Gewoon vrienden

Gewoon vrienden, meer niet

Liefde. Dat was alles wat ze bij elkaar zagen. Diepe, diepe liefde. 

Tijl glimlachte zwakjes. Hij was zelf overdonderd door de intensiteit van de emoties die door zijn lichaam heen gierden. Hoe erg moest dat dan wel niet zijn bij die arme Ruben, die emoties meestal iets heftiger ervaarde dan Tijl.

Ruben probeerde terug te glimlachen maar voelde iets in zichzelf knappen. Overload. Niet nu. Niet op dit moment. Maar het was al te laat. Hij liep over. Zonder waarschuwing liet hij zich voorover tegen Tijl aan vallen, zijn gezicht tegen Tijls borst gedrukt, en hij begon onbedaarlijk te huilen.

Tijls handen omvatten zijn vriend uit een soort automatisme vanzelf, want zelf was hij net iets te geschokt om bewust te reageren. Hij wist ook niet hoe hij moest reageren. Zijn hart klopte harder dan normaal. Allerlei gedachten schoten door zijn hoofd. Was hij toch te ver gegaan? Had hij de situatie verkeerd ingeschat? "Sorry, Ruby, sorry", herhaalde hij, als een mantra, keer op keer. "Sorry lieverd. Ik liet me te ver gaan. Niet huilen. Alsjeblieft niet huilen..."

Maar Ruben schudde woest met zijn hoofd en ontworstelde zich aan Tijls greep. Terwijl de tranen nog steeds over zijn wangen stroomden, keken twee ogen vol geluk Tijl aan. Ruben legde zijn hand tegen Tijls wang en forceerde de woorden uit zijn mond te komen. "Geen sorry. Ik ben gewoon zo gelukkig." Een nieuwe golf tranen volgde na deze woorden en Ruben dook Tijls armen weer in, die nu ook zijn tranen liet gaan. Ze klemden zich stevig aan elkaar vast. "Ik ook Ruby. Ik ook. Zo intens gelukkig", fluisterde Tijl.  

Na een tijdje waren de tranen opgedroogd en hadden ze zich overgegeven aan hun verlangens. Na de nodige aanrakingen was het op zoenen uitgelopen. Totdat er opeens gerammel aan de deur was. Verschrikt sprongen ze uit elkaar en keken naar de deur. Die bleef gelukkig dicht. Aan de andere kant klonk de stem van Ruben van der Meer. "Heee, luiwammesen, schiet eens op! Iedereen staat al klaar voor vertrek hiero!"

Tijl vond zijn stem terug en riep terug "Geef ons nog vijf minuten!"

"Niet meer en niet minder! Wij gaan alvast naar de bus", riep RubenM terug. "En geen geflikflooi hè", kwam er nog grappend achteraan. "Als ik bij een van jullie een zuigzoen zie krijg ik van jullie allebei honderd euro!"

Tijl en Ruben keken elkaar verschrikt aan. Wat wist RubenM? Gelukkig hoorden ze op de gang de voetstappen van Ruben, die bij hen weg liep.

Tegelijkertijd slaakten ze een zucht van verlichting. "Toch goed dat ik die deur op slot had gedaan", zei Ruben met een zenuwachtig lachje.

"Behoorlijk", zuchtte Tijl opgelucht. Hij keek naar Ruben. Hij kon nog steeds niet geloven wat er de afgelopen minuten tussen hen gebeurd was. Zijn hart klopte nog in zijn keel, de emoties gierden door zijn lijf, hij voelde zich intens gelukkig en intens verward tegelijkertijd. "Wat gaan we hier nu mee doen, Ruby? Wat moeten we hiermee?"

Ruben haalde zijn schouders op. "Ik weet het ook even niet", zei hij. "Ik weet alleen dat ik zo ontzettend veel van je hou."

Tijl glimlachte vertederd. "Ik hou ook van jou, Ruby."

"Maar de anderen... Vertellen we het aan hen?" Ruben keek bezorgd. "Ze krijgen het vroeg of later toch wel door. Je hoorde Ruupie net."

Tijl knikte en dacht even na. "Laten we nog even wachten. We moeten eerst rustig uit kunnen zoeken wat dit is en wat we ermee willen. Of moeten."

Ruben knikte. "Ons geheim?"

"Ons geheim", bevestigde Tijl.

Ze pakten hun tassen en liepen naar de deur. Voordat Ruben deze van het slot draaide, keek hij nog even achterom, naar Tijl. Die knikte bemoedigend. Ruben draaide de deur open en ze stapten naar buiten. Tijd om terug te gaan naar normaal, naar 'gewoon'. Ze waren gewoon vrienden, meer niet.  

A/N: Ahwww, wat een begin! Eindelijk hebben ze elkaar verteld wat ze voor elkaar voelen. Sort of. Maar hoe nu verder? Dat is eigenlijk waar deze hele fanfictie over gaat. Hopelijk genieten jullie hier ook van. Comments welkom!