Love Goes On💞

29

Vanuit Ilse

Ik word wakker en ik raak meteen een beetje in paniek. Hoe ga ik dit ooit voor me houden vandaag. Alleen Lea weet het, en dat wil ik graag zo houden. Moet ik Jan vandaag gaan negeren? Of valt dat teveel op? Maar ik kan ook niet normaal tegen hem gaan doen. Dan denkt hij straks nog dat ik het fijn vond. Ik twijfel even, zal ik Bart gewoon bellen en hem alles uitleggen? En hem dan vragen wat ik moet doen? Nee, dat durf ik niet. Hoe graag ik het ook zou willen, de angst overwint het. Ik stuur Lea even een appje dat ik er zo aankom. Ik krijg een duimpje omhoog terug, dus ik ga me maar aankleden. Na twee minuten wordt er op mijn deur geklopt. Meteen schiet mijn hartslag omhoog. Ik loop naar de deur en kijk door het kijkgaatje om te zien wie er staat. Pff, gelukkig is het Lea. Ik open de deur en ze loopt naar binnen. 'Ik dacht even dat Jan het was,' zucht ik. Ze glimlacht en zegt: 'Gelukkig was ik het maar.' Ik knik en sluit de deur weer. 'Nog een beetje geslapen vannacht?' vraagt ze. 'Mwah, een beetje,' zeg ik. 'Wat moet ik straks in de groep?' vraag ik een beetje wanhopig. 'Ik weet het niet Ils,' zegt ze terwijl ze haar schouders ophaalt. Ik zucht en staar voor me uit. 'Kom je, we moeten nu wel gaan,' zegt Lea na een tijdje. Ik knik en loop achter haar aan. Als we bij de ontbijttafel aankomen zie ik Jan al meteen zitten. Ik probeer hem zoveel mogelijk te ontwijken en ga helemaal aan de andere kant van de tafel zitten. 

Vanuit Bart

Ik maak me zorgen om Ilse. Gisteravond toen ze belde zei ze dat ze ziek was. Ik hoop dat ze zich straks als ze terugkomt wel weer wat beter voelt. Dan word ik gebeld. Ilse. 

B: Hey schat!
I: Hoi.
B: Gaat het alweer wat beter?
I: Ja, gaat wel iets beter.
Ilse zucht even en dan valt er een korte stilte.
B: Waarom bel je?
I: Ik wilde je gewoon even horen.
B: En wat is er nog meer?
I: Niks hoor.
B: Mooi, ik heb met die jongens in de studio afgesproken dus ik moet gaan.
I: Oké.
B: Doei schat!
I: Doei lieverd!

En dan hang ik op. Ik weet zeker dat er nog iets met haar aan de hand is. Maar ik heb het zo gelaten, want ik wil nu geen ruzie. Ik vraag er als ze terug is nog wel naar. Als ze het dan wel wilt vertellen tenminste. 

Vanuit Ilse

Zie je wel, Bart heeft me gewoon al door. Het is al avond en ik ben zojuist weer terug gekomen van de opnames. Ik zit op mijn bed en trek mijn knieën omhoog. Dan begin ik weer te huilen. Hoe heb ik het gisteravond in hemelsnaam kunnen laten gebeuren? Waarom ben ik niet weggelopen? Waarom heb ik niet om hulp geroepen? Ik weet dat ik er niks meer aan kan doen, maar toch voel ik me dom. Wat moeten Bart en Noa wel niet denken als ze erachter komen? Ik heb van Noa trouwens wel al een berichtje gehad, maar ik heb nog niet de intentie gehad om die te lezen. Ik besluit dit nu maar te doen en open het bericht. 

"Hey, Bart zei dat je ziek was, dus dat ik niet kon bellen. Hier is dus even een berichtje over hoe het gegaan is, omdat je dat zo graag wilde weten. Ze heet Susan, is bijna 47 jaar en ze is heel aardig. Ze heeft wel gevraagd naar mijn moeder, maar toen ik zei dat ik het er niet over wilde hebben, liet ze het. Dus het is wel prima zo denk ik :)
Beterschap! Xxx"

Ik glimlach. Gelukkig is dat wel goed gegaan en hoef ik me daar geen zorgen over te maken.

Vanuit Noa

Ik lees het berichtje dat ik gister naar Ilse heb gestuurd nog eens door. Het voelt slecht om tegen Ilse te liegen, maar ik wil niet dat ze zich zorgen gaat maken om mij. Zeker niet omdat ze dus blijkbaar ziek is. Bart klonk wel echt bezorgd gister, toen hij me belde om het te vertellen. Als Ilse weer thuis is en ik haar zie, ga ik haar wel vertellen wat er echt gebeurd is.

Sorry, ik was helemaal vergeten dat het al zo lang terug was dat ik een deeltje plaatste 🙈. Dus hier is hij eindelijk! :)