War in Katipunan

Kabanata 23

KABANATA 23.

Bawat Piyesa

DAYS PASSED like a blur. After Luthor’s birthday, natambakan nga ako ng gagawin dahil papalapit na ang UP Fair. Sandamakmak na paper works at mga Gawain sa mga org ang kina-busy-han ko sa loob ng ilang araw. Luthor didn’t contact me either kaya wala rin akong mapaglabasan ng rants nitong mga nakaraang araw.

It was okay, though. Parang nakahinga pa nga ako ng maluwag dahil ilang araw din akong hindi konontact ni Luthor. I don’t know, pakiramdam ko, kailangan ko muna ng oras para pag-isipan ang mga bagay. Everything came too fast.

I met Luthor then we hanged out a lot of times. Then I became Archie’s tutor that is connected to Luthor again. Then I realized that I was attracted to him. Avoided him but reconciled because he’s such a softie. We attended Paskuhan together and even spend the Christmas and New Year together. Everything is too fast. I just realized now that my whole system is filled with Luthor.

All my beliefs in life suddenly faded because of that handsome med student. Ni-hindi man lang siya masyadong nag-effort. Kusang nahulog ang loob ko sakaniya. And it was insane! Nitong mga nakaraang araw, unti-unti kong nakikita ang epekto ng pagdating ni Luthor sa buhay ko.

I realized a lot of things. As in a lot! Dumagdag pa ang mga naiisip ko nitong mga nakaraang araw. Simula noong nakilala ko ‘yong mga bata sa foundation, madalas ko nang maisip ang pag-uwi ng Batangas. Nang makausap ko ang mga batang ‘yon, I realized how small my problem is compared to theirs.

My family problem was just a simple thing. Hindi naman ako mamamatay kapag hindi kompleto ang pamilya ko. Pero sila, they can still smile despite of the fact that they might not survive. How I envy those kids.

I want to contact my mama so bad and apologize, pero naduduwag ako. I haven’t seen her for three years. Three long years just because of my fucking pride! Hindi ko sila kayang pakiharapan, both mama and papa, dahil hindi ko kayang tanggapin na hindi na kami buo. Pero ngayon, parang unti-unti ko nang natatanggap. It’s better to see them separate than to see them living together, love less.

Napabuntong hininga ako. That thought has been clouding my mind for days now. Wala akong mapagsabihan dahil may kaniya-kaniyang ginagawa ang mga kaibigan ko, at hindi rin nagpaparamdam si Luthor. Ilang araw na rin akong hindi active sa mga social media accounts ko. Pakiramdam ko kasi mas maii-stress ako kapag nag-scroll pa ako ng newsfeed ko.

Surprisingly, it’s not so bad to live a life without those social networking sites. Mas nagkaroon ako ng oras para mag-isip isip. Nagkaroon ako ng oras para mag-reflect sa buhay ko. and now, I just want to meet my mama and apologize for being a hard headed daughter. Sising-sisi ako sa hindi pag-uwi sa Batangas. Sising-sisi ako sa lahat ng okasyon na sana ay kasama ko si mama pero mas pinili kong lumayo.

“Spica, G tayo sa lantern parade mamaya ah.” I was driven back to reality when Fita entered my room. Nakabihis na siya at mukhang ready-to-go na. agad na kumunot ang nook o.

“Ano?”

“Lutang ka, friend? Ilang oras na lang magsisimula na ang lantern parade! Hello, tumulong pa nga tayo sa preperations, ‘di ba? Ano bang nangyayari sa’yo?” Nag-iwas lang ako ng tingin kay Fita. I haven’t told them what’s on my mind yet. Siguro sasabihin ko nalang sakanila na gusto kong umuwi ng Batangas sa summer.

“Wala, sige, maliligo na ako.” Tumayo agad ako at pumasok sa banyo. Tinignan lang ako ni Fita na parang nagtataka sa kinikilos ko bago siya lumabas ng kuwarto ko.

Pagkatapos maligo ay nagbihis lang ako ng simpleng itim na high-waist jeans at silver long sleeve top na may pa-ekis sa likod. Baka kasi gabihin kami kaya long-sleeve na ang sinuot ko. Paglabas ko sa kuwarto ay tinignan ako ni Fita mula paa hanggang ulo. Tinanguan niya ako at saka kami umalis papuntang UP.