Until We Get There

37. Tons of Waiting

37. Tons of Waiting

Naghintay ako.. Tumawag.. Umasa. Pero wala. Yun mga minuto naging oras, naging araw naging linggo, buwan hanggang umabot na ng taon. Wala, pero naghintay parin ako. Kahit nakakapagod maghintay na ang pinaghahawakan lang ay yong pagmamahalan namin noon college.

Walang Pierre na bumalik sa akin.

Ilan taon narin ang lumipas.. I'm no longer a love-struck teenager but a career woman. I'm also boyfriend-less.

Nang malaman kong umalis si Pierre ay nakipag-break ako kay James. I know I'm going to be miserable.. And I dont wanna drag him down.

Noong una ay ayaw niya talagang maniwala.. Baka daw nagccloud lan ang judgemet ko nang dahil sa problema ko. But I know better, dapat ay matagal ko na uting ginawa. I had to it the hard way. Kailangan ko pang sabihin na nag-cheat ako para lang maniwala siya.

It's cruel, I'm cruel I know. Pero mas gugustuhin ko nang saktan siya ng isang beses, kaysa paulit ulit ko pang niloloko ang sarili ko at pati narin siya. I know it's bad. Love is a game for the strong-willed ones, and I'm not. I chose to surrender.

Calling James..

Yes, even after all the trials ay friends kami. Nag-gguilty parin ako dahil pabalik pabalik paring kung minsan sa isip ko yung sinabi niya noong mga bata kami..

'I can handle the pain of another break up but I cant handle the pain of being cheated on'

Pero yon parin ang nangyari.

"Hello?"
(Hey, good luck sa first day mo!) Napangiti ako. Such a nice guy..
"I'm excited and nervous.. Sana sa team mo ako mapunta."
(Trust me, ayaw mong mapunta sa Trauma-Unit.)
Tumawa ako. Palagi niya iyon sinasabi sakin.
"I'll get ready. Thank you, James."
(You're welcome, Laureen.)

Yes, we're still friends. He's a doctor now, a very handsome Trauma-Doctor. It's his 4th year already. Behind ako ng tatlong taon sa kanya kasi di agad ako nag-medschool. Ginusto ko munang pagtrabahuhan yun pinag-aralan ko. After three years ay saka ako nag-NMAT.

It has always been my dream--be a doctor. Pero sadyan ginusto ko munang i-try maging medtech. I enjoyed poking people with needles, tho.

And then I entered medschool.. It was suicidal sometimes pero palaging nanjan si James para i-encourage ako.

First day ko bilang intern, yon iyong dahilan kung bakit niya ako ni-g-goodluck.

First day palang naman sa hospital kaya kahit hindi pa muna kami nag-scrub suit pero mas pinili kong iyo na ang isuot para mas ma-feel ko ang ambiance ng trabaho ko.

Nagtanong ako sa reception area at nagtanong kung saan makikita ang chief. Itinuro niya kung saan at nakita ko ang ibang mga intern na nandoon sa labas.

"Laureen Torres?" Nalingon ako sa gawi kung saan ko narinig yung pangalan akmt bakita ko doon yung isang kaklase ko sa medschool.

"Lian!" Nagyakapan kaming dalawa dahil sa tuwa. Huling kita pa namin ay noong Graduation! Relief washed over me because there's a familiar face in this foreign place!

"Kamusta?" Nagkakwentuhan pa kami saglit bago nakuha ang atensyon namin ng lumabas ang isang lalaki na.. I thin late 50s na.

Right, Dr. Hermogenes Sauco, MD Chief of Surgery

"Good morning." Nakangiti pero may kung anong nakakatakot doon sa pagngiti niya.

Una nya kaming inilipit sa OR kung saan maglalaro ang aming internship. "Some of you may pass and become a resident, some will be pushed to their breaking, some will be kicked out of the program. You may be comrades when you arrived here in my hospital, but you can never stay like that in this arena, doctors. You are all competing against each other to be the best surgeon."

Ilan pang mga threats (as Lian called it) ang sinabi ng Chief sa amin bago niya kami inihatid sa locker room. "Welcome aboard, doctors." Yun lang ang sinabi niya at umalis.

Wala pang five minutes ay isa isa na kaming tinawag para sa kung saang team/field kami maaassign.

Nang mag-ikot ako ng tingin ay halos lahat ay nakuha ng mga resident, iilan nalang kami dito. Si Lian, ako, yung isa naming kaklase pa sa Medschool si Hailey at may tatlo pang lalaki na mukha naman harmless.

"Torres, Diaz, Go, Tsui, Ongpauco, Lim." Napahinto si Lian sa pagtetext b banggitin ang aplidi niya kasama ng sakin.

"You will be temporarily assigned in Trauma unit. Wala pa iyong resident na naka-assign sa inyo, doon muna kayo kay Doctor Tiangco." Kay James! Gusto kong tumawa dahik don pero tahimik ang mga kasama ko. Tumayo lang kaming anim don at di kumibo.

Tinaasan kami ng kilay nung isang.. I think resident doctor din. "Anong tinatayo tayo niyo jan? It's a good day to save lives, go!"

Nang mamataan ko si James na nakaupo sa may reception arean at tumakbo ako at lumapit. "Hi, Doctor Tiangco." Tumatawa kong sabi.

"Laureen? Bakit ka nandito?"

"We're assigned here. Ad interim."

"Why Trauma? Sasakit lang ulo ko sa inyo.." Aniya at sumandal sa swivel chair.

"Ikaw din, Lian?" Of courss, James knows Lian. Magkaklase kami. At madalas akong sunduin ni James noon sa mga night classes ko. Kumaway lang siya at ngumiti.

"Kanina pala kayo dapat nakaassign?"

Nagkibit blkikat ako.. That, I forgot to ask. Malalaman ko rin naman never mind.

The first 24hrs was great. Okay naman sa ER. May ilan ilan lang na kinailangan ng sutures at antibiotics. So far so good..

"Pst." Nilingon ko si Lian na nagccoffee doon sa may gilid ng pinto. "Balita ko gwapo yung resident natin. And he's from Manhattan. Cardio-God daw."

"Puro ka gwapo, Lian! Pati pasyente dinadamay mo sa kalokohan mo! Itong si Dylan nalang, type ka!" Umirap si Lian kay Luigi na ikinatawa nila ni Dylan kaya naman natawa kaming lahat dahil sa reaksyon niya.

"Heh!"

"Torres, how d'you know, the doctor from Trauma?" Ani Luigi na parang casual lang kami.

"Why do you care?" Iritadong sagot naman ni Lian.

"Hoy, di ikaw si Laureen. Shut up. So.." Balik tanong niya. Di ko alam kung dapat ko bang sabihin.. Pero sumagot parin ako. Yong pinaka-safe yung sinagot ko.

"Schoolmates kami nong college." Casual ko ding sagot.

"Actually, mag-ex sila." Sagot naman ni Lian. Hinampas ko siya. It's not something to brag about! Lian and her big mouth!

"Ooh." Ani ng tatlong lalaki saka nagtawanan.

Masyado kamin na-busy sa kwentuhan, montik na namin makalimutang kailangan pala namin mag-rounds ng pasyente.

Naghiwahiwalay na kami ng landas, dahil kanya kanyang kwarto, kanya kanyang pasyente na.

Gumawi ako sa east wing sa gawi ng elevator at nurse's station dahil doon ako na-destino.

Pero nahinto ako ng mahagip ng mata ko yung papasarang elevator.

Naka-long-sleeves yong lalaki ng navy blue habang may kausap sa phone. Sa kabilang kamay naman ay may hawak siyang labgown.

Nagkatinginan kami.. Alam kong nakita niya ako.. Pero di ko inaasahan na babaliwalain niya yon na parang di niya ako nakita.

Have I waited for nothing?

He's here. Pierre.. My Pierre is here reporting for duty.