Little Red Riding Hood (But Slightly Different)

Chapter Nine

Pov. Noah
Thomas keek me afwachtend aan. Ik zuchtte. "Oké oké, vertel het nou maar gewoon." Scarlett rolde met haar ogen. "Vooruit. Wij zijn dus weerwolven, en niet zoals Dolfje Weerwolfje, want hij transformeert alleen met volle maan." Ik knikte licht.

"Wij kunnen transformeren wanneer we willen, en onze wolf leeft zeg maar in ons. We horen hun stem in ons hoofd en als we heel boos zijn kan de wolf ons soms dwingen om te transformeren en de controle overnemen." Ik huiverde. Ik moest Skye dus niet nog eens zo opfokken... "Maar dat gebeurt zelden." Zei Scarlett er nog achteraan.

"Maar die -eh- wolf, zit die altijd in je hoofd?" Vroeg ik voorzichtig. Skye schudde haar hoofd terwijl Scarlett geïrriteerd zuchtte. "Nee," zei Skye, " je krijgt je wolf op je zestiende, alleen Alpha-wolven krijgen hun wolf eerder." Ik trok vragend een wenkbrauw op. "Wat voor wolven?"

Scarlett zuchtte nogmaals. "Skye, dit is hopeloos. Hij gaat het nooit snappen." Skye keek even omhoog en fluisterde daarna iets in Scarletts oor. Scarlett keek haar verward aan. "Meen je dat?" Siste ze. Skye knikte. Meteen begon Scarlett geïrriteerd tegen Vanessa en Thomas te fluisteren, die haar geschrokken aankeken. "Denk je dat echt?" Vroeg Vanessa bezorgd. Skye knikte.

"Wat is hier in hemelsnaam aan de hand?" Vroeg ik lichtelijk gestrest. "We kunnen je beter even meenemen naar de bibliotheek in ons huis." Zei Thomas weifelend. "Dan kan je wat boeken lezen over weerwolven." Ik knikte. "Prima. Dat is voor jullie waarschijnlijk ook wat minder frustrerend." Scarlett knikte. "Inderdaad. We vinden je behoorlijk irritant." Ik keek haar beledigt aan en Skye gaf haar oudere zus een stomp. "Jíj vind hem irritant." Scarlett bromde iets onverstaanbaars, maar ging er verder niet op in.

Eenmaal bij het huis van Vanessa en Thomas aangekomen, werd ik een kleine bibliotheek ingeduwd. "Hier zou je moeten vinden wat je zoekt." Zei Scarlett geërgerd waarna ze met haar tweelingbroer naar de woonkamer liep. Ze was druk aan het praten en maakte wilde gebaren met haar armen.

Hoofdschuddend liep ik naar een van de vele boekenkasten en pakte ik een boek uit de kast dat me wel informatief leek. Ik ging op de grond tegen de boekenkast zitten en sloeg het boek open op de inhoudsopgave. "Roedels en standen... Mates... Gebeten wolven... Eerste transformatie..." Las ik hardop voor.

Ik schudde mijn hoofd. "Ik dacht dat ik gewoon een paar weken op vakantie was bij mijn tante. Moet je mij nou zien zitten..." Mompelde ik. Ineens hoorde ik voetstappen naderen. "Maar Thom, het is morgen volle maan!" Hoorde ik Scarlett zeggen tegen haar broer. "We weten niet eens of Mica wel genoeg Alphabloed heeft om iemand te laten transformeren!" Schreeuwde Thomas terug. "Mijn zoon heeft hem niet expres gebeten!" Gilde Vanessa er doorheen.

"Stil nou verdomme!" Schreeuwde Skye. Meteen was het doodstil. "Als het morgen volle maan is, moeten we gewoon zorgen dat er de hele avond iemand in de buurt is, pas dan weten we zeker dat hem niks overkomt." Zei ze daarna. Ik hoorde nog wat instemmend gemompel en daarna stierven de voetstappen weg.

Oké dat was heel vreemd. Ik bladerde verder door het boek. Wat me al snel opviel was dat het boek prachtig geïllustreerd. Her en der tussen de stukjes tekst stonden tekeningen van wolven. Grote, bloeddorstige wezens, gestroomlijnde wolvinnen, spelende pups, ik keek mijn ogen uit.

Ik begon te lezen in het eerste hoofdstuk, en na wat een kwartiertje voelde, had ik het boek uit. Mijn hoofd bonkte haast door de vele informatie die ik zojuist had binnengekregen. Ik klapte het boek dicht en wandelde gapend de bibliotheek uit.

Ik wreef in mijn ogen en knipperde tegen het felle licht dat mij tegemoet kwam in de woonkamer. Verbaast constateerde ik dat dat licht van buiten kwam. De zon scheen volop en ik hoorde vogels fluiten door het geopende raam. "Wa-..." mompelde ik.

"Wil jij ook wat eten?" Ik sprong in de lucht van schrik. Ik draaide me met een ruk om. "Scarlett, wil je me nooit meer zo laten schrikken?!" Riep ik. Scarlett zuchtte en haalde haar schouders op. "Van Skye moest ik wat aardiger tegen je doen, dus ik wilde je wat te eten aanbieden." Zei ze onschuldig.

Ik rolde met mijn ogen. "Wat voor eten heb je, en hoe laat is het trouwens?" Vroeg ik haar. Ze draaide zich om naar de staande klok in de hoek van de kamer. "Het is... Godverdomme, iemand is weer vergeten om de klok op te winden!" Tierde ze. "Thom!"

Meteen keek Thomas om de hoek vanuit de keuken. "Ja?" "Je klok staat stil, hoe laat is het?" Riep Scarlett tegen haar tweelingbroer. Hij keek op zijn horloge. "Kwart voor zeven, kan jij de klok dan even goed zetten?" Riep hij terug.

Scarlett knikte en draaide zich naar me om. "We hebben croissantjes in de keuken, of heb je liever een gebakken ei, want dan kan ik dat ook voor je bakken."

A/n

Wordcount: 824

Confusion: Hmm...

Cute stuf: Err...

Aantal doden: De klok lol

Inspiratie van de schrijfster: ongeveer een vliegtuig vol I guess?

Het is weer woensdag! Nog maar twee dagen en dan is het al weer weekend. God dat weekend heb ik echt nodig.

Maar goed. Dit was weer een wat minder spannend hoofdstuk maar ik beloof dat er volgend hoofdstuk een hoop gaat gebeuren, dus stay tuned!