Love Goes On💞

11

Vanuit Noa

Ik word wakker van iemand die door mijn haar strijkt. Ik open mijn ogen en kijk omhoog, recht in het gezicht van Ilse. 'Goedemorgen,' zegt ze. 'Goedemorgen,' zeg ik slaperig terug. 'Kom je zo beneden?' vraagt ze. Ik knik. 'Tot zo,' zegt ze en ze loopt weer weg. Even kijk ik om me heen. Er staat een wekker naast het bed. 10:25 staat erop. Al best laat dus. Ik stap uit bed en kleed me aan. Ik loop naar de badkamer waar mijn tandenborstel nog staat. Ik poets mijn tanden en kam mijn haren. Ik doe mijn haar in een staart en loop de trap af. Bart en Ilse zitten beide al aan de keukentafel. 'Vind je dit lekker?' vraagt Bart terwijl hij naar een mand met verschillende broodjes wijst. 'Ja, heel lekker,' zeg ik. Ik ga aan tafel zitten. 'Gaan we zo het interview opnemen?' vraag ik aan Ilse. 'We doen het wanneer jij wilt,' zegt ze. 'Dan doen we het na het eten,' zeg ik met een glimlach. 'Oké,' zegt ze en we eten ons eten op. 

'Hier heb je nog mijn telefoon nummer, dan kun je me bellen en appen,' zegt Ilse terwijl ze me een briefje geeft. 'Bedankt,' zeg ik. Ik geef haar een hele dikke knuffel en ze zegt: 'Tot ziens, ik ga je missen.' 'Ik jou ook, heel erg,' zeg ik. Ze laat me los en ik loop richting de deur van mijn huis. We zwaaien nog even en dan stap ik naar binnen. 'PAP, MAM, IK BEN THUIS!' roep ik. Ik krijg geen reactie terug. 'PAP!? MAM!?' roep ik nog een keer. Weer geen reactie. Ik loop de woonkamer in en ik zie helemaal niemand. Ik pak mijn telefoon uit m'n jaszak en bel mijn moeder, ze neemt niet op. Dan bel ik mijn vader, op het moment dat ik denk dat hij ook niet op gaat nemen, neemt hij toch op. 

P: Hey Noa!
N: Hey, waar zijn jullie?
P: We komen er zo aan we zijn in de winkel.
N: Oké, dan wacht ik even.
P: Was het leuk bij Ilse?
N: Ja, heel leuk en gezellig.
P: Mooi, wij komen zo thuis, tot zo!
N: Tot zo!

En ik hang op. Als ze even later thuis komen hebben ze niks mee. 'Hebben jullie niks gekocht in de winkel?' vraag ik verbaasd. 'Nee,' zegt mijn vader, 'We konden niks leuks vinden.' Mijn moeder kijkt hem even verbaasd aan maar zegt dan ook: ‘Ja, we konden niks vinden.’ Ik vind het een beetje raar dat ze zo reageren. Het lijkt net alsof er iets is wat ik niet mag weten. Ik knik maar en ga met mijn mobiel op de bank zitten. Mijn ouders staan in de keuken en ik hoor ze iets fluisteren. Ik probeer te horen wat ze zeggen, maar ik versta er niks van. Waarom doen ze zo geheimzinnig? Is er iets dat ik niet mag weten? 

~ 1 dag later ~

Het is pauze en ik zit met Lois en Sofie op een muurtje bij onze school. Ik vraag me nog steeds af wat er nou met mijn ouders was gisteren. Zou het iets ergs zijn? ‘Wat is er toch met je?’ vraagt Lois. ‘Niks,’ zeg ik. Lois springt van het muurtje af en loopt naar de andere meiden toe. ‘Er is wel wat,’ zegt Sofie, ‘Ik zie het aan je.’ Ik zucht. ‘Mijn ouders doen een beetje raar,’ zeg ik. ‘Wat dan?’ vraagt ze. Ik leg uit wat er gister gebeurde. ‘Er is dus iets dat je niet mag weten?’ zegt Sofie. Ik haal mijn schouders op en zeg: ‘Ik weet het niet, maar ik denk dat dat het is ja.’ ‘Misschien moet je het eens vragen,’ zegt ze. ‘Ik zie het vanmiddag wel,’ zeg ik. Ze knikt en we lopen weer terug naar de ander meiden. 

Als ik ‘s middags thuis kom loop ik de woonkamer in. Mijn moeder zit op de bank en ik besluit toch maar over gister te beginnen. ‘Mam, waarom deden jullie gister zo raar?’ Mijn moeder kijkt op en zegt: ‘Deden we raar gister dan?’ Ik zucht, dit word niks zo. ‘Ja, toen ik vroeg of jullie niks mee hadden uit de winkel keek je papa heel raar aan en daarna stonden jullie in de keuken te fluisteren.’ Mijn moeder zegt: ‘Er is niks hoor.’ ‘Oké,’ zeg ik en ik loop naar boven, naar mijn kamer. 

Ik hoor dat mijn vader thuis komt. Daarna hoor ik dat mijn moeder en hij aan het praten zijn. Ik loop naar beneden en ik schrik als ik de keuken in loop. Aan de keukentafel zit mijn moeder te huilen en mijn vader probeert haar te troosten. ‘Er is echt wel iets,’ zeg ik. Mijn moeder kijkt verschrikt op en mijn vader zegt: ‘Noa, kom even zitten. We moeten je iets vertellen.’ Ik schud mijn hoofd. ‘Maar Noa, het is belangrijk dat je het weet,’ gaat mijn vader door. ‘ALS HET ECHT BELANGRIJK WAS HADDEN JULLIE HET GISTER WEL VERTELT!’ schreeuw ik boos en ik loop naar boven. Waarom moeten mijn ouders altijd dingen voor me achterhouden? Misschien moet ik juist wel luisteren en dan weet ik wat er is. Maar ik ben zo bang dat het iets ergs is. Ik loop weer naar beneden en ik zeg: ‘Sorry, ik had niet zo boos moeten worden net.’ Ik ga tegenover mijn ouders zitten en mijn moeder glimlacht, dat betekent bij haar dus dat ze het me vergeven heeft. ‘Maar wat is er nou?’ vraag ik. ‘Ehm.... Ikkeh...,’ begint mijn moeder, maar ze komt niet uit haar woorden. ‘Mama is..... ' zegt mijn vader dan. 'Wat?!' zeg ik.

Bopke2004 hier is het deeltje weer!😂😘
Voor vandaag blijft het bij dit deeltje, want anders is het verhaal wel heel snel af!😅