Gewoon vrienden

Zonsondergang

De weken na de nieuwe afspraken ging het goed. Hun set afspraken werkte prima. Op het podium deden ze nog steeds lekker gek met elkaar. Dat vertaalde zich ook door in de tv-opnames die ze hadden. In het theater ging het ook lekker. Ze raakten steeds beter op elkaar ingespeeld nu ze met de vaste club van 4 mannen waren. Ze werden beter. Er was progressie. En alles kon en alles mocht.

Toch waren ze nog wel voorzichtig. Ze durfden nog niet heel ver te gaan op het podium, zeker niet na die kus in Lelystad. Het moest natuurlijk ook nog een geheim blijven dat ze meer voor elkaar voelden.

Achter de schermen, met hun vrienden, konden ze redelijk klef zijn. Aan elkaar zitten, bij elkaar op schoot klimmen, stoeien. Ze hadden ook een of twee keer geprobeerd elkaar een kus te geven waar hun vrienden bij waren, maar dat was toch een soort grens. Los van het commentaar van RubenM, het gefluit van Horace en de ongemakkelijkheid van Patrick en Jeroen, voelde het toch iets te privé om in de buurt van hun vrienden die vrijheid te nemen.

Met de vriendinnen ging het ook redelijk goed. Ze hielden zich strikt aan het alleen-vrienden scenario als ze bij elkaar thuis waren. Als het goed was, wisten hun vriendinnen van niks.

Maar om écht samen te kunnen zijn, moesten ze plannen. Natuurlijk bood de theatertour uitkomst doordat ze dan regelmatig in hotels verbleven. Soms plakten ze daar een extra dag aan vast, zodat ze echt even een dag helemaal samen hadden, zonder de rest van de groep. Dan gingen ze wandelen of naar het strand of naar een icebar of iets anders geks. Soms gingen ze zelfs naar het casino. Maar waar ze ook heen gingen, ze sloten altijd af bij een goed restaurant.

Ze werden steeds bekender, dus natuurlijk moesten ze blijven opletten hoe veel affectie ze naar elkaar ze toonden en op welke plek. Er mocht niets over hen bekend worden. Maar dat gaf niet. Het samen tijd doorbrengen, het eindeloos praten, het genieten van elkaars gezelschap, dat was het belangrijkste.

-----------------------------

En genieten dat dezen ze. Zoals vandaag. Vandaag was het een prachtige zomerdag en maakten ze een wandeling door de zonnige duinen, waar ze af en toe stiekem hand in hand konden lopen omdat er niemand te bekennen was. Vervolgens gingen ze dineren bij een sterrestaurant. Ze genoten van het prachtige uitzicht, van het belachelijk lekkere eten, de heerlijke wijn die daarbij geserveerd werd, van de prettige gesprekken, van het samen lachen, van de terloopse aanrakingen op armen en polsen van de ander en van de liefde in elkaars ogen.

Tijl voelde zich net een verliefde puber. Deze dag met Ruben, het eten samen, de gesprekken... het bewerkstelligde zo'n diep gevoel van liefde, van geliefd zijn, in zijn borst. Hij voelde zich zweven bij elke lieve lach die Ruben hem gaf, bij elke keer dat hun handen elkaar raakten, bij elke keer dat ze elkaar net te lang in de ogen keken. De wijn hielp mee natuurlijk, maar toch. Dit gevoel had hij alleen bij Ruben, en Tijl genoot ervan. Hij had nooit gedacht dat het ooit zou lukken om zich zo gelukkig te voelen. En dat allemaal dankzij Ruben.

Die nacht zouden Ruben en Tijl overnachten in het hotel dat bij het restaurant hoorde. De locatie was een prachtig oud gebouw, nog van voor de oorlog, en ze hadden een kamer met uitzicht op zee.

Tijl voelde de vele glazen wijn door zijn aderen suizen terwijl hij uit het raam keek. Het was zonsondergang en de lucht kleurde prachtig rood, roze en paars. Achter zich hoorde hij Ruben door de kamer scharrelen. Zodra ze binnen waren was Ruben op onderzoek uit gegaan, maar Tijl was afgeleid geraakt door het spektakel dat zich buiten afspeelde.

Ruben trok ondertussen alle kastjes en laatjes en deurtjes open, op zoek naar de minibar. Uiteindelijk vond hij hem, in de kast die ook dienstdeed als kledingkast. Hij liet een triomfantelijk geluid horen. "Hebbes!", riep hij naar Tijl. "Er is wijn en bier en wodka... Wat wil jij, Tijl? Tijl?" Er kwam geen reactie. Ruben keek achterom en zag Tijl bij het raam staan. De zon scheen oranje op zijn gezicht. Heel even stokte Rubens adem. Soms kon het hem opeens zo opvallen hoe mooi Tijl eigenlijk was. Hoe prachtig hij er uitzag. De zon schitterde in Tijls ogen. Ruben vergat waar hij mee bezig was en liep op Tijl af. Hij ging vlak achter hem staan en sloeg zijn armen om Tijls middel heen. Hij voelde hoe Tijl direct iets op hem in leunde.