Little Red Riding Hood (But Slightly Different)

Chapter Sixteen

Pov. Noah
Ze wees hem af? Oké, ik snapte uit de situatie dat ze hem niet moest, maar ze probeert het niet eens? Mijn egoïstische kant was blij dat ik Scarlett nu niet kwijt zou raken, maar ik vond het toch wel vreemd. Naar wat ik in de boeken heb gelezen is dit een uitzonderlijke en vooral moeilijke beslissing.

Ik zag Josh ineenkrimpen, maar Scarlett gaf geen kik. Ze leek wel van steen, maar ik zag een glimp van pijn in haar ogen. Dit was echter verdwenen toen ze knipperde. Ik slikte. En nu?

De wolven moesten weg van ons terrein, dat was zeker. Maar we waren maar met z'n tweeën en zij waren met zes, een gevecht zat er dus niet in. Scarlett schraapte haar keel. "Ik wil dat jullie terug gaan naar jullie eigen pack. Als jullie niet binnen zes uur over de grens zijn dan sleep ik jullie lijken er zelf wel heen."

Een van de wolven gromde, maar Josh schudde zijn hoofd. "Laten we gewoon gaan, we hebben hier niks meer te zoeken." Met die woorden transformeerde hij en rende weg. De andere vijf wolven volgden hem en al gauw waren Scarlett en ik weer alleen in de grot. Ze trilde en haar ogen waren waterig.

Ik stapte naar haar toe en drukte mijn neus tegen haar been. Ik jankte zachtjes en ze zakte door haar benen. Ze sloeg haar armen om me heen en begon te huilen. Dikke tranen biggelden over haar wangen en ze trilde als een rietje. Zo bleven we zitten tot Scarlett gekalmeerd was en ze alleen nog zachtjes snikte.

Ik had haar nog nooit zo gebroken gezien, zo verdrietig en kwetsbaar. Ze stond weer op en veegde met woeste bewegingen de tranen uit haar gezicht. Binnen een tel was ze weer de onverwoestbare Scarlett die ik had leren kennen.

Ze begon zich verder aan te kleden en ik besloot haar voorbeeld te volgen. Binnen twee minuten stonden we weer buiten de grot en had Scarlett de steen weer voor de ingang gerold. Ze zuchtte. "We kunnen hier maar beter niet meer terug komen, nu het niet meer geheim is zullen er wel meer wolven naar deze grot komen."

Ik knikte. "Ja, dat is waar." Mompelde ik zachtjes. We begonnen weer terug te lopen naar het pad dat door het bos liep. Net voordat we bij het pad waren hoorde we wat bladeren ritselen. Meteen stond Scarlett zo stil als een standbeeld. Ik keek voorzichtig om me heen maar ik zag helemaal niks.

Met een gil dook er iets uit de bosjes bovenop Scarlett. Scarlett lachte en rolde onder het wezen vandaan dat blijkbaar een meisje was met vuurrode krullen. "Elouise, gek kind." Grinnikte Scarlett. Het meisje gaf Scarlett zo'n dikke knuffel dat ik dacht dat ze haar zou breken. Ik kuchte ongemakkelijk.

Scarlett maakte zich los uit Elouise's omhelzing en keek me schaapachtig aan. "Eh, Elouise, dit is Noah. Mijn, eh, vriendje." Het meisje gilde en vloog Scarlett nogmaals om haar nek. "Heb je eindelijk je mate gevonden?!" Scarlett knikte. "Ja, gevonden... En afgewezen."

Elouise keek haar verbaasd aan. "Maar..." Ze schudde ongelovig haar hoofd. "Ik snap het niet." Zuchtte ze. "Noah is niet mijn mate." Mompelde Scarlett. "En toen ik mijn mate zag besloot ik om Noah niet op te geven voor hem."

"Waarom? Je wacht al maanden op je mate." Zei Elouise.
Zegt ze nou zojuist dat ik eigenlijk gedumpt had moeten worden? Oké ik wist dat dit mate-gedoe serieus was, maar dit vind ik wel erg eh... Bijzonder.
Elouise knipperde verbaasd met haar ogen en Scarlett ontweek haar blik. "Het was Alpha Josh." Fluisterde Scarlett. Elouise kokhalsde. "Gatverdamme, die viespeuk? Arm kind!"

Ik kuchte ongemakkelijk. "Oh ja, sorry, jij bent er natuurlijk ook nog." Zei Elouise beschaamd. Scarlett zuchtte. "Hé Lou, ik vond het leuk je weer te zien, maar ik wil naar huis. Ik moet gewoon even slapen denk ik." Elouise knikte. "Natuurlijk schat, het is al goed." Ze gaf Scarlett een knuffel. "Ik kom van de week wel even langs met en flinke bak ijs."
Maar... Scarlett is niet gedumpt door die gast en ze heeft een vriendje, waarom dat ijs?
Scarlett knikte alleen maar en Elouise verdween weer in het struikgewas.

En dat rare, hyperactieve kind is de bèta van Scarlett? Dan kom in de wolvenwereld wel makkelijk aan een baan zeg. Misschien is het zijn van een weerwolf zo slecht nog niet...

Eenmaal terug bij het huis van mijn tante sjokte Scarlett rechtstreeks door naar haar slaapkamer. Toen ik haar wilde volgen schudde ze haar hoofd. "Sorry Noah, maar ik moet echt even alleen zijn." Zei ze zachtjes. Ik knikte dat ik het begreep en ging in de woonkamer op de bank zitten.

Weten we nog dat ik dacht dat weerwolf zijn makkelijk is? Laat maar weet zitten. Ik ben nu al weer klaar met dat hele mate-gedoe. Vond je normale meisjes al lastig? Zorg dan maar dat je geen weerwolf-meisje tegen komt!

A/n

Wordcount: 832

Confusion: Ehh Idk (zijn jullie confused?)

Cute stuff: Nou... Nee.

Aantal doden: Ugh nog steeds niks. (Ik stop hier mee hoor, dit watje kan niemand dood laten gaan.)

Inspiratie van de schrijfster: jaja, mijn inspiratie is weer terug hoor

---

Aaaaaahhh ik was vergeten dat het vandaag woensdag was >.<

Dus nu om kwart over tien nog even een hoofdstukje

By the way: we hebben 0,3k reads :) (eigenlijk gewoon 300 maar 0,3k klinkt specialer)

(Ja dit hoofdstuk was bagger, maar ik ben nu bij hoofdstuk 25 en het wordt echt geweldig dus hold on mensjes)

(Leest überhaupt iemand dit? Ik krijg een beetje het gevoel dat niemand mijn boek nog leest)