Little Red Riding Hood (But Slightly Different)

Chapter Thirty-Nine

Pov. Noah

Een half uurtje later had ik Skye in een warm bad geholpen. Ik hield haar hand vast terwijl ik haar voorlas uit een sprookjesboek wat ik had gevonden. Volgens mij sliep ze, maar ik vond het lezen wel rustgevend en ik wist dat ze met vijf minuten weer zou vergaan van de pijn als ik haar los zou laten. Ik had het verschrikkelijk met haar te doen, maar ik wist niet wat ik er aan kon veranderen. Er moest toch iets zijn? Caleb weigerde me meer informatie te geven. Ik vond het heel vreemd, Vanessa had nergens last van en Thomas had haar ook gemarkt. Misschien kon ik Skye wel even meenemen naar de bibliotheek, dan kon ik daar een boek zoeken. Op het internet zou ik sowieso niks vinden, al had ik hier toch geen verbinding.

Slaperig knipperde Skye met haar ogen. "Het water is koud." Pruilde ze. "Kan ik even mijn hand terug krijgen?" Vroeg ik voorzichtig. "Dan pak ik een grote handdoek voor je." Haar gezicht vertrok even, maar de liet vervolgens haar hand uit de mijne glijden. Ze trok de stop uit het bad en het water liep langzaam weg. Ik hielp haar overeind en sloeg het badlaken om haar heen. Ze rilde. "Kom, dan leg ik je in bed." Ze knikte, maar verzette geen stap. Ik kuste haar voorhoofd en gaf haar een knuffel. "Vooruit, ik geef je wel een lift." Met iets meer moeite dan ik had verwacht tilde ik mijn bibberende engeltje in bruidsstijl op en droeg ik haar naar haar kamer.

Ik hielp haar weer in haar pyjama en na even rommelen in haar nachtkastje overhandigde ze mij een haarborstel. Ik ging op bed zitten en ze kroop direct bij me op schoot. Ik borstelde haar donkerblonde lokken door tot er geen knoopje meer in zat en maakte er een lange vlecht in. Mijn moeder had mij vroeger altijd met haar haren laten spelen en mij zo leren vlechten, wat nu dus goed uit kwam. Mijn mate nestelde zich tegen me aan en zuchtte.

"Wat zit je dwars, liefje?" Vroeg ik zachtjes. Skye liet nog een zucht ontsnappen en legde haar hoofd tegen mijn borst. "Ik voel me gewoon zo nutteloos. Ik kan helemaal niks en jij kan ook niks omdat ik de hele tijd bij je wil blijven." Ik kuste haar op haar kruin. "Het geeft niet, ik blijf gewoon bij je. We hoeven niks te doen," suste ik haar.

"Wil je slapen?" Vroeg ik toen. Ze schudde haar hoofd. "Nee, maar ik weet niet wat ik wel wil doen," mompelde ze. "Dan gaan we naar de bibliotheek, ik moet nodig wat dingen uitzoeken," zei ik, waarna ik haar optilde. Als ik dit iedere dag zou doen zou ik binnen no-time het lichaam van een bodybuilder hebben. Niet dat Skye heel zwaar was, maar ik begon het wel te merken in mijn rug en armen nu ik haar al een paar keer had opgetild.

Eenmaal in de bibliotheek nestelde Skye zich op de bank terwijl ik snel de kasten scande op de boeken die me meer konden vertellen over Skye's situatie. Met een boek of drie ging ik bij haar zitten, waarna ze direct tegen me aan kroop.

Een gedachte overviel me en ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan. "Skye, kan jij me niet iets meer vertellen over wat er aan de hand is?" Vroeg ik aan mijn mate. Ze keek me even wazig aan maar schudde toen haar hoofd. "Mijn ouders hebben er nooit over verteld en toen het bij Vanessa gaande was heb ik er niks van gemerkt," mompelde ze.  "Heb je zelf nooit wat opgezocht?" Nogmaals schudde ze haar hoofd. "Ik ben blind, Noah. Ik dacht dat ik nooit een mate zou hebben omdat ik afgewezen zou worden, daarbij hebben ze in deze bibliotheek heel weinig boeken in braille."

Ze zuchtte. "Het is allemaal zo raar gegaan." Ik knikte. "Dat zeker, maar ik ben heel erg blij dat ik jou ontmoet heb." Een glimlach brak door op Skye's gezicht en ik drukte een kus op haar kruin. "Ik zal wel even wat gaan lezen, misschien vind ik iets wat je kan helpen."

Ik bladerde door de boeken en vond al snel wat ik zocht: heath. De symptomen waren duidelijk; koortsig, enorme pijn en vermoeidheid wanneer de mate niet aanwezig was. Het zou iedere maand terug komen als het mate-ritueel niet volledig voltooid was- welk ritueel dat was stond er niet bij. In sommige gevallen werd het iedere maand heftiger en na meer dan een half jaar kon het- het zij bij een zeer klein percentage van de wolvinnen- dodelijk worden. Dat alles maakte me behoorlijk ongerust, maar ik kon nog nergens vinden wat ik er aan kon doen.

"Ik heb trek," murmelde Skye en ze trok een beetje aan mijn mouw. Net toen ik wilde opstaan om naar de keuken te lopen, hoorde ik de voordeur open gaan. Ik rook de inmiddels vertrouwde geuren van mijn huisgenoten en iets wat mij nog meer aanstond: eten! "Hey sukkels, we hebben pizza meegenomen uit het dorp," hoorde ik Scarlett roepen vanuit de gang. Skye begon te grijnzen en trok me van de bank af. Ik zou later vandaag nog wel verder zoeken, eerst was het tijd om te eten.

A/n:

Word count: 885

———

Ik ben weer terug van weggeweest. Sorry dat het zo lang duurt, alles is nu eenmaal erg druk op dit moment. Ik ga dit boek echt afronden, maar ik kan nog geen einddatum geven. "Het is maar een spelletje" moet ook afgemaakt worden voordat ik aan iets nieuws begin, dus we zijn echt nog wel een tijd bezig.

Bedankt voor het lezen en (hopelijk) tot snel!