War in Katipunan

Kabanata 29

KABANATA 29.

That Faithful Day.

HUMINGA AKO ng malalim bago pumasok sa loob. I was welcomed by the white lights, white tiles and white ceiling. Halos lahat ng disenyo sa loob ay kulay puti. Pero kahit ganoon ay maganda at malinis ang loob nito. What can I say, this is St. Luke’s Doctor’s Hospital, one of the best hospitals here in NCR.

This is the last day of the three-day undas break. Umuwi na rin kanina si mama ng Batangas. Naalala ko noong gabing bumisita si Luthor sa condo namin nang malaman niyang ando’n si mama. He told me to visit him sometimes. Pinag-isipan ko rin ‘yon. Hindi ko pa nga pala siya nabibisita simula noong nagsimula siya ng residency niya.

Alas-sais palang ng gabi at alam kong hindi pa nagsisimula ang duty ni Luthor. Pero nang mag-text ako sakaniya kanina ay sinabi niyang andito na raw siya sa ospital. Kaya naman dumiretso na ako rito.

“Excuse me,” the woman on the reception are smiled at me. “Is Dr. Luthor de Leon around?” I asked her.

“Yes ma’am. Kaso hindi pa po niya duty eh. Ano pong pakay niyo kay doc?” the receptionist replied.

“Um, I’m his f-friend. Can I talk to him?” halos mautal-utal ako nang banggitin ko ang salitang friend. Jusko naman.

“Sige po ma’am. Tatawagan ko lang po ang office nila.” tumango ako sakaniya. Siya naman ay naging abala sa telepono.

“Good evening, this is from the reception area. Nandyan po ba si Doctor Luthor de Leon?” pagkausap ng receptionist sa kabilang linya. “Oh, doc,” I looked at her. Nakatingin na rin siya saakin. Mukhang si Luthor na ata ang nakasagot ng tawag.

“Doc may babae po kasing gustong kayong makausap,” she paused and her gaze turned to me. “Pangalan niyo raw po ma’am?” tanong saakin ng babae.

“Spica Padilla.” Pagkasabi ko ng pangalan ko ay bumalik na sa pakikipag-usap ang receptionist sa kabilang linya. Ilang tango at ‘okay po, doc’ ang narinig ko bago bumaling ulit saakin ang babae.

“Ma’am pwede ka pong umupo muna doon sa sofa, pababa na po si doc.” Tango lamang ang naisagot ko sa babae. Agad rin akong pumunta sa sofa at naupo roon. Inilibot ko ang mga mata ko sa buong lobby.

Marami ngang mga pasyente ngayon. Marami ring tao sa lobby, mukhang dadalaw. Kaya siguro stressed din si Luthor nitong mga nakaraang araw. Talaga palang marami ang mga pasyente ngayon. May mangilan-ngilan na napapatingin saakin pero hindi ko na ito binibigyang pansin.

“Spica,” lumingon ako sa pinanggalingan ng boses. My lips automatically rose up at the sight of Luthor. And hell, he’s wearing a doctor’s robe!

I have fanaticized him wearing a doctor’s robe ever since he appeared in front of me wearing his white med school uniform. I imagined him to be more handsome as it is. White really suits him well. Even in his dark features, white clothes really goes with his look. And look at him, mukha siyang artista sa isang medical drama! Gosh, nakakalaglag panga!

“Hi doc!” bati ko na may halong pang-aasar. I giggled when I saw him rolled his eyes. Lumapit siya saakin at naupo rin sa sofa.

“Hi, miss. I don’t remember that you have an appointment with me.” Ngising tanong niya na ikinatawa ko.

“Do I need an appointment to see you?” pakikisakay ko pa. His smirk widened a bit. He leaned on the sofa. I tried to hard not to drop my mouth at the sight of him. Oh Luthor, why the hell are you so handsome?!

“My Spica doesn’t need to have an appointment to see me. You can see me anytime.” My breathing hitched. Oh my gosh… Ramdam ko ang pagbilis ng tibok ng puso ko. I know it isn’t normal. But when I’m with Luthor, I considered it normal. It’s his effects on me anyway. I giggled to hide my true state.