Until We Get There

36. Left Behind

36. Left Behind

I walked out, yes. I almost lost him awhile ago back there and now I just found out that he has a heart condition that might cost him his life? Holy shit. I can't handle shit right now.

Hindi ko alam saan na ako nakarating.. Kanina pa din ako lakad ng lakad. Ang daming tumaktakbo sa isip ko hanggang sa marealize ko nalang na nakatayo pala ako sa tapat ng building ng condo ni James..

Bakit ako dito dinala ng mga paa ko? Nasa tapat na ako ng elevator, pinagiisipan kung papasok ba o hindi.

Nang tumalikod ako ay sabay namang tumunog ang kabilang elevator. "Laureen?"

Lumingon ako at nakitang mama iyon ni James. "Good evening po, Tita." Pinilit kong ngumiti kahit na hindi ko naman talaga kaya.

"Are you okay, hija? Have you been crying?" Lumapit siya sa akin at hinaplos ako sa mukha. "Nagaway ba kayo ni James?"

Umiling ako at ngumiti lang. Ngumiti lang din sa akin si Tita at hinaplos ang buhok ko. "I'd love it if you'd be my daughter in the future, Laureen." Nabigla ako sa sinabi ng mommy ni James.

Kung alam mo lang, tita. You might hate me if you knew that I'm cheating on your son.

"Puntahan mo na si James." Nagbeso kami at umalis na rin. Napagisip ko rin na magpunta rin sa unit niya. Andito narin naman ako. Sumakay ako sa elevator padiretso sa unit ni James.

Nang kumatok ako ay nagbukas siya agad. "Ma, may naka--Laureen?" Akala niya ay bumalik si Tita sa loob. Ngumiti ako sa kanya, nilakihan niya ang bukas ng pinto kaya pumasok ako.

"Okay ka na?" Tanong ko.

"I'm good. Gabi na, what brought you here?" May halong tampo sa boses niya. Hindi ako nakapunta dito agad dahil nga kay Pierre.

"I told you, babalik ako diba? I feel asleep, so.."

Umupo si James sa tapat ko, humalukipkip at tumingin sa akin. Nagtatampo siya, I know. I admit, I feel bad..

"Can I stay here for the night?" Bumuka yung bibig niya pero sinara niya din kaagad. Nagulat siguro sa sinabi ko. Nag-motion siya sa lumapit ako kaya tumayo ako at lumakad papunta sa kanya. Sa armrest niya ako pinaupo at hindi sa lap niya. He's really a gentleman.

"Is there something wrong?" Aniya habang hinahaplos ang kamay ko. Yumakap ako kay James at isinandal ang ulo ko sa ulo.

Binuksan niya ang TV, we stayed like that for awhile.. Enjoying each other's warmth.

"Baby.." The word felt like tar in my mouth.. Pakiramdam ko ay wala na akong karapatan na tawagin siya ng ganoon.. I'm a bad person..

"Yes, baby?" May namuong bara sa lalamunan ko.. Masyado akong maraming iniisip. Habang naglalakad ako papunta dito ay ang damin thoughts na pumasok sa isipan ko.

What if--God forbid--I lose Pierre all if a sudden? Hahayaan ko bang isipin niya na pangalawa lang siya sa akin? I won't let that happen..

"What if.. What if, mag-break tayo one day.. Would you still be my friend?" Mahina siyang tumawa..

"You made it sound like we're really really breaking things up.." Aniya at nagangat ng tingin sa akin. Hinawakan niya ako sa mukha at mabilis na hinalikan. "I won't let that happen.."

Parang akong na-suffocate nang dahil sa sinabi niya.. Ayaw niyang makipag-break.. Hindi niya manlang iyon naisip. Para akong sinaksak ng ilang beses ng dahil don. Pakiramdam ko ay ang sama sama ko.. James's a good guy, he doesn't deserve a girl like me.

"But, would you still be my friend--because I don't want to lose you."

"You won't, baby.." But you might lose me, gusto kong isagot sa kanya. Pinili ko ng hindi sumagot. Nasasaktan ako tuwing naiisip ko na masasaktan ko si James one way or another.

Nararamdaman ko parin ang pagvvibrate ng cellphone ko sa bulsa ng jacket ko, sana lang di yon nararamdaman ni James.

That night, I fell asleep in his arms pero hinihiling ko na sana si Pierre yon.

Kinabukasan ay naalimpungatan ako ng mag-alarm ang cellphone ko. Shit! May pasok nga pala! Bumangon ako kaagad nag-hilamos. Wala na si James sa kwarto so I assumed nasa labas siya at tama ako. Nagluluto siya ng breakfast.

"Morning, baby." Ngiti niya sa akin.

"Uhm, I need to go..James."

"Kain ka muna then I'll take you home."

Umiling ako. "Wag na.." Pero napatingin ako sa mesa at kay James. Ang daming pagkain. At nagluluto siya pancakes, alam nyang favorite ko yun pati yung syrup alam niya din na gusto ko bg Blueberry.

Kaya imbis na mag-reason out ay lumakad ako papunta sa counter at umupo. Why can't you just.. Be the bad guy, James? You're making it harder for all of you.. For you and me..

Mas nahihirapan ako tuwing naiisip ko na masasaktan kita.. That's unhumane, you're too good to be true, tapos ako ay wawasakin ko lang iyon?

Tahimik kaming kumain.. Nararamdaman kong gusto niyang magtabong pero pinili niyang manahimik nalang.

"Laureen.. I just want you to know.. I'm your boyfriend and I love you.. You can tell me everything. I just want to let you know that I'm all-ears." Aniya ng nakarating kami sa bahay. Niyakap niya ako at hinalikan sa noo.

Tulala akong naglakad papasok sa bahay. Inabutan ko doon si mommy at daddy.

"Where have you been, young lady?" Mahinahon pero may diin na tanong sa akin ni daddy. Si mommy ay nakita kong nakahalukipkip at di makatingin sa gawi ko.

"Uhh.. Sa condo po ni James.. May lagnat po kasi siya.."

"And you didn't even tell us you're there? Alalang alala ang mommy mo sa iyo, Laureen!"

"Sorry po." Yumuko ako at naglakad papuntang hagdan. "Mag-reready na po ako para sa school.." Nang malapit na ako sa hagdan ay di na ako nakatiis lumingon ako para magtanong.

"Mi.. Kamusta po si Pierre?"

Lumingon sa akin si mommy at di ko nagustuhan yun expression sa mukha niya. "Nag-arrest ulit siya kagabi ng umalis ka.. He had to undergo emergency surgery dahil nagkaroon daw ng corobary spasm."

Napatakip ako ng bibig dahil sa narinig ko. Oh, shit. Nag-unahan sa pagtulo ang mga luha ko. What have you done, Laureen?

Nanghina ako dahil doon. "I--is he okay, now, mommy?" Marahan naman siyang tumango kaya nakahinga ako ng mabuti.

"He's okay for now.. Pero ang sabi n dpctor ay option na raw ngayon ang heart transplant.." Tumayo si mommy at humarap sa akin. "Lumipad sila papuntang U.S kaninang 5am." Pakiramdam ko ay huminto ang tibok ng puso ko dahil doon.

"We called you a hundred times last night, anak.. Pierre didn't want to keave without talking to you.. Pero kulang sa oras.. You didn't show up.."

Napaluhod nalang ako sa mga narinig ko. He.. Left. He left knowing that he's just a substitute.. Umalis siya ng di kami maayos..

"K--kailan daw po ang balik nila?"

"Indefinite.. Hindi kasi nila alam kung makakakuha sila kaagad ng donor sa UNOS."

Kumawala na ang hikbi na kanina ko pa pinipigilan. This is bullshit. Bakit kailangang maging ganito ka-complicated ang lahat?

He's..gone. He left. In the end, I was the one..

..who's left behind.