Little Red Riding Hood (But Slightly Different)

Chapter Two

Pov. Noah
"Wat de..." mompelde ik. Ik schudde mijn hoofd en wreef in mijn ogen. "Dit kan toch niet waar zijn?" Ik knipperde nogmaals en keek weer naar de kaart. Een lichte hoofdpijn steeg naar mijn hoofd en ik begon serieus te twijfelen aan mijn geestelijke gesteldheid.

Met die verwarring kroop ik uiteindelijk in mijn bed en probeerde ik te slapen.

Maar waar ik me ook bevond, het bestond dus blijkbaar niet volgens de atlas.

Pov. Onbekend
Met een enthousiast kreetje rende Elouise op me af zodra ze mij zag. Ze duwde haar gezicht in mijn nek en ik grijnsde. Elouise was mijn beste vriendin sinds ik klein was. Ze wist alles over me, ze was er altijd voor me en ondersteunde me in iedere situatie. We verstonden elkaar zonder woorden en begrepen elkaar met een blik.

Toen we eindelijk gezellig zaten begon ik te vertellen over wat ik vanmiddag had gezien. "Een echt mensenjongen? Niks speciaals?" Vroeg Elouise. Ik knikte. "En dat in ons bos?" Ik knikte opnieuw. "Ik rook niks speciaals aan hem, helemaal niks!" Elouise keek me raar aan. "Dat meen je niet. Hij moet iets hebben anders kan je het bos niet in komen." Ik haalde vaag mijn schouders op. "Dat dacht ik nou ook."

We spraken over van alles tot we uiteindelijk doodmoe in slaap vielen.

De volgende ochtend werden we vroeg wakker. We besloten te zoeken naar de jongen die ik gisteren had gezien.
Om een of andere reden kreeg ik die groene ogen en schattige sproetjes maar niet uit mijn gedachten. Stop. Hij is niet cute! We willen alleen weten hoe het mogelijk is dat hij hier kon komen. En misschien zijn telefoon nummer... Nee! Dat is niet het plan. Ik zuchtte en volgde Elouise door het bos heen.

Pov. Noah
De volgende ochtend ontbeet ik met mijn tante en Skye, die nog altijd geen woord tegen mij had gesproken. Het was stil aan de ontbijttafel en ik probeerde om zo snel mogelijk mijn ontbijt naar binnen te werken.

Na het ontbijt had ik een rugtas met wat eten gevuld en wilde ik op onderzoek uit in het bos en misschien een kaart tekenen. Ik wilde net de deur uit stappen toen ik achter mij wat geschuifel hoorde.

"Je moet wel oppassen in het bos. Blijf op de paden en haal het niet in je hoofd om een dier te doden, of het nou is om jezelf te verdedigen of niet, zodra je ook maar een vinger uitsteekt naar een levend wezen kan ik je veiligheid niet garanderen." Zei een heldere stem.

Ik draaide me om en keek recht in de blinde ogen van mijn nichtje. "Skye, wat bedoel je?" Vroeg ik haar verward. Maar ze was al weer terug naar binnen gelopen.

Pov. Onbekend
Elouise en ik besloten op te splitsen, zo hadden we meer tijd om hem te vinden. Ik zou bij mijn huis gaan zoeken en Elouise bij dat van haar. Na een kwartiertje zoeken pikte ik zijn geur op. Ik volgde de geur en sloop voorzichtig dichterbij. Geruisloos kroop ik door het struikgewas. Het bos viel weer stil in mijn aanwezigheid en mijn doelwit kwam in zicht.

Pov. Noah
Nadat ik de deur uit was gestapt begon ik het pad terug naar de bewoonde wereld te volgen. Na een minuut of vijf om me heen kijken besloot ik te kijken of ik al bereik had. Jammer genoeg werd mijn hoop verbrijzeld toen de batterij van mijn telefoon maar 1% bleek te zijn. Zuchtend pakte ik een broodje uit mijn tas en begon ik te eten.

Ineens was het bos weer stil. Het enige wat ik hoorde waren mijn voetstappen en mijn ademhaling. Vreemd. Er is echt iets mis met dit bos, wat de...
Plots hoorde ik iets ritselen achter mij. Ik draaide me om en liet spontaan mijn brood uit mijn hand vallen.

Een paar meter bij mij vandaag stond een meisje van ongeveer 17 jaar. Ze had donkerbruin haar, blauwe ogen en ze droeg niet meer dan een rode mantel. Ze had zo'n perfect lichaam; Stevige borsten, slanke taille, lange benen, noem maar op. Terwijl ik mijn ogen flink de kost gaf voelde ik langzaam iets groeien in mijn broek. Stomme hormonen.

"Sorry hoor, maar je staat nogal te kwijlen." Zei het meisje waardoor ik opschrok uit mijn trance. Snel veegde ik mijn gezicht schoon en wendde ik mijn blik af. "Wat doe je hier." Vroeg ze met een ijzige stem. Ze deed ook niet de moeite om haar lichaam te verbergen wat mij nogal ongemakkelijk maakte. "Ik logeer bij mijn tante, hoezo?" Het meisje staarde even bedenkelijk voor zich uit. "Wat is jullie genetische relatie?" Vroeg ze toen. "Ze is de stiefzus van mijn moeder, maar als je me leuk vindt kan je ook gewoon mijn nummer vragen in plaats van een heel interview." Zei ik met een knipoog.

Het meisje rolde met haar ogen. "Hoe heb je dit bos gevonden?" Vroeg ze lichtelijk geïrriteerd. "Mijn moeder zette me af aan de rand van het bos." Antwoordde ik schouderophalend. "Nog een ding. Hoe heet je moeder?" Vroeg ze. "Voor- en achternaam?" Mompelde ik schaapachtig. "Ja natuurlijk sukkel, wat dacht je dan?" Beet ze me toe. Ik zuchtte. "Helena Celeste Johnson." Antwoordde ik. "En jij heet?" Vroeg ze daarna.

"Ha!" Riep ik. "Ik wist wel dat je me leuk vond." Het meisje zuchtte en schudde haar hoofd met een wel heel teleurgestelde blik in haar ogen. "Geef gewoon antwoord kneus." "Noah Johnson." Zei ik tegen haar. "Niet de naam van je vader?" Vroeg ze met een licht spottende ondertoon. Ik haalde mijn schouders op. "Nooit gekend. Mijn moeder wist ook niet veel over hem, ze raakte per ongeluk zwanger." Ze keek me heel even moeilijk aan maar rende daarna terug de bossen in.

Wat een vreemde ontmoeting was dat zeg.

           

A/n

Wordcount: 966 (wowie)

Confusion: op zich wel hoog

Cute stuf: niet echt

Aantal doden: helemaal geen

Inspiratie van de schrijfster: redelijk groot

----------

Hehe ik was echt excited om dit hoofdstuk te plaatsen maar ik had zo veel shit in mijn leven dat ik het gwn vergeten was rip...

Maar goed, heel erg bedankt voor het lezen en tot volgend hoofdstuk!

(Vergeet dat mooie sterretje niet in te kleuren, daar maak je me namelijk heeeeeel blij mee)