Little Red Riding Hood (But Slightly Different)

Chapter Eighteen

Pov. Noah
"Hoe bedoel je 'we zijn niet alleen'?!" Siste ik. Scarlett keek me boos aan. "Houd verdomme je kop dicht en verstop je!" Kreeg ik als antwoord. Ik zuchtte en ging in de bezemkast staan. Na een minuutje of vijf was ik het wel heel erg zat.

Mezelf verstoppen in een bezemkast, en waarvoor? Dit is toch belachelijk? Ik word gewoon weggezet als een klein kind!

"Doe er dan wat aan, kneus!" Ah fijn. Daar hebben we Caleb weer. "Wat had jij in gedachten dan?" Ik hoorde Caleb zuchten. "Je gaat die chick van je toch niet de baas laten spelen? Ga verdomme die kast uit en doe lekker wat je zelf wil! Als je moet vechten help ik je wel." Ja, dat zal wel.

"Man man man wat hebben we een vertrouwen. Dat ik je vriendinnetje één keer bijna verscheurde, betekent niet dat ik dat een tweede keer doe!" Ik rolde met mijn ogen. "Gast, dit is echt beledigend. Je hoort je wolf te vertrouwen niet te verachten!" Jankte Caleb. Wat een sukkel.

Ik zuchtte en stapte langzaam de kast weer uit.

Tot mijn ongenoegen stond er een vreemde gast in de woonkamer die Scarlett bezorgd aankeek. "Wat bedoel je 'Ze is kwijt.'? Wat is dit voor onzin?!" Haar blauwe ogen spuwden vuur en de jongen kromp ineen. "Het spijt me Alpha, maar we weten echt niet waar ze is!" Zei de jongen. Hij zette een stap achteruit en keek angstig naar mijn vriendin.

Ik besloot me te mengen in het gesprek. "Wie is er zogenaamd 'kwijt' als ik vragen mag?" Vroeg ik. Geschrokken draaide Scarlett zich om, maar schrik maakte al snel plaats voor woede. "Ik had je toch verteld dat je je moest verstoppen!" Gromde ze. Ik rolde met mijn ogen. "Ik ben verdomme geen klein kind Scarlett." Ze zuchtte. "Nee, maar ik vind je wel irritant." Zei ze en ze sloeg haar armen over elkaar.

"Waar slaat dat nou weer op?"
"Gewoon."
"Kan je alsjeblieft gewoon uitleggen wat er aan de hand is?"
"Nee."

Ik zuchtte en stapte op de jongen af, die nog steeds onzeker naar Scarlett keek. "Zeg, kan jíj me vertellen wat er aan de hand is?" Hij twijfelde even maar knikte toen.

"De tante van de Alpha- die eerst een groot deel van het Alphawerk deed- is eh... Kwijt." Ik staarde hem aan en wachtte op uitleg, maar hij bleef stil. "Hoe kan iemand kwíjt zijn?" Vroeg ik kwaad. De jongen schrok en stapte voorzichtig achteruit.

"We weten het niet, vanmorgen was ze er nog en nu is ze er ineens niet meer!" Ik keek hem wantrouwend aan- eigenlijk staarde ik gewoon heel eng naar hem- en hij zette nog een stap achteruit. "Ik zweer het je! Meer weet ik niet!" Piepte hij.

Scarlett schudde haar hoofd en keek me mismoedig aan. "Noah, dit helpt niet." Ik zuchtte en Scarlett richtte zich op de jongen. "Zijn er nog sporen gevonden van haar of van mensen die het misschien op haar gemunt hadden?"

De jongen leek even te twijfelen. "Ehm... We hebben wel weer een geur opgepikt van de roedel van Alpha Josh in ons grondgebied." Zei hij voorzichtig. Scarlett keek bedenkelijk voor zich uit, maar ik wist eigenlijk meteen waarom Josh hier iets mee te maken zou hebben.

"Wat je ook doet, jij gaat daar niet heen Scarlett." Zei ik kalm. Ze wierp me een woedende blik toe. "En dat is omdat?" "Heel simpel, hij wil jou naar zich toe lokken. Stuur des noods stuur je een heel leger, want als jij daarheen gaat dan neemt hij je gevangen en zie ik je nooit meer terug."

Scarlett knipperde verward met haar ogen. "Zo had ik het helemaal niet bekeken..." Mompelde ze. "Daarom zeg ik het ook hè?" Scarlett rolde met haar ogen en ik gaf haar een knipoog.

"Ben ik toch nog nuttig, vind je ook niet?"
"Nou niet bepaald maar goed"
"Dat is niet heel aardig van je..."
"Ik heb ook nooit gezegd dat ik aardig ben."
"Ach wat flauw."

Een ongemakkelijk kuchje haalde mij en Scarlett uit onze discussie.

"Gaan we nou nog actie ondernemen of laten we dit voor wat het is?" Vroeg de jongen die inmiddels weer een stap in onze richting had gezet.

Ik haalde onwetend mijn schouders op, maar Scarlett gaf al antwoord:

"Stuur morgen voor zonsopgang een groep van ongeveer twintig wolven naar de roedel van Alpha Josh. Ik wil geen doden of gewonden tenzij het zelfverdediging is. Vraag hem naar mijn tante, als het moet zet je hem onder druk, maar verwond hem niet."

De jongen knikte kort naar Scarlett en liep daarna snel de deur weer uit.

"En nu?" Vroeg ik haar. Scarlett haalde haar schouders op. "Nu gaan we jou noodles maken en dan gaan we slapen." Ik keek haar schuin aan. "Ík. Ik ga de noodles maken. Jij komt niet meer bij die waterkoker."

A/n

Wordcount: 814

Confusion: Ja Idk lol

Cute stuff: Meh I don't know

Aantal doden: (Nog) Nul 😈

Inspiratie van de schrijfster: in ieder geval genoeg om dit boek verder te schrijven.

---

Jingle Bells,
Thomas smells
Scarlett ran away
Mica cried
Skye is still blind
Team Noah all the way
Hey!

Nog snel een hoofdstuk voordat ik aanschuif bij de kerstbrunch op deze Tweede Kerstdag!