Until We Get There

18. Normal

18. Normal

Pagkatapos ng usapan namin ni Pierre ay umuwi na kami sa bahay. Everything's perfectly normal. Okay na kami ni James at friends na ulit kami ni Pierre. Normal.

Nang mag-monday ng sumunod na araw ay nagulat ako ng pagbaba ko sa dining hall ay kumakain ng breakfast si Pierre kasama ni mommy at daddy. What is he doing here?

"Good morning!" Nakangisi niyang bati at ipinaghila pa ako ng upuan. He's annoyingly nice that it's bothering me.

"Good morning, mommy, daddy.." Bumeso ako sa parents ko bago umupo sa tabi ni Pierre. We're friends, alright?

"Laureen, ang sabi ni Pierre ay sabay daw kayong papasok?" Ani mommy kaya napatingin ako sa kanya.

"AH.. opo." Pag-sangayon ko naman saka ako nag-lagay ng rice sa plate ko. Binigyan ako ng kakaibang tingin ni mommy siguro kasi noong isang araw ay magkaaway kami, ngayon ay sabay pa kaming papasok sa school.

Ganon ba kahirap paniwalaan na posible pala kaming magkabati? What's wrong with these people? Nothing's permanent! I shrugged at nagpatuloy sa pagkain.

Ang Diyos nga marunong magpatawad, ako pa ba ang hindi? Noong gabing tinanggap ko yung friendship ni Pierre ay parang gumaan yung pakiramdam ko. I somehow felt happy. Nong gabi ko lang nayon narealize na may grudge pala ako kay Pierre at parang nawalan ako ng kargo ng maging ayos na kami. Pakiramdam ko ay everything's light. I should stop holdin grudges to him and his nasty pranks.

Ngumiti si Mommy at uminom ng coffee. I know nang magkabati kami ni Pierre ay alam kong si mommy ang pinakamasaya sa lahat. She wants us to be together. Like, really together pero nasira ang pantasya nya ng maging boyfriend ko si James.

She likes James, alright. But I know, mas gusto nya parin kay Pierre. I don't know why, she just does.

"Laureen, bilisin mo ang kain at baka ma-late kayo ni Pierre." Paalala ni mommy bago tumayo para siguro magready sa work ilang sandali pa ay sumunod na si daddy, kaya kaming dalawa ang natira sa dining hall.

"So, where do you wanna eat lunch later?"

"Lunch?" Kumunot ang noo ko dahil sa sinabi ni Pierre. Now he's asking me out for lunch. Great.

"Can't. Si James ang kasabay ko tuwing lunch." I just can't ditch James just because we're friends again.

"Okay" Utas nya at sumubo pa ng bacon. "I'll join you for lunch then."

Nababaliw na ba siya? Kakawala lang ng issue ni James sa kanya tapos ay gusto nyang sumabay sa amin mag-lunch? "Baliw ka ba? Hindi pwede."

"Why not? Friends get to meet someone else someone, you know."

"Kakawala lang ng issue nya sa 'yo tapos sasabay ka sa amin mag-lunch? Are you crazy?"

"I don't mind. Tell him to stop holding grduges."

"Shut up." Umirap ako at tumayo kasi tapos na akong kumain. Naglakad ako papunta sa hagdan ng magsalita siya.

"We'll meet outside in five minutes." Umirap ako sa kawalan at umakyat sa kwarto para mag-toothbrush. God, baliw na talaga ang isang yon! Napakainsensitive kahit kailan! Tama bang sasabay siya sa amin mag-lunch? Kitang nag-selos sa kanya yung tao!

Nag-toothbrush lang naman ako at nag-retouch ng bahagya saka bumaba na. Yes, sabay kaming papasok. Magkapitbahay lang naman daw kami AND WE'RE FRIENDS. I want to slap him using his crooked principles! Puro parin siya kalokohan! He's a hopeless case, hindi na ata siya mag-mamature.