom zijn. En als dit een droom was...

Hevig trillend pakte Tijl Rubens hand en legde deze over zijn bonkende hart. Het moest te voelen zijn hoe die zich uit zijn borst klopte. Rubens ogen schoten van zijn hand op Tijls borst naar zijn ogen en weer terug. "Jij ook...?", fluisterde hij. Tijl knikte. De vrienden keken elkaar aan. Het was alsof de tijd stil stond. Hun harten bonkten zich uit hun borstkas. Nu was de geest uit de fles, het schaap over het hek, het hek van de dam. Het hoge woord was eruit. Maar wat nu? Ze bleven elkaar diep in de ogen kijken.

Tijl had het idee volledig te verdwijnen in de diepte van de blauwe ogen van zijn vriend. Hij wist niet wat hem overkwam. Hij was aan het vallen, hard aan het vallen, en de impact als hij de grond zou raken zou verwoestend zijn. Alle ratio in zijn hoofd schreeuwde dat hij het nu af moest breken, nu moest stoppen, voordat hij te diep Rubens ogen in getuimeld was en stomme dingen zou gaan doen. Maar het was al te laat. Hij was al hopeloos verloren in de diepte van de liefde voor zijn vriend. Zijn Ruben.

Rubens onderlip trilde lichtjes door het geluk dat op volle kracht door zijn lichaam heen kolkte. Alles wat hij voor Tijl voelde was wederzijds! Ergens was hij bang dat hij uit elkaar zou klappen van liefde voor de man tegenover hem. Dat werd alleen maar erger toen Tijl een stap naar voren deed en zijn voorhoofd tegen die van Ruben aan legde. Met wild kloppend hart staarde Ruben in de prachtige groene ogen van zijn vriend. Zijn Tijl.

Zijn Tijl, die nu met zijn duim langs de onderrand van Rubens lip streek. Er ging een siddering door Rubens lichaam heen. Opeens wilde alles in hem dichter bij Tijl zijn, nog dichterbij dan hij al was. En het liefst wilde hij zijn lippen op die van Tijl drukken, maar een klein stemmetje achterin zijn hoofd bood daar nog weerstand tegen. Die weerstand viel echter volledig weg zodra Tijl weer met zijn duim langs Rubens mond ging. Hij deed het langzaam, alsof het eigenlijk verboden was en hij zichzelf probeerde tegen te houden. Hun ogen waren nog steeds op elkaar gericht. Die van Tijl waren groot, vragend. Hij merkte hoe Rubens lippen zijn duim opzij volgden. Hij zag het weerloze verlangen in Rubens ogen. Het weerloze verlangen dat hij zelf ook voelde. Het moest zo zijn. Voorzichtig boog hij naar voren.

Hun lippen gleden vederlicht over elkaar heen. Geen van beiden durfde écht te beginnen, maar zo dicht tegen elkaar aan geplakt voelden ze de hoe de ander sidderde bij alleen al deze kleine aanraking.

"Tijl...", fluisterde Ruben. Het klonk smekend, dwingend. Nu ging ook Tijls laatste reserve overboord en vol overgave kuste hij zijn beste vriend vol op de lippen. Hun ogen vielen dicht, de wereld om hen heen viel weg, en voor een aantal glorieuze minuten kusten ze elkaar. Hartstochtelijk, passievol, liefdevol. De intensiteit nam toe en daarna langzaam af, totdat ze na een lange, zachte, afrondende kus ver genoeg uit elkaar weken om licht buiten adem in elkaars ogen te kijken.

Liefde. Dat was alles wat ze bij elkaar zagen. Diepe, diepe liefde.

A/N: Eindelijk! Dat werd tijd jongens, na al die jaren...