Love Goes On💞

31

Vanuit Ilse

Bart komt weet terug gelopen met een glas water. Hij geeft het aan mij en ik drink het in een keer leeg. Ik kijk hem dankbaar aan en hij glimlacht. Als hij weer naast me komt zitten, nestel ik me weer in zijn armen. 'Maar Ils, wie heeft het gedaan?' vraagt Bart na een tijdje. 'Jan,' fluister ik. 'En wanneer is het gebeurd?' vraagt hij door. Het lukt niet om te antwoorden, want ik barst weer in tranen uit. Bart probeert me te troosten door me dicht tegen zich aan te drukken. Het voelt fijn om weer bij Bart te zijn. In zijn vertrouwde armen. 'Ik wil je wel alles vertellen, maar ik kan het niet,' snik ik. 'Rustig lieverd, vertel alles wanneer jij er klaar voor bent. Oké?' zegt hij en ik knik. Gelukkig geloofd Bart me wel. Misschien had Lea toch gelijk en moest ik me niet zo veel zorgen maken.

Ik lig met mijn rug naar Bart toe in bed. De tranen staan in mijn ogen. Ik wil er niet steeds aan terug denken, maar toch gebeurt het. Opeens voel ik Bart zijn hand op mijn schouder en hij probeert me naar zich toe te draaien. Ik besluit hem maar te helpen door mezelf om te draaien. Ik kijk hem aan en barst weer in tranen uit. Hij slaat zijn armen om me heen en trekt me naar zich toe. 'Huil maar,' zegt hij gerustellend.
'Mag ik wat drinken?' vraag ik nadat ik een kwartier heb liggen huilen in Bart zijn armen. Bart knikt en stapt uit bed om wat water te halen.
Ik drink het glas leeg en besluit dat ik het nu aan Bart wil vertellen. 'Wil je het nu vertellen?' vraagt Bart, alsof hij mijn gedachte kan lezen. Ik knik en zeg: 'vraag eerst maar wat je nu wilt weten, dan vertel ik daarna de rest wel.' 'Ehm, wanneer is het gebeurd?' vraagt hij. 'De avond dat ik zei dat ik ziek was. Vrijdag dus,' zeg ik. 'Dus je was niet echt ziek?' vraagt hij. 'Nee... Sorry dat ik loog,' zeg ik terwijl ik naar beneden kijk. Bart pakt met zijn hand mijn kin en draait mijn hoofd in zijn richting, waardoor ik hem wel aan moet kijken. 'Geen sorry zeggen, het maakt niks uit,' zegt hij. Ik glimlach en ga tegen hem aanliggen. 'En hoe is het gebeurd dan?' vraagt jij. 'Omdat ik de hele dag met Noa bezig was, kon ik me nergens echt op concentreren. Toen we na de opnames weg liepen, viel ik. Toen dat even later begon te bloeden, wilde ik naar mijn kamer en Jan zei dat hij wel even mee wilde om te helpen. Eigenlijk had ik toen nooit "ja" moeten zeggen,' vertel ik en ik zucht even. 'Was je zo erg met die stiefmoeder van Noa bezig dan?' vraagt Bart. Ik kijk hem even aan en knik, dan leg ik mijn hoofd weer op zijn borst. 'Toen ging ik een andere broek aantrekken, terwijl Jan nog in de kamer stond. Toen ik omgedraaid stond pakte hij ineens mijn heupen vast en draaide me naar zich toe. Hij probeerde me te zoenen en...' verder kom ik niet. Bart houd me weer vast en ik laat mijn tranen de vrije loop. 'Jeetje Ils, dit is wel erg,' zegt hij en ik kan alleen maar knikken. 'Hoe heb je dit een week voor je kunnen houden?' vraagt hij als ik weer stil ben. 'Lea wist het,' zeg ik zacht, 'zij heeft me gevonden.' 'Gevonden?' zegt Bart verbaasd. 'Ja, ik was in mijn kamer gebleven en Jan was weer weg gegaan. Lea had mijn reserve kaartje, dus ze kon in mijn kamer komen en toen vond ze me in de badkamer,' zeg ik,' Jij en Noa belde ook steeds, maar ik wilde niet opnemen, omdat ik de hele tijd huilde en jullie me dan door zouden hebben.' 'Waarom wilde je dat niet dan?' vraagt Bart door. 'Omdat ik bang was dat je dan bij me weg zou gaan,' zeg ik zacht. 'Ilsje toch, waarom zou ik bij je weg gaan?' 'Ik dacht dat je misschien zou denken dat ik vreemd was gegaan.' 'Tuurlijk niet! En ik hou van je, dus ik kan helemaal niet bij je weggaan,' zegt hij. Ik glimlach en zeg: 'Ik hou ook van jou.' Ik kijk hem aan en geef hem een kus. Hij geeft mij een kus terug en dan voel ik zijn tong tegen mijn lippen. Even doet dit me denken aan Jan, maar ik probeer het uit mijn hoofd te zetten en te genieten van dit moment met Bart.

Vanuit Bart

Ik word wakker met Ilse haar hoofd op mijn borst. Ik ga met mijn hand door haar haren. Ik heb deze momenten de afgelopen twee weken gemist. Ik had alleen niet verwacht dat zoiets als dit Ilse zou overkomen. Of in ieder geval, niet gehoopt. Dit heeft Ilse niet verdiend. Ik moet er voor haar zijn de komende tijd. Telkens als ze het moeilijk heeft. Maar ik ben geen psycholoog, dus eigenlijk weet ik niet zo goed hoe ik ermee om moet gaan. Misschien is het een goed idee als Ilse naar een psycholoog gaat. Die kan haar beter helpen dan ik en ik ben er dan als troost. Ik ga haar voorlopig niet meer alleen ergens naartoe laten gaan. Gewoon zodat dit niet meer gebeurd. En die Jan moet ook hopen dat hij mij niet tegenkomt. Dit kan hij niet zomaar flikken bij mijn vriendin.

Ik ben bijna door mijn voorraad heen, dus bereid je na hierna nog een paar delen voor op een lange stilte :)