Gewoon vrienden

Toch een weg terug?

"Nicolai! Ruben! Waar ben je!" De stem van RubenM drong door tot de kast waar RubenN zat.

Ruben veegde zijn tranen af. Was hij er klaar voor om gevonden te worden? Te laat. De deur ging open en het gezicht van RubenM kwam om de hoek kijken. Zijn ogen vonden die van RubenN en hij lachte opgelucht.

"Wat doe je nou hier man? We hebben overal naar je gezocht!" Rubens Amsterdamse accent was rustgevend en de aanwezigheid van zijn vriend was voldoende om de tranen over de rand te duwen. Ruben barstte in huilen uit en liet zijn hoofd weer op zijn knieën zakken.

RubenM riep eerst over de gang "Patrick! Ik heb 'm!", liep daarna rustig op RubenN af en ging naast hem zitten. Hij sloeg een arm om zijn vriend heen.

Ruben leunde tegen RubenM aan en liet zijn tranen lopen. RubenM wreef Ruben troostend over zijn rug en liet hem even uithuilen. Toen het iets rustiger werd, durfde RubenM te vragen wat er was. "Hee, gappie. Wat is er nou? Waarom zit je hier?"

RubenN schudde zijn hoofd.

"Kom op nou gap", spoorde RubenM hem aan. "Tijl heeft al verteld dat er meer is tussen jullie. Heeft het daarmee te maken?"

RubenN knikte. "Ja", zei hij zacht.
RubenM trok Ruben iets steviger tegen zich aan. "Vertel het maar aan ome Ruben. Misschien komen we er samen uit. Tijl is er net zo slecht aan toe als jij, en dat breekt m'n hart."

De zin over Tijl leek iets te triggeren in Ruben. "Oh ja?! Is Tijl verdrietig?" Het klonk agressiever dan Ruben het in eerste instantie had willen zeggen, maar hij merkte dat er een boosheid in hem naar boven kwam. "Tijl is verdrietig? Waarom in godsnaam? Hij heeft toch zijn zin! Nu weet de hele wereld dat wij... dat wij..." De tranen kwamen weer.

"Dat jullie verliefd op elkaar zijn", maakte RubenM rustig Rubens zin af.

RubenN knikte. "Ja..." Hij keek opzij, naar het rustige gezicht van zijn vriend. "Het stomme is, dat ondanks alles, ik nog steeds zo veel van hem hou. Maar ik ben zo kwaad op hem."

"Ja, waarom deed Tijl dat eigenlijk? Het kwam zo uit de lucht vallen..." RubenM durfde eindelijk te vragen wat hij zich al de halve voorstelling afvroeg.

"Alleen op het podium", antwoordde RubenN.

"Huh? Ik snap je niet. Wat alleen op het podium?"

RubenN zuchtte en keek naar zijn knieën. "Tijl en ik hebben de afspraak dat we alleen op het podium mogen laten zien wat we voor elkaar voelen. Daarbuiten is het te gevaarlijk. Je weet wel, vrouwen, kinderen..."

RubenM keek verbaasd. "En dat was een goed idee omdat...?"

"Omdat we anders een geheim dubbelleven gaan leiden, daarom", antwoordde RubenN, licht ongeduldig.

"Maar dat gaat toch fout?", vroeg RubenM. "Als je alleen op het podium mag laten zien wat je voor elkaar voelt... Oh! Dus dáárom zijn jullie de laatste maanden zo klef." Het kwartje viel middenin Rubens zin. "En daarom ging het vandaag mis. Sukkels."

"Hee!", riep RubenN verontwaardigd.

"Jaha", lachte RubenM. "Stelletjes sukkels. Ieder kind ziet de klik tussen jou en Tijl. Ook jullie vriendinnen. Hoe diep die gaat, dat willen we allemaal niet weten. Ik zie het al jaren, maar ik ga jullie niet vragen wat jullie op jullie hotelkamer uitspoken. Dat laat ik aan jullie."

"Wacht, jij wist dit?" RubenN was stomverbaasd.

"Ik had een vermoeden", zei RubenM schouderophalend. "Maar het punt is, als je van elkaar houdt, zeg dat dan gewoon! Ga het niet verbergen en op elkaar botvieren voor een publiek van een paar honderd man. Dat gaat fout. Hou het dan in de kleedkamer, of in de hotels, of op tour. Maar vertel in godsnaam je vriendin niks als je dat niet wilt. Als ze het wil weten, vraagt ze er wel naar."