Love Goes On💞

19

Even voor de mensen die het nog niet door hadden: dit is het verhaal 'Something Amazing', maar ik heb het veranderd naar 'Love goes on' omdat ik dat beter bij het verhaal vind passen.

Vanuit Ilse

Het is ongeveer een maand later en ik ben gezellig aan het bellen met Noa.

N: Wacht even Ils! Mijn vader roept me.
I: Oké, ik ben even stil.
Ik hoor de vader van Noa wat roepen, maar ik versta het niet. Ondanks dat ik niet hoor wat hij zegt, hoor ik wel dat hij een beetje angstig klinkt. Als haar vader klaar is met praten blijft Noa stil.
I: Noa?
N: Sorry, ik moet gaan mama wordt opgehaald door de ambulance. 
Ik hoor aan haar stem dat ze bang is.
I: Ga je mee naar het ziekenhuis?
N: Ja.
I: Wij komen er ook aan.
N: Dat hoeft ...
I: Jawel, we komen eraan.

Dan hang ik op. Ik weet gelukkig in welk ziekenhuis de moeder van Noa altijd ligt. ‘Bart!’ roep ik. Bart komt snel de keuken in gelopen en vraagt: ‘Wat is er?’ ‘We moeten nu naar het ziekenhuis,’ zeg ik terwijl ik mijn schoenen en jas al aantrek. Bart volgt mijn voorbeeld en vraagt: ‘Waarvoor moeten we naar het ziekenhuis dan?’ ‘Noa haar moeder werd opgehaald en het ging niet zo goed volgens mij,’ zeg ik angstig. Bart knikt en loopt snel voor me uit naar de auto. We stappen in en rijden zo snel mogelijk naar het ziekenhuis. De hele weg zeggen we niks, zowel Bart als ik zijn gespannen over wat we straks aantreffen. De afgelopen twee maanden hebben we best een band gekregen met de ouders van Noa en al helemaal met Noa zelf. Ik vind het verschrikkelijk dat Noa haar moeder gaat verliezen. Op dat moment rolt er een traan over mijn wang. Bart ziet het en hij legt zijn hand op mijn been. Ik glimlach naar hem en hij glimlacht terug. Voor de vader van Noa moet dit ook verschrikkelijk zijn. Als Bart zou overlijden zou ik echt kapot zijn. 

We komen aan bij het ziekenhuis en we lopen snel naar de balie om te vragen waar we heen moeten. ‘Ze ligt op Zuid, kamer 213,’ zegt de vrouw achter de balie. We lopen snel de trap op naar de tweede verdieping en na even rondlopen hebben we de kamer gevonden. Ik zucht diep en dan lopen Bart en ik naar binnen. Noa ligt in de armen van haar moeder en haar vader zit ernaast op een stoel. ‘Hey,’ zegt de moeder van Noa zwak. ‘Hoi,’ zeg ik. Noa kijkt op en glimlacht even. Ze heeft het volgens mij heel moeilijk op dit moment, net als haar vader trouwens. De moeder van Noa ziet er slecht uit en ze kan elk moment wegzakken. Ze kijkt ons aan en zegt: ‘Bedankt Ilse en Bart, dat jullie mijn dochter hebben geholpen deze periode door te komen.’ ‘Geen probleem,’ zegt Bart en ik kan alleen maar glimlachen. Dan keert ze haar hoofd naar Noa en ze zegt zachtjes: ‘Noa, veel plezier verder nog in je leven. Niet teveel meer aan mij denken straks hè. Ik hou van je.’ ‘Ik ook van jou mam,’ zegt Noa. Dan keert haar moeder zich naar haar man. De vader van Noa buigt voorover en ze geven elkaar een kus en dan zegt de moeder van Noa: ‘Ik hou van je.’ Nog voordat de vader van Noa iets terug kan zeggen zie ik dat ze langzaam wegzakt.

Eigenlijk was dit het einde van het boek... MAAR ik ben al begonnen met het schrijven van een deel 2. Omdat dit verhaal nog maar 19 delen heeft, vind ik het een beetje kort. Daarom heb ik besloten om de delen gewoon te publiceren als 1 verhaal. Dus het verhaal gaat nog gewoon door in dit boek! Ik hoop dat jullie het leuk vinden💞