Gewoon vrienden

Niet op het podium, maar wel met jou

(Najaar 2006, na een Lama-optreden)

Na de show hing er een vreemde sfeer in de kleedkamer van Ruben en Tijl. Waar meestal honderduit werd nagenoten van het applaus, elkaars beste grappen werden besproken en ze elkaar onbedaarlijk plaagden met blunders, heerste er nu een opgelaten stilte, die alleen onderbroken werd door het af en toe aan elkaar vragen iets door te geven. Het was vreemd. En toch ook niet.

Vanavond was het bijna weer gebeurd. Bijna hadden ze elkaar gekust op het podium, voor een volle zaal met mensen. Hoe ze er deze keer onderuit gekomen waren wist Ruben niet eens meer. Patrick zoemerde steeds minder vaak op tijd af als ze dicht in de buurt waren van een kus. Maar het was niet alleen die ene bijna-kus deze avond. Ze hadden in elkaars armen gestaan, elkaar betast, aangeraakt op wat meer intieme plekken. Het gebeurde steeds vaker en vaker.

Ergens was Ruben opgelucht dat ze nog niet gedwongen waren te zoenen op het podium, maar aan de andere kant was hij ook teleurgesteld. Natuurlijk voor een volle zaal met mensen is niet de meest handige eerste kus, maar wellicht zou hij dan eindelijk van dat verdomde verlangen af raken dat hem over leek te nemen elke keer dat hij te dicht bij Tijl was. En hij was de laatste maanden nogal vaak te dicht bij Tijl. Zelfs nu, in de kleedkamer, was hij te dicht bij Tijl. Ruben keek via de spiegel naar zijn vriend. Hoe lang kon hij dit nog vol houden? Moest hij het niet gewoon zeggen?

Al deze gedachten gierden door Rubens hoofd als een storm. Hoe zou Tijl reageren? Zou dit hun vriendschap veranderen? Zo vaak had hij zich afgevraagd of Tijl hetzelfde zou voelen. Zou hij daar vanavond achter komen?

Ondertussen ging er een totaal andere oorlog om in Tijls hoofd. Namelijk die tussen zijn gevoelens en zijn ratio. Zijn ratio vertelde hem dat hij nogal hetero was en dat alle gevoelens die met Ruben te maken hadden hun mond moesten houden. Zijn gevoelens vertelden hem daarentegen dat hij zich gelukkiger voelde met Ruben in de buurt, dat Ruben zo mooi was, zo lief. Bij Ruben in de buurt was hij meer zichzelf, zelfverzekerder. Met Ruben kon hij de wereld aan. Zijn hoofd hielp niet door daar plaatjes bij te verzorgen van Ruben en hem zelf, zoenend op bed... Nee! Maar hoe verklaarde hij dan al die momenten samen op het podium, dat ze er allebei op aan stuurden dat het op zoenen zou uitlopen. Al die spannende, licht romantische momenten, waarbij de spanning hoog op liep en de angst in zijn hoofd de juiste uitweg probeerde te zoeken. Die spanning waar hij stiekem voor leefde.

Tijl keek naar Ruben, die semi-onschuldig op een stoel zijn schoenen aan het dichtknopen was. Konden ze zo nog lang door? Of zou hij het toch een keer tegen Ruben moeten zeggen? Nee. Nee, nee, en nog eens nee. Het zou de vriendschap met Ruben te veel veranderen, en dat had Tijl er niet voor over. Dan maar doorspelen met dit geheim. Het was toch grappig? Het publiek lachte toch? Dan was het het waard.

Ruben was eruit. Hij moest het zeggen. Hij was bang dat hij anders uit elkaar zou klappen, en dan natuurlijk op het verkeerde moment ergens tijdens een optreden. Dat nooit. Dan maar hier. Dan maar nu. Nu, want Ruben was bang dat hij het vanavond in het hotel niet meer zou durven. Hij liep naar de deur van de kleedkamer en draaide deze op slot.

Tijl keek op zodra hij de klik hoorde. Bij de deur stond Ruben, die een licht zenuwachtige indruk maakte. "Ruben? Wat...?" Tijl hield stil midden in zijn vraag omdat Ruben beide handen omhoog deed, als een soort stop-teken, en naar de grond keek.

Ruben keek naar de grond en verzamelde al zijn moed. Hij ademde een paar keer diep in. Hij ging dit echt doen hè? Er was geen weg meer terug. Nog één keer ademde Ruben diep in en toen keek hij op, zocht de ogen van zijn vriend en stotterde "Tijl... Ik ehm... Wij... We moeten..." Ruben kneep zijn ogen dicht, hield zijn hand op om Tijl het sein te geven nog even niets te zeggen, haalde diep adem en probeerden het opnieuw. "Tijl... Wat is dat steeds op het podium? Elke keer als we samen spelen?"

Nu was het Tijls beurt om Rubens ogen te vermijden. Spanning nam zijn lichaam over. Dit gesprek had hij dus willen vermijden. Dat kon nu niet meer. 

"Wat bedoel je?", zei Tijl schor. De spanning had blijkbaar ook zijn stem overgenomen.

"Je weet wat ik bedoel", zei Ruben zacht.

Tijl keek op, recht in Rubens staalblauwe ogen, en had het gevoel dat hij een stomp in zijn maag kreeg. Verdomme Ruben, waarom moet je zo sexy kijken, schoot er door Tijls hoofd. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen, op zoek naar woorden, maar zijn hoofd was leeg, blanco. Er was alleen Ruben. Ruben, die langzaam, met onzekere passen op hem af kwam lopen.

Vlak voor Tijl hield Ruben stil. Hij keek diep in de prachtige groene ogen van zijn vriend, die hem hulpeloos aan keek. Zou dat betekenen dat Tijl ook... "Elke keer sturen we aan op die kus, die er nooit komt, Tijl. Maar wat het is..." Ruben bleef Tijl aan staren en haalde de moed voor deze laatste woorden uit de hulpeloze angst die uit Tijls ogen straalde. "... Ik wil het wel graag. Niet op het podium. Maar wel met jou."

A/N: Hoi lieve lezers, van harte welkom. Deze fanfictie gaat over Ruben en Tijl, over hoe hun vriendschap wel of niet werkt. Ik probeer een grove tijdlijn neer te zetten over de jaren. Ik kan niet beloven dat het waterdicht is of 100% accuraat (al zouden we dat natuurlijk wel willen, ghehe), maar wel dat het een heleboel lieve en schattige momenten bevat! Hopelijk genieten jullie hiervan. Veel leesplezier!

P.S. Ik ben geen consequente updater, maar ik wil proberen elke week een deel te posten. Als ik even niet update, ben ik gewoon bezig met de volgende verhaallijn uitdenken :)