Little Red Riding Hood (But Slightly Different)

Chapter Thirty-six

Pov. Noah

Ik werd wakker onder het gefluit van wat vogels, wat mij verbaasde, want vanuit mijn slaapkamer zou ik helemaal geen vogels moeten horen. Het duurde even voordat ik besefte waar ik was en wat er gebeurd was. Ik was nog steeds een wolf en Skye lag nog tegen mij aan te slapen. Op een plek in haar nek leek haar vacht wel goudkleurig te zijn, het glansde in het beetje zonlicht dat het bos verlichtte.

Ineens besefte ik me dat ik hierover gelezen had in de bibliotheek van Thomas en Vanessa: ik had mijn mate gemarkeerd! Ik begon een beetje angstig te worden, wetende dat Skye waarschijnlijk zelf geen controle had gehad over haar wolf toen het gebeurde. Misschien wilde ze het wel helemaal niet.

Skye leek mijn angst aan te voelen, want ineens was ze klaar wakker. Ze stond op en schudde haar vacht uit. "Het is oké." Hoorde ik haar stem in mijn hoofd zeggen. "Athena- mijn wolf- heeft het gevraagd. Het is goed." Ze duwde haar snuit in mijn vacht. Ik kreeg het helemaal warm vanbinnen. Dit meisje, wauw.

"Misschien moeten we terug naar het ziekenhuis. Scarlett zal je wel weer willen zien." Linkte ik naar Skye. Ze knikte en schudde zich uit. "Kom, ik heb wel zin om even te rennen. Niet schrikken als ik ineens gekke dingen ga doen. Ik moet Athena wel de controle geven, zij kan tenminste zien waar ik loop." Ik zag dat ze er moeite mee had om haar gebrek aan zicht te accepteren, maar ik wist dat haar wolf haar hielp waar ze kon.

Ze trok een sprintje en maakte zich een weg tussen het struikgewas door. Snel zette ik de achtervolging in. Halverwege de weg naar het ziekenhuis ging Skye ineens de andere kant op. Een beetje verdwaasd volgde ik haar tussen de ritselende struiken door. Even later verscheen het huis van Thomas en Vanessa tussen de bomen. "Ohja, kleren."  Linkte ik naar mijn wolf. "Krijg nou wat, Noah heeft hersenen!" Ik gromde geamuseerd. "Je bent echt een lul Caleb." Hij snoof en ik zette een tandje bij in mijn tempo, zodat ik Skye nu op de voet volgde.

Na een paar grote sprongen waren we bij het huis. Skye opende de deur met haar voorpoot en liet ons binnen. Ze snelde de trap op naar haar logeerkamer om haar kleding te zoeken. Ik deed het zelfde en wachtte vervolgens geduldig op mijn mate. Ze had een lichtblauw jurkje aangetrokken, waardoor haar ogen nog beter uit kwamen. "Je ziet er leuk uit." vertelde ik haar. Ze glimlachte en er verscheen een licht blosje op haar wangen. "Dankje." fluisterde ze.

We liepen samen door het bos richting het ziekenhuis. Skye had mijn hand losjes vast en neuriede een vrolijk deuntje. Haar goede humeur was aanstekelijk, ik kon mijn glimlach niet van mijn gezicht krijgen.

"Ik hoop eigenlijk dat Josh en Thomas niks over je hebben verteld aan Scarlett." merkte Skye ineens op. Boem, weg was mijn glimlach. "Hoezo?" vroeg ik sceptisch. Mijn mate haalde haar schouders op. "Dat maakt de hele situatie gewoon een stuk makkelijker." Ergens snapte ik haar wel. "Dat is waar, je hebt gelijk." gaf ik dan ook maar toe. "Ik weet dat het vervelend klinkt voor jou, maar voor haar is het beter. De situatie is al verwarrend genoeg." vertelde Skye voorzichtig. "Ik weet het, het is beter dat we dat stukje van het verhaal gewoon vergeten." Mompelde ik.

Het ziekenhuis kwam in zicht en de rest van de weg legden we in stilte af. Wel had Skye mijn hand iets steviger vastgepakt, wat mij toch weer iets zekerder maakte van de situatie.

Ik hoopte gewoon dat Scarlett Josh zou vergeven en hem zou accepteren als haar mate. Ze had hem in die grot wel afgewezen, maar in feite was zoiets slechts een fabeltje. Wolven zeggen dat gewoon om duidelijk te maken dat ze elkaar niet willen, de band verdwijnt niet zomaar. Mates zijn gebaseerd op iemands persoonlijkheid, niet hun situatie. Daarom komt het nog vrij vaak voor dat wolven hun mate niet vinden, simpelweg omdat de Maangodin niet kan zien waar wolven zich bevinden en alleen kan voelen wie bij elkaar passen.

Het was me nog steeds niet helemaal duidelijk hoe de band werkte, want blijkbaar was er wel degelijk magie in het spel, maar ik had nog genoeg boeken te lezen in de bibliotheek van Thomas en Vanessa. We mochten bij hun intrekken en daar blijven totdat we - Skye en ik dus- besloten hadden om ergens anders te wonen, het huis was immers toch groot genoeg.

De glazen schuifdeuren van het ziekenhuis gingen open en ik voelde Skye alerter worden. Verschillende verpleegsters die langs liepen gaven me een vriendelijke glimlach en Skye leek te merken dat ze mij meer aandacht schonken dan haar. Ze verstevigde haar grip op mijn hand en opende het bovenste knoopje van haar jurkje, zodat haar mark goed zichtbaar was. Meteen werd de aandacht die ik kreeg minder. Weerwolven waren me nog steeds wel een apart volk, ook al was ik er nu één van.

A/n

Word count: 848

Hey, lang geleden dat ik jullie hier heb gezien. Ik zei dat ik dit boek voor eind april af wilde hebben. Oeps. Ik ben langzaam aan het schrijven en aan het denken welke scenario's ik wel en niet nog wil schrijven. Als jullie aan het eind echt nog scènes missen, ga ik denk ik nog wat one-shots toevoegen.

Dankjewel voor het lezen!
Xx Lanah