Little Red Riding Hood (But Slightly Different)

Chapter Twenty-three

Pov Scarlett
Met mijn rug naar de kamer toe draaide ik de deur op slot, ik wilde nu echt niet gestoord worden. Ik zuchtte. Zo dicht in de buurt zijn met mijn mate had me helemaal uitgeput.

Ik wist wel dat ik hem had afgewezen, maar dat wordt door de maangodin niet zo nauw genomen. De gevoelens en de aantrekkingskracht blijven gewoon. Waarschijnlijk voelde Josh zich precies hetzelfde, maar dat kon me niet schelen. Hij gebruikte meisjes als zakdoeken, een keer gebruiken en daarna weggooien.

Ik draaide me om naar de kamer en een gil ontglipte mij nog voordat ik er erg in had. In de hoek van de kamer zat mijn tante. In elkaar gedoken en vastgeketend met zilveren ketens. Ik rende naar haar toe en liet me naast haar op de grond vallen.

Ze keek op en twee doffe, blauwe ogen keken dwars door me heen. "Scarlett? Wat doe je hier? Ben ik dood?" Haar stem was schor en haar lippen waren gescheurd. Ik schudde mijn hoofd.

"Nee, je leeft nog. Ik kom je hier weghalen." Mijn woorden waren niet meer dan een fluistering. Mijn tante streek met haar hand langs mijn wang. "Liefje, daar is het te laat voor." Haar stem kraakte en ze begon te hoesten. Bloed spetterde op haar gescheurde kleren en ik gilde nogmaals.

"Wat hebben ze met je gedaan?" vroeg ik geschrokken. Mijn tante zweeg en staarde naar haar handen. Mijn ogen volgden haar blik en de schrik sloeg me om het hart.

Ze had haar handen tegen haar buik geklemd en bloed liep in straaltjes over haar vingers. "Zilver..." Fluisterde ze. "Nee! Je mag niet opgeven. We brengen je naar huis, de dokters kunnen je nog helpen!" Ik probeerde mijn tranen tegen te houden, maar het lukte me niet.

"Toe nou tante Marian, de pack kan niet zonder je! Ík kan niet zonder je." Maar ze schudde haar hoofd. "Je bent een prima alpha liefje, je redt het wel zonder mijn hulp." Fluisterde ze.

Woede nam bezit van mij en ik begon aan de ketens te trekken. Ze moest mee naar huis, we konden haar nog redden! Het zilver brandde in mijn handen maar ik voelde het niet. Ik was als verdooft, niks kwam nog binnen.

Ik gilde van frustratie, de ketens gaven niet mee en mijn handen waren kapot. Ik ramde tegen de muur en de ketens schoten van de muur af. Ik was helemaal uitgeput. Hijgend en met bloedende handen liet ik mezelf op de grond vallen.

"Scarlett." Fluisterde mijn tante. "Je moet... Naar huis gaan en-" ze hoestte en een vlaag bloed stroomde langs haar lippen. "Zorg voor... Je pack." Ik schudde mijn hoofd.

"Nee! Je moet mee!" Huilde ik. "Geef nou niet op, alsjeblieft!" Mijn tante aaide langs mijn wang en keek me verslagen aan. "Ik hou van je, liefje." Fluisterde ze.

Haar spieren verslapten en haar ogen rolden weg in hun kassen. Beverig blies ze haar adem uit. Toen was het over. Ze was weg.

Een minuut lang staarde ik voor me uit. Leeg, zo voelde ik me. Mijn tante was er gewoon niet meer. Het besef kwam bij me binnen alsof iemand me een knal in mijn gezicht had gegeven. Verdwaast knipperde ik met mijn ogen.

Langzaam voelde ik alle opgekropte woede naar boven komen. Ik balde mijn vuisten en gromde. Dit was allemaal de schuld van Josh. Als hij niet naar mijn grot was gekomen, was dit alles nooit gebeurd.

Dit zou ik heb betaald zetten. Ik stond op en snelde naar de deur. Ik draaide de sleutel om en gooide de deur met een knal open. Ik stormde op Josh af en duwde hem met mijn nog altijd bebloede en kapotte handen tegen de muur aan.

Angst en verwarring was van zijn gezicht af ge lezen. "W-wat is er?" Stamelde hij. Nog voor ik het wist had ik hem met de vlakke hand in zijn gezicht geslagen. "Dit is allemaal jou schuld." Siste ik. Mijn bloed zat op zijn wang en hij keek me geschrokken aan.

"Ik begrijp je niet." Fluisterde hij beverig. "Mijn tante is dood. Door jou." Hij slikte. "Dat was niet de bedoeling, echt niet!" Hij probeerde van me weg te lopen, maar ik drukte hem tegen de muur aan.

"Hier zal je voor boeten." De woede gaf mij nieuwe kracht en ik duwde hem bijna door de muur heen. Ik tilde hem zeker veertig centimeter van de grond voordat ik hem weer liet vallen.

Hij landde op zijn voeten, maar hij rolde om en viel op de grond. Ik dook bovenop hem en transformeerde naar mijn wolf. Ik hoorde mijn kleren scheuren maar het boeide me niet.

Vanuit een andere kamer kwamen Noah en de drie bewakers aangerend, maar ik schonk ze geen aandacht. Mijn gedachten waren enkel bij het straffen van Josh. Met mijn poot drukte ik op zijn borst. Mijn klauwen schoten uit en boorden door zijn shirt en zijn huid heen.

Zijn ogen werden groot en hij hapte naar adem. Ik tilde mijn poot op om zijn gezicht stuk te krabben, maar ineens leek de wereld stil te staan.

Een pistoolschot weergalmde door de gang, Noah schreeuwde en een vurige pijn schoot door mijn schouder. Ik huilde en viel op de grond. Mijn hele lichaam leek wel in vuur en vlam te staan en de duisternis sleurde mij met zich mee.

Het laatste wat ik meekreeg was dat Noah zich aan me vast klampte en me probeerde wakker te schudden. Hij schreeuwde tegen me, maar ik hoorde niet wat. Ik probeerde mijn ogen te openen, maar mijn oogleden waren te zwaar.

Toen zakte ik weg in een oneindig diepe slaap.

A/n

Wordcount: 944

- - -

Ennn het is weer woensdag! 

Tbh ik ben blij dat de dag alweer bijna voorbij is.
Ik heb vandaag tot 3x aan toe een paniekaanval gehad en ik weet niet eens waarom. Ik heb wel vaker paniekaanvallen, maar nooit zo vaak op een dag.

Maar goed, ik leef nog, dus het gaat wel.
Bedankt voor het lezen :)