Love Goes On💞

24

Ik kan slecht Duits, dus alles staat gewoon in het Nederlands.

~ 1 week later ~

Vanuit Ilse

Ik loop samen met Bart, Noa en mijn moeder op Schiphol. Ik vlieg eerst naar Duitsland en dan gaan we met de hele groep door naar Zuid-Afrika. Noa is gelukkig na een paar dagen beter geworden, want anders had ik het echt niet getrokken in Zuid-Afrika. 'Ik ga jullie echt heel erg missen,' zeg ik. 'Ik jou ook,' zegt Noa. Ik geef haar een knuffel en dan begint ze te huilen. 'Wat is er?' vraag ik bezorgd. 'Ik wil niet dat je weggaat,' zegt ze. 'Ik ben over anderhalve week weer terug en we kunnen heel veel bellen,' zeg ik. 'Wil je elke dag even bellen?' vraagt ze. Ik knik en zeg: 'We bellen elke dag.' Ze glimlacht door haar tranen heen en ik ga door naar mijn moeder. 'Ik ga je missen mam,' zeg ik terwijl ik haar een knuffel geef. 'Ik jou ook lieverd,' zegt ze. Dan kom ik bij Bart en ik geef hem een knuffel. 'Ik ga je missen, tot snel schat,' zeg ik. 'Ik jou ook, hou van je,' zegt hij. Ik glimlach en we geven elkaar nog een kus. Dan moet ik toch echt gaan. Ik loop richting de deuren en we zwaaien nog even. Als ik door de ramen nog in de vertrekhal kan kijken, zie ik Noa huilend in de armen van Bart staan. Ik kijk snel weer weg en vervolg mijn weg richting het vliegtuig. 

We zijn net geland in Kaapstad en we lopen nu het vliegtuig uit. Als ik buiten kom, komt de warme lucht me meteen tegemoet. 'Lekker warm hier,' zegt Lea die naast mij loopt. 'Ja, heerlijk,' zeg ik. Lea en ik zijn de enige vrouwelijke deelneemsters van dit seizoen. Er zijn natuurlijk nog wel vrouwen achter de schermen, maar dat is toch anders. We hebben ook naast elkaar in het vliegtuig gezeten en voor mijn gevoel zijn we al vriendinnen. Als we in de bus zitten en ik uit het raam kijk, zie ik een moeder met haar dochter lopen. Door dit beeld mis ik Noa nog erger dan dat ik haar al miste. Ik voel de tranen in mijn ogen branden. 'Hey, wat is er?' vraagt Lea terwijl ze haar hand op mijn schouder legt. 'Ik mis Noa,' zeg ik, ik heb haar in het vliegtuig al wat verteld over haar. 'Je kunt haar straks even bellen en over ruim een week zijn we weer terug,' zegt ze. Ik knik en staar weer uit het raam. 

Als we het park oplopen waar we zitten, krijgen we allemaal een kaartje waarmee we onze kamer in kunnen. Ik loop naar mijn kamer en open de deur. 'Wow,' fluister ik. Het is een hele mooie kamer en ik heb prachtig uitzicht vanuit mijn raam. Ik zet mijn koffer neer en plof even op het bed, lekker zacht. Ik laat me achterover vallen en dan val ik in slaap. 

'Ilse!' hoor ik terwijl er iemand op mijn deur klopt. Ik schrik op en doe snel de deur open. 'Waar blijf je?' vraagt Lea. 'Ik was in slaap gevallen denk ik,' zeg ik lachend. Lea begint ook te lachen en ik pak snel nog even andere schoenen uit mijn koffer. 'Is het misschien een idee om elkaar onze reserve kaartjes te geven, dan kunnen we in elkaars kamer komen als er iets is,' stelt Lea na een tijdje voor. 'Ja, dat is een goed idee,' zeg ik en we wisselen de kaartjes uit. 'Zo dames, dat duurde lang,' zegt Nico als we met z'n tweeën aan komen lopen. We beginnen te lachen en ik zeg: 'Ja, ik word oud, ik was in slaap gevallen.' Iedereen begint te lachen en Max zegt: 'O er zijn er wel meer hoor die moe zijn, dus je word niet oud.' 'Oké, maar ik word ook oud,' zeg ik. Max schud lachend zijn hoofd en zegt: 'Wat jij wilt.' Dan lopen we met de hele groep naar de plek waar we gaan opnemen. 

Vanuit Noa

Ik schop mijn schoenen uit en loop door naar de woonkamer. Ik kom net thuis, want we hebben Ilse uitgezwaaid op Schiphol. Ik vind het verschrikkelijk dat ze bijna twee weken weggaat. Ze heeft beloofd dat ze elke dag belt, maar ik ben bang dat dat door tijdsverschil en opnames niet altijd lukt. 'Hoi,' zeg ik tegen mijn vader die op de bank zit. 'Hey, hoe was het?' vraagt hij. 'Mwah, lastig,' zeg ik. 'Ga je haar missen?' Ik knik. 'Jullie kunnen nog bellen toch,' zegt hij, 'en over twee weken is ze weer terug.' Ik knik en ga naast hem zitten. Nadat we een tijdje stil zijn zegt mijn vader: 'Noa, ik moet je iets vertellen.' 'Oh,' zeg ik rustig, maar vanbinnen raak ik in paniek. Wat als hij met dezelfde boodschap komt als waar mijn moeder vorig jaar mee kwam? 'Ik heb…,' zegt hij.