Love Goes On💞

17

Vanuit Noa

'Hoe gaat het nu met je moeder?' vraagt Lois. Het is drie weken later en ik had mijn vriendinnen nog niks vertelt. 'Ze, uhm, ze gaat dood,' zeg ik en ik voel de tranen in mijn ogen branden. Lois slaat een arm om me heen en zegt: 'Wat erg, sorry dat ik ernaar vroeg.' 'Maakt niet uit, jij kon het niet weten,' zeg ik. Ik heb de afgelopen paar weken al zo vaak huilend op bed gelegen en mijn ouders zijn ook heel verdrietig. Soms word ik er echt helemaal gek van. Ilse heb ik ook al twee weken niet gesproken, niet eens even bellen. Ik had er steeds geen zin in, maar eigenlijk heb ik er nu wel even behoefte aan om met haar te praten. 'Lois,' zeg ik waardoor Lois me aankijkt, 'Kun jij me naar het station brengen vanmiddag na school?' Ik heb namelijk geen fiets bij me dus kan ik er niet zelf heen. 'Ja, tuurlijk, waar moet je heen?' vraagt ze. 'Ik ga naar Ilse toe vanmiddag,' zeg ik. 'Leuk,' zegt ze en ik knik. 
Zo gezegd, zo gedaan. Nu sta ik op het station te wachten op de trein. Lois is al weg. Mijn ouders heb ik nog niet gezegd dat ik naar Ilse ga, maar ze merken het vanzelf wel. De trein komt aan en ik stap in, ik ga op een stoel zitten en kijk uit het raam. Ik bedenk me ineens dat ik nog wel even moet vragen of Ilse thuis is. Snel stuur ik haar een berichtje en ik zet wat muziek op. "I Still Cry" past wel bij mijn situatie op dit moment. Op dat moment krijg ik een berichtje van Ilse dat ze thuis is en ze vraagt waarom, maar ik antwoord niet. 

Ik schrik op als het station wordt omgeroepen waar ik moet zijn. Ik stap uit en ga op een bankje zitten. Opeens bedenk ik me dat ik helemaal niet weet waar ik nu heen moet. Ik ben één keer eerder bij Ilse geweest en verder ken ik deze hele plaats amper. Ik besluit Ilse te bellen. 

I: Hey No!
N: Hey Ilse, kun je mij misschien ophalen van het station?
I: Ja, natuurlijk
N: Oké, tot zo!
I: Tot zo!

En dan hang ik weer op. Gelukkig vroeg ze nog niet waarom ik kom, want ik heb geen zin om hier op het station te gaan staan huilen. Ik ga zo zitten dat ik het kan zien als Ilse aan komt rijden. Dan komt ze aanrijden. Ze stapt uit de auto en ik check nog even of ze het echt is en dan sta ik op. Ik ren op haar af en ze spreid haar armen. Ze geeft me een knuffel en ik begin meteen te huilen. 'Ach Noa toch, gaat het een beetje?' vraagt ze bezorgd. Ik knik, maar de tranen blijven maar komen. Ilse neemt me mee naar de auto en ik stap in. Ze legt haar hand op mijn been en zegt dan: 'Ik heb je gemist meisje.' Ik glimlach en zeg: 'Ik heb jou ook gemist, heel erg.' Ze glimlacht en ze start de auto. De hele weg naar het huis van Ilse en Bart zeggen we niks. Ik staar uit het raam en ik zie Ilse af en toe bezorgd naar me kijken. Ik zit ook nog een beetje met m'n ouders, ze weten helemaal niet dat ik hier ben. Ineens stopt Ilse de auto, ik kijk op en zie dat we er al zijn. Ik stap uit en loop achter Ilse aan naar de deur. 'Is Bart er niet?' vraag ik verbaasd als ik zie dat hij er niet is. 'Hij is in de studio, hij moest nog iets ophalen,' zegt Ilse. We gaan samen op de bank zitten en dan vraagt ze: 'Waarom ben je eigenlijk hier?' 'Ik moest gewoon even weg thuis, ik ben het echt helemaal zat,' zeg ik en ik begin weer te huilen. Ilse trekt me dicht tegen me aan en zegt: 'Je bent hier altijd welkom lieverd.' Ik glimlach en zeg: 'Weet ik, daarom kwam ik ook hierheen.' 'Weten je ouders eigenlijk wel dat je hier bent?' vraagt ze dan. Ik schud langzaam mijn hoofd en dan zegt Ilse: 'Ze moeten het wel even weten anders gaan ze zich heel erg zorgen maken.' Ik knik en pak mijn telefoon uit mijn broekzak. Snel typ ik een berichtje en dan leg ik hem weer weg. 'Hoe gaat het nu met je moeder?' vraagt ze dan voorzichtig. 'Gaat nog wel, maar het gaat wel slechter dan eerst,' zeg ik. Ze kijkt me meelevend aan en ze trekt me tegen haar aan. 'Hoe lang blijf je hier?' vraagt ze dan. 'Zo lang mogelijk,' zeg ik. 'Moet je morgen weer naar school?' Ik knik en zeg: 'Maar pas om half twaalf dus als jij mij wilt brengen morgen kan ik hier blijven slapen,' zeg ik. 'Als je ouders het goed vinden, mag het van mij ook,' zegt ze. 'Ik stuur nog wel een berichtje,' zeg ik. Ilse knikt en ik stuur een berichtje.

'ILSE! BEN THUIS!' klinkt de stem van Bart door het huis. Hij komt de woonkamer binnen en kijkt mij verbaasd aan. 'Noa?' zegt hij dan verbaasd. 'Ja, dat ben ik,' zeg ik met glimlach. Bart lacht even kort en zegt dan: 'Wat doe jij nou hier?' 'Ik dacht ik kom jullie even irriteren,' zeg ik. 'Dat doe je niet hoor,' zegt Ilse dan lachend. 'Moet jij eens opletten,' zeg ik dan ook lachend. Als we uitgelachen zijn vraagt Bart: 'Hoe lang blijf je hier?' 'Tot morgen ochtend,' zeg ik. 'Gezellig,' zegt Bart. 

Vanuit Ilse

Het is ondertussen al tien uur en Noa is net naar bed gegaan. Bart en ik zitten samen op de bank tv te kijken, maar echt volgen kan ik het niet. Ik maak me zorgen om Noa, waarom wilde ze ineens weg van huis. 'Wat is er?' vraagt Bart waardoor ik uit mijn gedachten opschrik. 'Niks,' zeg ik. 'Echt wel,' houd Bart vol. 'Ik maak me een beetje zorgen om Noa,' zeg ik dan. 'Ik ook, maar volgens mij wilt ze er niet echt over praten,' zegt Bart. Ik schud mijn hoofd en dan loopt er een traan over mijn wang. Bart veegt hem weg en ik zeg: 'Ik wil gewoon het beste voor haar, maar hier kunnen we niks aan doen.' 'We moeten gewoon afwachten Ils, we gaan haar steunen en troosten. Meer kunnen we niet doen,' zegt hij. Ik knik en ik ga tegen hem aan liggen. Bart slaat zijn arm om me heen en samen kijken we weer verder naar de tv.

We lopen zachtjes de trap op, zodat we Noa niet wakker maken. Als ik langs de kamer waar ze ligt loop, hoor ik gesnik. Ik maak voorzichtig de deur op en ik kniel naast het bed neer. Ze ligt met haar gezicht in het kussen. Zachtjes ga ik met mijn hand over haar rug. Noa schrikt duidelijk en kijkt me daarna aan. Ik glimlach en zeg: 'Wat is er?' 'Ik ben zo bang,' zegt ze zo zacht dat ik het amper kan horen. 'Dat snap ik lieverd, kom eens hier,' zeg ik en ik strek mijn armen uit. Ze valt in mijn armen en begint nog harder te huilen. Na een tijdje wordt ze wat rustiger en zegt ze: 'Sorry.' 'Waarvoor?' vraag ik verbaasd. 'Dat ik jullie zoveel problemen bezorg en de hele tijd aan het janken ben,' zegt ze. 'Je bezorgt ons echt geen problemen hoor. En je kunt beter huilen dan alles voor je houden,' zeg ik. 'Hoe moet ik straks verder?' vraagt ze dan, 'Als mama er niet meer is.' 'Ik weet het ook nog niet Noa, maar je bent hier altijd welkom en we willen je altijd helpen,' zeg ik. 'Bedankt,' zegt ze. 'Geen probleem meisje,' zeg ik. Ik geef haar een kus in haar haren en zeg: 'Weltrusten.' 'Truste,' zegt ze en ze sluit haar ogen. Ik loop de kamer uit en ga terug naar Bart. 'Wat was er aan de hand?' 'Noa had het even moeilijk met haar moeder,' zeg ik. 'Je moet je niet teveel zorgen gaan maken hè, Ils,' zegt hij. 'Nee,' zeg ik, 'Doe ik ook niet.' Ik zie dat Bart mij doorheeft, maar hij zegt er niks over. Hij trekt me tegen zich aan en ik sluit mijn ogen.