Little Red Riding Hood (But Slightly Different)

Chapter Eleven

Pov. Noah
"W-wat? Wat bedoel je Caleb?" Caleb lachte in mijn hoofd. "Ik bedoel wat ik zei. Mica beet jou, Mica is de kleinzoon van de overleden Alpha. Omdat hij het bloed van een Alpha heeft, ben jij nu een weerwolf."

Paniek steeg naar mijn hoofd en mijn ademhaling werd steeds onregelmatiger. Dit kan niet. Echt niet. "Toch wel pannenkoek." Ik kreeg het steeds benauwder en mijn zicht werd wazig.

"Noah!" Riep Scarlett. "Noah, haal rustig adem, het komt goed." Ze probeerde rustig te blijven, maar ik zag dat er ook bij haar paniek opborrelde. Ik ademde beverig in. "Dat probeer ik, maar ik-ik krijg geen lucht meer." Zei ik terwijl ik bleef vechten tegen de duisternis die zijn grip op mij zocht.

Godsamme, kut Caleb. "Dat is niet heel aardig, Noah." Caleb spuugde mijn naam zowat uit. Ik gromde en langzaam verloor ik de grip op het licht om mij heen. "Caleb." "Wat is je probleem?" Mijn ogen rolde door mijn kassen en een stuiptrekking schoot door mijn lichaam. "Caleb, doe ze alsjeblieft geen pijn..."

Het laatste wat ik zag was de bezorgde blik in Scarletts ogen, toen gleed ik weg in de duistere oneindigheid.

Pov. Scarlett
Noah's ogen waren wazig door de mindlink met zijn wolf. Hij bleef zich verzetten tegen zijn wolf en dat begon zijn tol te eizen. Zijn ademhaling werd steeds onregelmatiger en zijn lichaam begon te schokken. De paniek sloeg me om het hart toen de stuiptrekkingen ophielden en zijn adem weer regelmatiger begon te worden. Hij had het gevecht opgegeven.

Zijn hele lichaam begon te vervormen en ik hoorde botten kraken. Bruinzwarte haren begonnen over zijn hele lichaam te groeien en de knopen sprongen al van zijn overhemd. Hij schreeuwde het uit van de pijn, maar ik wist dat hij al niet meer bij bewustzijn was. Zijn handen begonnen te vervormen tot grote poten met scherpe klauwen en zijn kleren waren nu helemaal verscheurd.

Noah was veranderd in een enorm grote wolf, bijna net zo groot als Zafira, mijn wolf. Ik slikte en deed een stap achteruit toen de grote, bruinzwarte wolf op zijn poten rolde. Hij opende zijn ogen en ik keek recht in twee smaragdgroene poelen vol woede en vuur. Hij ontblootte zijn tanden en begon laag te grommen.

Ik zette nog een stap achteruit en voelde de muur in mijn rug. Ik kon geen kant meer op. Naast mij hoorde ik mijn broer grommen en nog voordat ik het doorhad was hij getransformeerd naar zijn wolf. De aandacht van Noah's wolf verging nu van mij naar Thomas. Hij zette dreigend een stap voorwaarts en mijn broer legde zijn oren in zijn nek.

Ineens kreeg ik een mindlink van Vanessa. "Scarlett, Skye en ik zijn bij Mica. Zorg alsjeblieft dat er niemand gewond raakt bij jullie." Ik zuchtte beverig en stuurde terug dat ik de situatie onder controle had. Een leugentje om bestwil.

Ik draaide me om naar de twee wolven die elkaar nog altijd grommend aanstaarden. Langzaam liet Noah's wolf zich zakken naar de grond. Zijn oren lagen nu in zijn nek en zijn vacht stond recht overeind. Een grom steeg op in zijn keel en met dat gooide hij zichzelf bovenop Thomas.

Met een gil van schrik transformeerde ik naar mijn wolf. Ik lanceerde mezelf naar Noah's wolf, die Thomas tegen de grond had gedrukt. Een grom van schrik verliet Noah's mond toen ik hem omver duwde en Thomas weer opstond. Ik blafte naar hem en hij keek me verontwaardigd aan.

Ik kon nog net wegduiken voor Noah toen hij naar mij sprong. Ik sprong bovenop het bed en hij gromde. Thomas strompelde naar de hoek van de kamer en een kreet van schrik rolde over mijn lippen toen ik zag dat hij gewond was. Ineens werd de lucht uit mijn longen gedrukt door een zware gestalte die zich bovenop mij gooide.

Angst verspreidde zich als gif door mijn  lichaam en als verlamt staarde ik naar Noah's scherpe tanden die zich millimeters van mijn snuit af bevonden. Ik jankte zachtjes en de blik in zijn ogen veranderde.

Pov. Noah
Ineens was ik weer klaarwakker. Mijn wolf had zich teruggetrokken en ik had nu de volledige controle over mijn nieuwe lichaam.

Geschrokken drong het tot me door wat voor chaos ik had aangericht. Met een klein blafje sprong ik van Scarlett af, die inmiddels getransformeerd was en huilend in elkaar gedoken was. Ik jankte zachtjes en ging tegen haar aan liggen.

Ik keek haar zielig aan en ze ging met haar handen door mijn vacht. "Het spijt me dat dit moest gebeuren Noah." Fluisterde ze. Ze sloeg haar armen om me heen en verborg haar betraande gezicht in de vacht van mijn nek.

"Gast, zie je dan echt niet dat ze je leuk vind?" Oh fijn. Daar hebben we Caleb weer. "Wat een warm welkom weer. Ik voel me zeer gewarde-" Ik brak hem af en blokkeerde mijn gedachten voor mijn wolf.

Ik duwde mijn neus in Scarletts been en ze keek me aan. Ik jankte zachtjes en likte haar hand. Scarlett schudde haar hoofd. "Het is niet jou schuld." Ze woelde met haar hand door mijn vacht en rilde. "Sorry. Ik ga even eh... Iets aantrekken." Mompelde ze met een rood hoofd.

Ik trok mijn lippen op in iets wat kon doorgaan tot een grijns. Voor zover dat mogelijk was als wolf. Scarlett keek me hoofdschuddend aan waarna ze de kamer verliet.

A/n

Wordcount: 905 (Zozo)

Confusion: not really I guess

Cute stuff: Ehm niet heel erg denk ik

Aantal doden: zero

Inspiratie van de schrijfster: die zon hè? Dat keer twee.

Hehe het is weer woensdag. Wat fijn. Nog twee dagen dan is het weer weekend.

Ik ben by the way in slaap gevallen tijdens wiskunde dus dat is wel zo'n beetje hoe mijn leven gaat op dit moment.

Of zo.

Ja I don't know.

Tot volgende week :)