Little Red Riding Hood (But Slightly Different)

Chapter Thirty-one

Pov. Scarlett
De leegte nam af.

Zwart werd minder zwart.

Geluiden en geuren werden duidelijker.

Kersen en kaneel.
Mijn hart maakte een sprongetje, ik wist alleen niet waarom.

Hoeveel tijd er was versterken?
Geen idee.

Ik was niet dood, dacht ik.
Hoopte ik.

Een kneepje in mijn hand.
Tintelingen.

Raspende ademhaling.
Pijn.
Ik siste.
Mijn bezoeker ook.

Iets streek door mijn haar.
Tintelingen.

Mijn ledenmaten voelden minder zwaar.

Ik probeerde mijn ogen te openen, maar het lukte me niet.

Gemompel.
Gezucht.

Ik zakte iets weg in hetgeen waar ik op lag.
Waarschijnlijk was er iemand naast me komen zitten.

Een aanraking op mijn wang.
Weer die tintelingen.

Ik snapte het niet.

Het duister waarin ik me bevond nam af.

Het gemompel werd verstaanbaarder.

"...het spijt me."

Wie heeft er spijt van wat?

"Oh, Scarlett..."

Zijn stem was diep en rouw, en de manier waarop hij mijn naam uitsprak... Het deed iets met me. Het voelde goed.

Ik snapte alleen niet wat er met me aan de hand was. Je kan je toch niet aangetrokken voelen tot iemands stem?

Ik spitste mijn oren om nog meer op te vangen, maar er heerste een doodse stilte. Op de piepjes in de achtergrond na.

"Het was nooit de bedoeling dat het zo zou lopen."

Ik kreeg het helemaal warm van zijn stem, en ik wist nog altijd niet waarom.

"Als ik had geweten dat dit zou gebeuren..."

Hij zuchtte.

"Ik had naar je moeten luisteren. Ik had je met rust moeten laten en weg moeten blijven. God, ik ben zo stom geweest."

Aan de manier waarop hij sprak voelde ik dat hij echt spijt had, dat het hem echt pijn deed. Ik wist alleen niet wáár hij spijt van had, of wát hem pijn deed.

Ik wist niet eens wie hij was.

"Scarlett..."

Een zucht.

"Als je me hoort, ik wil dat je weet dat ik niet opgeef. Ik zal voor je blijven vechten, altijd. Sinds ik jou ken, heb ik mijn leven veranderd, echt waar. Ik hoop gewoon dat je mij een kans geeft. Dat je me laat bewijzen dat ik echt om je geef. Want dat doe ik, met alles wat ik in me heb."

Ik hoorde de pijn in zijn stem.

Ik voelde zijn verdriet, alsof het mijn verdriet was.

Het raakte me.

De duisternis om mij heen werd steeds lichter.

Een traan rolde over mijn wang.

Ik wilde met hem praten, tegen hem zeggen dat alles goed zou komen, maar ik kon me nog altijd niet bewegen.

Mijn hand werd vastgepakt.
Tintelingen.

Ik probeerde mijn kracht bij elkaar te rapen. Ik wilde mijn bezoeker laten weten dat ik hem hoorde, ik wist gewoon niet hoe.

De geur van kersen en kaneel werd sterker.

Een aanraking op mijn voorhoofd.
Tintelingen.

Ik voelde een stekende pijn in mijn borst en beet op mijn lip.
Mijn bezoeker siste als teken dat ook hij pijn had.
Zou hij hetzelfde voelen?

"Scarlett... Ik- ik moet gaan. Ik zou niet willen dat je broer mij nogmaals aanvalt omdat ik alleen maar bij je wilde zijn."

Een zucht.

Het gewicht verdween van mijn bed. Hij kneep nog een laatste keer in mijn hand.

De geur van kersen en kaneel vervaagde.

Gekraak.

Nog een zucht.

Ik hoorde het dichtslaan van een deur.

Toen niks meer.

Ik was weer helemaal alleen in de leegte met mijn duisternis.

A/n

Wordcount: 559

Zo. Das lang geleden. Ik heb echt al eeuwen niet geüpdatet en het spijt me heel heel erg. Ik had gewoon weinig inspiratie en nog veel minder tijd.

Ik ga nu op vakantie en hopelijk kan ik de rust en de inspiratie vinden om dit verhaal verder af te maken. In grote lijnen heb ik het verhaal al uitgedacht. Nu de details nog.

Hopelijk tot snel!