War in Katipunan

Kabanata 38

KABANATA 38.

Sa'yo.

PAGKAPASOK KO sa bistro ay napangiti ko. I felt the same feeling when Luthor brought me here years ago. A band is already performing in front. After talking to the staff agad akong dumalo sa ibang tao roon. Hinubad ko ang sapatos ko at inilagay iyn sa shoe rack. Saka ako nakapaang naglakad papunta sa kompol ng mga tao.

I was about to sit when a familiar eyes caught mine. Nakaupo siya may bandang gitna at ako naman ay nakatayo pa sa may gilid. Kahit na kaunting ilaw lang ang nagbibigay liwanag sa buong lugar ay hindi iyon naging hadlang para hindi ko pagmasdan ang kabuoan niya.

He’s wearing a white sweater with two dark blue horizontal lines in front, a black jeans and he’s also barefooted. I cannot take my eyes off him that even the lyrics of the song that is being performed hits me hard.

“Tangled with another’s eyes
Never mind you were never mine”

Kumirot ang puso ko. His eyes showed a lot of emotions.

“Glimpse of me and you
Oh you were a good dream”

Napalunok ako. Kahit na malamig ang paligid ay ramdam na ramdam ko ang init na nagmumula sa puso ko. My heart warmed in the mere sight of him.

“Was there a lifetime waiting for us
In the world where I was yours?

Was it the wrong time, what if we tried
Giving in a little more?

I'd spend a lifetime waiting in vain
Just to go back to the way we were before,"

Agad kong iniwas ang mata ko at saka naupo. Ang lakas ng kabog ng dibdib ko ay hindi nagbago kahit na tapos na ang kanta. Nanatili ang mga mata ko sa banda’ng nasa harap pero ang atensyon ko ay na kay Luthor. Kahit na hindi ako nakatingin ay nararamdaman ko ang init ng mga titig niya.

It made my heart go wild. Ilang beses akong huminga ng malalim pero hindi no’n napakalma ang nagwawala kong puso. Kahit na may bago nang banda na nagp-perform ay hindi nabago ang paraan ng pagtibok ng puso ko.

“At kahit mawala ka pa
Hinding-hindi mawawala

Ang damdamin ko’y
Sayo’ng sayo”

Wala sa sariling napatingin ako sa gilid ko. nanlaki ang mga mata ko nang makita kong nakatitig parin saakin si Luthor. Hindi ako mapakali. Iniwas ko ang mata ko sakaniya at nakinig nalang sa kanta. Pero kahit ang kanta ay nakikisama rin sa nararamdaman ko.

Natapos ang buong gig nang hindi man lang ako ngumit. Pero ang mga kantang ‘yon, ramdam na ramdam ko parin hanggang ngayon. Pagkalabas ko sa bistro ay dumiretso agad ako sa kotse ko. huminga ako ng malalim. Nasa labas parin ako ng kotse.

“Spica,” I turned around. I saw Luthor. He smiled at me. “Can we talk?” he asked softly.

Ipinikit ko ang mata ko at pilit na pinakalma ang puso ko. Nang kumalma ay nag-angat ako ng tingin kay Luthor at ngumiti sakaniya.

“Sige,” this is it!

UNDER MILLIONS of stars, in the cold breeze of midnight, I closed my eyes to feel the warmth of the person beside me. When I opened my eyes, the wide grasses of Sunken Garden welcomed me. We are sitting on a bench in front of the UP’s Sunken Garden. It brought a lot of memories to me. Here, on the wide fields of UP, dito kami huling nagkita noon.