Love Goes On💞

28

Vanuit Lea

Ik zucht en kijk om me heen Ilse en Jan blijven wel heel lang weg. Dan komt Jan aanlopen en ik vraag: 'Waar is Ilse?' 'Die voelde zich niet zo lekker, dus die ging even liggen,' zegt hij, maar ergens geloof ik hem niet. 'Ik ga heel even naar Ilse toe,' fluister ik tegen Nico. Hij knikt en ik loop naar mijn kamer om het reserve kaartje van Ilse te pakken. Nu komt het goed uit dat we die aan elkaar gegeven hebben. Ik loop richting de deur van Ilse's kamer en maak hem open. Als ik de kamer binnen kom zie ik geen Ilse. Waar is ze? Als ik even stil sta hoor ik geluid uit de badkamer komen. Het klinkt alsof er iemand huilt. Ik loop naar de badkamerdeur en klop zachtjes. Meteen stopt het gehuil. Ik open voorzichtig de deur en zie Ilse meteen zitten. Ze zit ineengedoken tegen de muur. Ik ga voor haar op mijn hurken zitten en leg mijn hand op haar arm. Ze begint weer heel hard te huilen en ik probeer haar een beetje rustiger te krijgen. 'Wat is er gebeurd?' vraag ik bezorgd. 'J-jan… hij… ik…,' Ilse zegt allemaal losse woorden, maar ik krijg ineens een naar voorgevoel. Hij zou haar toch niet.., nee dat zal toch niet? 'Probeer het eens rustig te zeggen,' zeg ik kalm. 'Ik was me aan het omkleden en toen..,' verder komt ze niet, want de tranen lopen alweer over haar wangen. Ik geef haar een knuffel en probeer haar te troosten. 'Hij heeft toch niet gedaan wat ik denk dat hij gedaan heeft?' vraag ik voorzichtig. 'W-wat denk je dan?' vraagt ze zacht. 'Heeft hij je verkracht?' vraag ik zacht. Ilse knikt en begint weer te huilen. 'O mijn god,' fluister ik. Ik sla mijn armen om haar heen en zo blijven we een tijdje zitten. 

Even later schrikken we beide op van een geluid dat door de kamer schreeuwt. Ik kijk Ilse vragend aan en ze zegt: 'Dat is mijn mobiel, Noa belt.' Ik knik, waarschijnlijk heeft ze bij Noa een andere ringtone, want ze weet meteen dat zij het is. Gelijk als hij niet meer overgaat, komen er berichtjes binnen en na een paar minuten wordt er weer gebeld. 'En dat is Bart,' zucht ze. Ik heb de afgelopen dagen wel gemerkt dat als ze over Bart praat, ze meteen begint te stralen. Maar in tegenstelling tot de andere keren, straalt ze nu niet. Ze kijkt met een verdrietig gezicht voor zich uit en heeft totaal niet de neiging om haar telefoon op te nemen. 'Moet je dan niet even opnemen?' vraag ik voorzichtig. 'Dan heeft hij me meteen door,' zegt ze terwijl de eerste tranen alweer uit haar ogen rollen. 'Het is beter als je het hem vertelt,' zeg ik. Ilse kijkt me angstig aan en schud haar hoofd. 'Waarom niet?' 'Dat durf ik echt niet,' zegt ze. 'Maar hij kan je troosten,' zeg ik, 'Hij weet het beste hoe jij in elkaar zit.' Ilse is even stil, maar schud uiteindelijk toch haar hoofd. 'Waar ben je bang voor dan?' vraag ik. 'Straks denkt hij dat ik ook wilde en dan gaat hij bij me weg,' zegt ze. Ik hoor de bange ondertoon in haar stem terwijl ze dat zegt. 'Dat denkt hij vast niet,' stel ik haar gerust, 'Maar als jij het liever face to face zegt is dat ook goed.' Ze knikt. 'Kom je nog wel even naar de groep? Of ga je slapen?' vraag ik. 'Is het goed als ik hier blijf?' zegt ze. Ik knik en geef haar nog een knuffel. Dan laat ik haar weer alleen achter en loop ik naar de groep. 

Vanuit Ilse

Lea sluit de deur en ik sta langzaam op. Ik ga op mijn bed zitten en hoor mijn mobiel voor de zoveelste keer afgaan. Ik besluit toch even te kijken naar de berichtjes die ze sturen. Precies als ik net het laatste gemiste berichtje heb gelezen word ik gebeld door Bart. Ik twijfel even, maar neem toch op.

B: Ilse!?
Hij schreeuwt bijna door de telefoon.
I: Hoi. Waarom schreeuw je zo?
B: Ik maakte me zo veel zorgen schat! Waarom nam je niet op?
I: Ik was gevallen, dus we waren even met mijn knie bezig. En daarna voelde ik me niet zo lekker, dus ben ik even gaan slapen.
Ik weet nog snel een smoes te verzinnen.
B: Oh, gaat het wel weer?
I: Ja, met mijn knie wel. Ik ben alleen nog steeds een beetje ziek.
B: Zal ik Noa dan maar even sturen dat ze niet meer moet bellen? Dan kan jij slapen.
I: Ja, is goed. Wil je dan wel even zeggen dat ze een berichtje moet sturen met hoe het gegaan is.
B: Tuurlijk!
I: Oké, dan ga ik weer even slapen.
B: Beterschap lieverd! Ik hou van je!
I: Hou ook van jou!

Ik leg mijn mobiel weg en ik laat me op bed vallen. Ik begin weer te huilen. Het voelt zo slecht om tegen Bart te liegen. Maar hoe moet ik dit ooit gaan vertellen? Ik ben zo bang dat hij me dan niet meer wilt. En ik wil het ook niet vertellen, dan moet ik er steeds aan denken. Zolang ik hier zit kan ik het nog wel geheim houden, maar zodra ik weer thuis ben hebben Bart en Noa mij meteen door. Thuis. Wat wil ik graag naar huis. Dat klinkt misschien raar, omdat ik het niet aan Bart durf te vertellen. Maar eigenlijk mis ik hem juist nu heel erg. Ik wil zijn armen nu om me heen, om me te troosten. Ik wil dat hij nu tegen me kan zeggen dat het goed komt. Als hij het zegt, dan is het zo, ik geloof hem niet altijd, maar het is wel zo. Hoewel ik niet denk dat dit ooit goedkomt. Kijk, het zal dan misschien niet nog een keer gebeuren, maar vergeten zal ik het nooit. Met mijn hoofd in mijn kussen huil ik mezelf uiteindelijk in slaap. 

Zijn er hier mensen die nog vakantie hebben??