Gewoon vrienden

Een tv-opname met Tatum

De opname liep, de opkomst was geweest, het startspel was gespeeld, maar Tijl kon zich niet concentreren. Hij wist niet wat het was, maar de ontmoeting met Tatum had iets in hem gedaan, iets losgemaakt. Het groene monster van jaloezie dat in zijn binnenste was ontwaakt, liet hem niet los. Elke keer als hij naar Ruben keek, was er datzelfde gevoel. Van mij. Laurien mocht Ruben hebben, maar alle andere vrouwen niet. Daarom kon Tijl het niet laten. Bij zijn opkomst wees hij naar zijn Ruben, die voor hem het podium op was geroepen, en daarna naar zichzelf en vormde met zijn mond de woorden "Jij bent van mij", zichtbaar, maar zonder dat iemand het kon horen. Lekker subtiel, en hopelijk zouden de mensen denken dat hij zei "Heee, jij ook hier?"

Gelukkig leek Ruben door te hebben dat Tijl bevestiging van hem nodig had. Al in het eerste spel, 'verboden te lachen', had hij de allereerste mogelijkheid benut om zijn armen van achteren om Tijl heen te slaan met een of ander excuus. Rubens handen hadden Tijls polsen stevig beet, Rubens kruis schuurde tegen Tijls billen aan en op een of andere manier was dat exact de bevestiging die Tijl nodig had. Ik ben ook van hem. Pas toen Ruben zijn handen over Tijls lijf liet gaan, hield hij het niet meer en schoot in de lach. De situatie was te belachelijk. Hoe hadden mensen nu nog niet door hoe de verhoudingen waren tussen Ruben en hem?

Ruben drukte zich nog een keer extra tegen Tijl aan voordat hij hem losliet. Zo lief. Je bent van mij, leek Ruben te zeggen. Tijl was hem er dankbaar voor.

Nog beter was het zure gezicht van Tatum. Zij had het signaal duidelijk wél begrepen. Tijl voelde het jaloerse monster in zijn binnenste goedkeurend grinniken. Deze overwinning smaakte zoet.

Patrick verklaarde dat Ruben de winnaar van het spel was, de Lama tune klonk en Tijl liep met de andere jongens naar de strobalen. Hij worstelde zich tussen Jeroen en Ruben in, zodat die arme Jeroen op moest schuiven. Heel even wat meer contact met Ruben was nu echt even nodig.

Bij de opzet van 'de draaideur' had Tatum nog het lef om als zin te geven "Neuken?", zoals ze tegen Ruben had gezegd in de kleedkamers. Het was een tweede poging om Rubens aandacht, een steek onder water richting Tijl. 

Ruben pakte het goed op. Hij antwoordde naar waarheid "Dus toen zei ik, nee, de opname begint zo." 

Maar toch voelde Tijl op de achtergrond de woede en de jaloezie weer in zich oplaaien. Het was tijd om die geblondeerde bitch haar plek te leren kennen, dus toen de opening kwam, vestigde hij de aandacht op zichzelf. "Dus toen zei ik, nou, dan wil ik wel", reageerde hij. 

"En toen waren jullie 30 seconden weg.", counterde Ruben. Tijl had niet gerekend op de jaloezie in Rubens stem. Voelde Ruben deze jaloezie ook? Voor hem? Bij de gedachte alleen al maakte zijn hart een sprongetje.

'De draaideur' ging van start en Tijl probeerde uit alle macht om niet jaloers te zijn op Jeroen, die met zijn hoofd in Rubens kruis terechtkwam, of op RubenM, die acteerde dat hij Ruben in bed probeerde te praten. Het viel hem op dat RubenN erop stuurde dat zijn karakter een vrouw was. Tijl kon dat op een of andere manier niet hebben. Dat moest anders. Het was te makkelijke humor, dat zeker. Maar de lach was gegarandeerd en het zou nog een keer extra duidelijk zijn tegenover Tatum: Ruben was niet beschikbaar, om meerdere redenen. Dus Tijl deed het gewoon. Hij stapte de scène in en noemde Ruben "Frits". Niet alleen het publiek, maar ook Ruben schoot in de lach. Blijkbaar kwam de twist toch onverwacht. Heerlijk.

Onbewust had Tijl zijn hand op Rubens schouder gelegd. Hij voelde het pas, toen zijn hand weer van Rubens schouder afgleed. Gelukkig kon het contact tussen Ruben en hem niet verbroken worden. Ruben ging stijf tegen zijn schouder aan staan, zodat hun schouders elkaar stevig raakten, zonder ook maar een millimeter mee te geven. De druk was zelfs zo sterk, dat Tijl bijna naar achteren viel toen Ruben zich weer terugdraaide. Het was enorm bevredigend dat het zo van beide kanten kwam vandaag. Zowel Ruben als Tijl konden elkaar even niet loslaten. Het was maar goed (en jammer tegelijk) dat 'de draaideur' snel hierna klaar was.