Little Red Riding Hood (But Slightly Different)

Chapter Twenty-nine

Pov. Noah

Twee weken waren voorbij gegaan sinds Skye me had verteld dat ik haar mate was. Het waren twee zware weken, Scarlett was nog altijd niet wakker en Josh bleef maar aandringen om haar te mogen zien.

De mate band tussen mij en Skye was steeds sterker geworden en ondanks dat ik het lastig vond, merkte ik dat ik steeds vaker bij haar wilde zijn. Het hele mate-gedoe was nog allemaal nieuw voor mij, en ik deed mijn best, maar wat ik voor Scarlett voelde was niet zomaar voorbij. Ik wist dat het niet eerlijk was als ik alsnog verder wilde met Scarlett, dan zouden Skye en Josh allebei geen mate hebben en zou Scarlett geen Alpha meer kunnen zijn.

Zo zat ik weer naast Scarletts bed, luisterend naar de piepjes van de hartmonitor terwijl ik in gedachten verzonken voor me uit staarde. Ik schrok op toen de deur open geslagen werd.

"Wat is er met haar aan de hand?!" Werd er door de ruimte geschreeuwd. Daar, in de deur opening, stond Josh.

Verward keek ik hem aan. "Wat doe jij hier?" Vroeg ik enigszins argwanend.

"Scarlett is mijn mate, ik ben hier om haar op te halen en mee te nemen naar mijn roedel." Zei Josh. Hij was dichter bij komen staan en klemde zijn hand om het voeteneinde van Scarletts bed.

"Je hebt hier niks te zoeken." Gromde ik naar hem. "Het is jou schuld dat ze hier ligt."

Josh knipperde verdwaasd met zijn ogen. "Hoe bedoel je, 'mijn schuld'? Ik heb haar al een maand niet gezien!"

Ik meende een lichte paniek in zijn ogen te zien. "Een van jou wachter schoot haar neer, zilveren kogel met gif. Haar wolf probeert haar steeds over te nemen, dus de dokters onderdrukken haar wolf met verdovingsmiddelen. Haar wond is als het goed is geheeld, maar ze wordt niet wakker."

Josh staarde me geschrokken aan. "Dus ze-" zijn adem stokte in zijn keel. Ik knikte.

"Ze ligt in in een zwaar coma, de kans is groot dat ze haar geheugen kwijt is als ze wakker wordt. Met dank aan jou."

Tranen welden op in zijn ogen, en voor het eerst dacht ik dat hij misschien wel écht zijn leven voor Scarlett wilde beteren.

"Kan ik er op vertrouwen dat je haar niks aandoet als ik je met haar alleen laat?" Vroeg ik aan Josh. Hij knikte opgelucht.

"Goed, dan ga ik even wat eten. Je hebt een kwartiertje." Met die woorden trok ik de deur achter me dicht.

Meteen toen ik de hoek om liep botste ik tegen iemand aan. "Oh, sorry ik-" Ik knipperde verbaasd met mijn ogen. "Skye? Wat doe jij hier?" Vroeg ik haar.

Skye haalde haar schouders op en haar wangen kleurden rood. "Ik had appeltaart gebakken, ik dacht dat jij misschien ook wat wilde." Zei ze zachtjes.

Ik knikte. "Ja graag. Zullen we in de kantine gaan zitten?" Vroeg ik.

Skye knikte en richtte haar gezicht naar de grond, waardoor haar vuurrode wangen achter haar donkerblonde haren verdwenen. Ineens was de drang om bij haar te zijn, haar aan te raken nog groter dan normaal.
Ik streek haar haren uit haar gezicht en ze tilde haar hoofd op. Haar blinde ogen leken dwars door me heen te kijken, en het voelde alsof ik door een magneet naar haar toe getrokken werd.

"Skye." Bracht ik uit. Ze kantelde haar hoofd. Afwachtend, nieuwsgierig. Ik streek met mijn duim over haar wang, omvatte haar gezicht met mijn handen.

"Noah, wat-" maar nog voor ze haar zin kon afmaken, kuste ik haar. Ik voelde haar schrikken, maar ze trok zich niet terug. In tegendeel, ze sloeg haar armen om mijn nek en drukte zich stevig tegen mij aan. En het klopte gewoon. Het was goed.

Nee, het was niet goed, het was perfect.

Skye trok zich terug en legde haar hoofd tegen mijn borst. Mijn vinger speelden met haar haren en ze zuchtte.

"Noah..." mompelde ze. "Wat moet ik nou toch?..." Haar stem sloeg over en ze snikte.

Geschrokken keek ik naar haar. Had ik iets verkeerds gedaan? In stilte biggelden de tranen over haar wangen. Ik snapte niet waarom. Het enige wat ik kon doen was haar vast houden en over haar rug aaien, hopend dat ze me zou vertellen waarom ze huilde.

Een zucht rolde over haar lippen. "Ik weet het gewoon niet Noah." Fluisterde Skye.

"Wat weet je niet?" Vroeg ik voorzichtig. Ik aaide nog altijd over haar haren.

"Ik weet gewoon niet wat ik voel. Wat jíj voelt. Ik weet niet of je van me gaat houden als jou partner en mate of gewoon bij me blijft omdat ik 'zielig' ben." Met woeste bewegingen veegde ze haar tranen weg.

Ik wist het ook niet. Ik wist niet wat ik moest zeggen. Dus zweeg ik. Ik drukte Skye dicht tegen mij aan en ze verstopte haar gezicht in mijn trui.

Ik wilde dat ik iets kon zeggen om haar pijn en verdriet te verzachten, maar dat kon ik niet. Dus bleef ik daar staan, met mijn armen beschermend om haar heen, terwijl ik de persoon was tegen wie ze eigenlijk beschermd moest worden.

A/n:

Wordcount: 859

- - -

Het is weer woensdag!

Er is zo veel gebeurd in de afgelopen zes dagen, het is niet normaal.

Gelukkig is het wel positief, dus dat is allemaal prima.

- - -

Tot volgende week!