Unicode
အခန်း ၄၁
မျှော်လင့်ချက်ပျက်သုဥ်းခြင်း
ယခင်တုန်းက ကျိုးကျစ်ရှူးတစ်ယောက် ဖျင်အန်းငွေတိုက်သို့လာသောအခါတိုင်း အမြဲတစေ ခြေထောက်မြှောက်လိုက်ပြီးနောက် ဆိုင်ထဲသို့တန်းဝင်သွားလေ့ရှိသည်။ သို့သော် ယနေ့တွင်မူ ဆိုင်ရှင်ဖြစ်သူက သူတို့နှစ်ဦးကို ဆိုင်ရှိဧည့်သည်နားနေဆောင်ထဲသို့ခေါ်ဆောင်သွားကာ နေရာချထားပေးလိမ့်မည်ဟု မည်သူကထင်ပါအံ့နည်း။ ရှေးဦးစွာ ကျိုးကျစ်ရှူးနှင့် တောသားမြို့တက်လာသကဲ့သို့ လေးဖက်လေးတန်ကို ကျီးကန်းတောင်းမှောက်လိုက်လံစူးစမ်းကြည့်ရှုနေသည့် ဝမ်းခယ့်ရှင်တို့နှစ်ဦးအား လက်ဖက်ရည်တစ်ယောက်တစ်ခွက်စီဖြင့် တည်ခင်းဧည့်ခံထားလေသည်။ ၎င်းမှာ ဘေးတစ်ဖက်တွင်မတ်တပ်ရပ်နေရင်း ပြုံးပျော်ရွှင်ပျစွာဖြင့်စကားဆိုလာ၏။
"ကျိုးလူကြီးမင်း....ခေတ္တခဏလောက် စောင့်ဆိုင်းပေးပါဦး။ ဒီနေ့ အရှင်ခုနစ်ကြွမြန်းရောက်ရှိလာတဲ့အတွက် အိမ်တော်ထိန်းကြီးက အထဲမှာသွားရောက်သတင်းပို့နေလို့ပါ"
ကျိုးကျစ်ရှူးတစ်ယောက် ရင်ထဲ၌ထိတ်ခနဲဖြစ်သွား၏။ ရုတ်ချည်းပင် *'မွေးရပ်မြေနှင့်နီးကပ်လာလေ စိတ်ကယောင်ချောက်ချားဖြစ်လာလေ' ဟူသောခံစားချက်ကိုခံစားလိုက်ရလေသည်။
(T/N -- *ကဗျာဆရာ စုန့်ကျီးဝမ့်ရဲ့ 'ဟန်မြစ်ကိုဖြတ်ကူးခြင်း'《渡汉江》ကဗျာမှကောက်နုတ်ချက်ဖြစ်ပါတယ်)
ဝမ်းခယ့်ရှင်ကမူ နှုတ်မစောင့်စည်းဘဲ သူပြောချင်ရာကိုသာဇွတ်တရွတ်မေးမြန်းလိုက်၏။
"အိုင်း...ပြောတော့ ကုရှန်းနဲ့ကျန်းချန်လင်တို့နှစ်ယောက်က ဒီရောက်နေကြတယ်ဆို။ အဲဒါဆိုလဲ အဲဒီကလေးစုတ်လေးနှစ်ကောင်ကိုပဲ ဒီအတိုင်းခေါ်လာပေးလို့မရဘူးလား။ ဘာတွေကို အဆင့်ဆင့်သတင်းပို့နေရသေးတာလဲ။ မသိရင် မင်းသားတစ်ပါးရဲ့အိမ်တော်ကိုအခစားဝင်လာရတဲ့အတိုင်းပဲ"
ကျိုးကျစ်ရှူးက မည်သည့်စကားမျှမဆိုဘဲ ခပ်မဆိတ်သာနေလိုက်ရင်း စိတ်ထဲ၌တွေးလိုက်မိ၏။
