Gewoon vrienden

Geen weg meer terug

Ruben vluchtte aan de verkeerde kant het podium af. Hij wist dat zelf ook wel, maar hij had even geen behoefte aan het geknuffel en het gebruikelijke lawaai na de show. Hij had geen zin in vragen. Hij had geen zin in drinken.

Hij had geen zin in Tijl.

Hij moest even alleen zijn. En hij wist al precies waar; De bezemkast die hij eerder per ongeluk was tegengekomen toen hij de verkeerde deur opentrok, op zoek naar de kleedkamer. Die was ook dichtbij genoeg dat niemand hem erin zou zien verdwijnen. Tegen de tijd dat de anderen uit de coulissen waren, was hij al mooi verstopt.

Eenmaal daar zakte hij neer op de grond tussen een stofzuiger en een kast, en liet zijn hoofd op zijn knieën rusten. Het zou hopelijk nog wel even duren voordat iemand hem hier zou vinden.

De stilte van de kast was zowel een last als een opluchting. Op het podium had hij alle emoties zo snel mogelijk weggeschoven. Daar moest hij door, maar daar kon hij ook niet denken. Maar nu, nu kon alles stromen, zijn gedachten én zijn emoties.

Ruben sloot zijn ogen en ging terug naar het moment in de kleedkamer, waar Tijl en hij zo'n intens en intiem moment hadden gedeeld. Zo dichtbij. Zo veel verlangen. Zo'n diepe liefde in zijn borst. Bij Tijl voelde hij zich altijd zo geliefd. Maar toch... hun afspraak stond en daar hielden ze zich aan. Ten minste, daar hield Ruben zich aan. Zo veel mogelijk in ieder geval. Maar hij had ook wel door dat Tijl deze afspraak zat was. Alleen... het kostte hen allebei te veel om het anders te doen.

Ergens begreep Ruben wel dat er een grens aan zat. Hij begreep Tijls verlangen en hij begreep dat het Tijl allemaal te veel geworden was. Maar hij begreep niet waarom Tijl er aan had toegegeven. Waarom had hij het niet gewoon besproken in de pauze, in dat moment dat ze samen hadden?! Deze timing was verschrikkelijk. Midden op het podium, aan het begin van de tweede helft, secondenlang.

Nu Ruben eraan terugdacht, voelde hij de paniek weer opkomen. Hij haalde een paar keer diep adem om zichzelf iets kalmer te krijgen, maar hij merkte aan zichzelf dat hij even door de herinnering heen moest. Hij kneep zijn ogen stijf dicht en stond de herinnering toe om hem te overspoelen. Hij zag de hele scène als een film voor zich.

Tijl, die op hem af sprong, zijn hoofd in zijn handen pakte. Tijls lippen, zo bekend, te hard op de zijne. Te wanhopig. Te onverwacht. En voor te veel mensen om te zien. Paniek borrelde op. Hij zat gevangen. Hij wilde weg. Hij wilde hier niet zijn. Hij moest los. Tijl moest los. Tijls handen, die hem gevangen hielden... hoe liet hij Tijl weten dat hij niet wilde?! Zijn handen vonden Tijls gezicht en hij duwde, maar Tijl leek hem alleen maar steviger vast te houden. De paniek steeg, hoe kwam hij hier weg? Hij zwaaide met zijn armen, wist uiteindelijk Tijls onderarmen te vinden en trok en... gelukkig, Tijl gaf mee. Net zo plotseling als dat het begonnen was, was het weer over.

Ruben stapte direct naar achter. Hij voelde de afdruk van Tijls lippen op de zijne, maar niet op een prettige manier. Het voelde een beetje alsof hij aangerand was. Paniek zorgde voor chaos in zijn hoofd. Er kwam een gek half huilgeluid uit zijn keel terwijl hij zich van Tijl weg draaide. Het was het enige dat hij kon doen om iets van de paniek in zijn binnenste te uiten.

Water. Hij moest even kalmeren. Achter hem riep Tijl hem om terug te komen, op de minst tactische manier ooit. Oh nee. Ze moesten nog door. Er was nog niet gelachen. Hoe moest dit verder zo? De paniek was nog te hoog, maar hij schoof de gevoelens resoluut naar achter in zijn hoofd. Hij moest door nu. Grappig zijn. De scène redden. Maar hoe?

Ruben trok zichzelf de herinnering weer uit. De tranen liepen over zijn wangen en zijn ademhaling zat te hoog. De paniek van een uur geleden was te reëel aanwezig. Waarom? Waarom had Tijl hem dit aangedaan? Ruben begreep het niet. Tijl hield van hem. Waarom zou hij zoiets doen? Het voelde een beetje als verraad. Hen samen, zo overduidelijk voor iedereen, op een podium. Tijl had net zo goed van het podium af kunnen schreeuwen dat er meer was dan vriendschap tussen hen. Nu was er geen weg meer terug...