Until We Get There

22. Monster

22. Monster

"Wag mong itanong sa akin yung mga bagay na alam mong ayaw mong marinig galing sakin." Aniya at iniwan ako sa loob ng kotse. What? Anong ibig nyang sabihin don?
Bumaba ako ng kotse at hinabol si Pierre papasok sa bakuran nina Tita Ysabelle. "Pierre!" Mahinang tawag ko sa kanya pero hindi niya ako nilingon. Tinakbo ko yung maliit na distansya naming dalawa at hinigit siya sa braso pero marahas niyang binawi yon sakin. Nameywang siya at hinarap ako. "What? What do you want from me?"
"Don't shout!"
"I am not shouting!"
"So ano 'to nagbubulungan tayo?!" Inis na sagot ko sa kanya. Ang simple simple ng tanong lo bakit ba ayaw niyang sagutin!
"Wag mo akong subukan, Laureen." He said in annoyed voice. " Don't you.. Don't you push me on doing something you know we'll both regret."
Naguluhan ako sa sinabi niya kaya ng tinalikuran niya ako ay hinigit ko ulit yung braso niya. "Seriously?! Napakasimple ng tanong ko, Pierre!"
"LAUREEN!" Napatras ako ng bigla siyang sumigaw. "Laureen, dammit!" Hindi na ako nakagalaw nang higitin niya ako palapit at hinalikan. Madiin at marahas. Pinaghahampas ko siya sa braso at sa dibdib pero ayaw niyang bitawan ang kamay ko. Laking pasasalamat ko medyo nasa gilid kami at medyo may kadiliman dito kaya alam kong di kami kita sa loob.
Mumurahin ko na dapat siya pero kinagat niya yung ibabang labi ko at kaya na laki lalo yung mata ko. Napatingin ako sa mata niyang nakapikit at yung mga kilay niyang naka-kunot. Dammit! Kapag hindi pa bumitaw tong si Pierre maliligo 'to sakin ng mura! Dammit! Hindi ko parin siya nilubayan ng kakahampas.
Pero ng naramadaman kong yung kamay niya naglalakbay na sa likod ko doon na ako nagsimulang kabahan. He's not going to rape me, is he?!
Kinurot, sinabunutan at pinaghahampas ko na siya pero hindi parin siya bunibitaw. Damn! Pierre, masasakal ko na talaga siya!
Naramdaman ko yung kamay niya sa loob ng uniform ko. Doon na talaga ako kinabahan dahil hindi ko na kayang itolerate pa! Nag-init na ang sulok ng mata ko dahil sa pinaghalong kaba at inis.
Hindi ko namalayan na umiiyak ma ako. Feeling ko ay naramdaman niya ng hindi na ako pumapalag at basa yung pisngi ko kaya naman huminto siya sa ginagawa niyang kahayupan at tiningnan niya ako.
"Damn it." Hindi na makapag-focus yung mata ko dahil sa tumutulong luha. Ang malupit sa lahat ay tinalikuran niya ako! Mas lalo akong nanggaliti don! Ang kapal talaga ng mukha ng lalaking 'yon! Pagkatapos niya akong ganituhin, siya pa ang may ganang umalis!
Napailing ako habang pinupunasan ang maya, he's not the Pierre I used to play with.. He's a monster.. Bwisit siya pero hindi siya walang kwenta..
Nang naayos ko na ang mukha ko ay nakayuko akong pumasok sa loob.. Medyo konti na ang tap sa loob dahil siguro medyo gabi na. Pagpasok ko sa loob ay gusto pagsasampalin ang sarili ko dahil si Pierre ang unang hinanap ng mga mata ko. Laking pasasalamat ko sa eyeglasses ko at di masyadong mahahalata na umiyak ako. Nakita kong tumayo si mommy sa gilid katabi ni daddy.
Nginitian ko yung ibang friend nina mommy bago dumiretso kung saan sila nakaupo. "Where have you been? Kanina pa si Pierre dito.." Itinuro ni mommy si Pierre na tamad na nakaupo dun sa vacant na sofa habang nakaharap sa phone niya.

"Uhm.. Nag-stargaze lang po. Ang ganda kasi." Reason ko kasi alam kong magtatanong sila. Mahilig talaga ako tumingala sa langit kung minsan, kaya yun na ang idinahilan ko para di na sila magtanong.

Umupo ako dun sa vacant na chair sa gilid ni mommy. Natanaw ko si Pierre na nakaupo sa vacant na sofa sa may likod nina Tita Helen at nakayuko sa cellphone niya.

He's a monster. Hindi ma siya yung Pierre na mapanginis nung mga bata ako. I don't know him anymore.. Hindi ko na alam kung sino ba yung lalaking kinaibigan ko ulit. Feeling ko isa siyan stranger at ngayon lang kami nagkakilala. Akala ko nung una, matagal lang talaga kami hindi nagkita kaya siya ganon.. Pero kanina? Napatunayan ko sa sarili ko na hindi ma siya 'yon. He's not te same boy who lives next door because that boy is long gone and dead.

Ang Pierre na naririto ngayon ay yung Pierre na walang pakialam kung sino ang masagasaan niya basta makuha niya ang gusto niya. Kahit saakin.. He violated our friendship in a.. hundred different ways.

I kinda feel bad for him kissing me.. I forgive hin for that. Alam kong dala lang yon ng emosyon niya, I felt that. I pity him because he doesn't get the care that he deserves. That's why he's like that.. He's shielding himself away from something he doesn't even know what is.

Dumatin si Tita Ysabelle from the morgue at idadala na raw dito si Tito Ben. It must be hard to lose someone close to you heart. Sa gitna ng iyakan ay nag-ring yung phone ko.

It's James.. I somehow felt guilty for what happened.. Hindi ko siya kayang kausapin.. He's a really good guy at kapag sinagot ko ang tawag niya.. It feels like I'm a hypocrite for answeringhis call and to talk to him like nothing happened.

I decided to ignore his calls. Nang mag-angat ako ng tingin mula sa phone ko ay inabutan ko yung puzzled na tingin ni Pierre sa akin.

I looked away.. Naalala ko yung kanina. Pakiramdam ko ay walang saysay na tao ako ngayon. He made me feel like this. Pakiramdam ko ay napakawalanghiya ko.

"Laureen, baka hindi kami makauwi ng daddy mo. Ysabelle needs a friend right now. It's late umuwi na kayo ni Pierre.."

Kami ni Pierre. No.. Pakiramdam ko ay hindi ko kayang malapit ng ganon katagal kay Pierre. Kanina habang nakatulala ako ay maraming bagay ang pumasok sa isip ko.

I.. I don't want to talk about it until I've settled my issues..

Pakiramdam ko ay nga mga demonyo sa tyan ko na nagpaparamdam sa akin ng mga bagay na hindi ko dapat nararamdaman..

Habang hindi pa lumalala an mga demonyo sa tiyan ko ay kailangan ko na silang ialis sa siatema ko. I don't wanna complicate things.. I just want a quiet life.

"I can stay.. Besides.. Mag-isa po ako sa bahay. I hate being alone.." Pagdadahilan ko pero umilibg si mommy. Dammit!

"Then I'll ask Pierre to sleep in our house. Wala rin naman siyang kasama sa bahay nila.." Okay, I'm freaking out!!! Ayaw ko nga umuwi kasi ayaw ko makasama si Pierre ngayon ay doon pa siya papatulugin sa bahay? No freaking way!

"Mom.. It's alright.. I can stay."

"Laureen, wag matigas ang ulo." Tumayo si mommy at lumapit kay Pierre. Pasimple akong napa-facepalm dahil don. Hell, wala na akong kawala!

"Laureen, kanina ka pa pala hinihintay ni Pierre magyaya umuwi. He's okay with the sleep over there's no need to worry about burglars." Pabirong sabi ni mommy. Wala akong nagawa kundi ang tumango sa sinabi ni mommy. Ang utos niya ay personal kaming magpaalam kina Tita Brenda.

"Tita, mauna na po kami.. May class pa po bukas e." Paalan ko may Tita Brenda at nag-beso.

"Sige, dear." Sinilip niya si Pierre na nasa likod. "Pierre, you drive safely, alright? Keep safe"

"Yes, mom." Nagpaalam na kami at dumiretso sa labas parehas kami g tahimik dahil na rin siguro sa awkwardness. sa backseat ako umupo at hindi sa front seat na-gets niya naman siguro kaya hindi na siya nag-react.

Kung normal na panahon to ay paniguradon dadalihan niya ako bg bakit pinagmumuka ko siyang driver niya.

I think I'm with a monster