Zawgyi🌴
"Breakfastထစား"ဆိုတဲ့စကားေၾကာင့္ အခုေရွာင္က်န့္
ခ်က္ခ်င္းထၿပီး Breakfast ထစားေနရပါတယ္။
သူ႕အေရွ႕မွာေတာ့စူးရဲစြာၾကည့္ေနတဲ့yiboကအဆင္သင့္။
"အားနာရတယ္"
သက္ပ်င္းသဲ့သဲ့ကိုသူခ်၍ စိတ္မေကာင္းဖြယ္မ်က္ႏွာထားနဲ႕
ဆိုေနေလရဲ႕။
"ဘာကိုလဲ ေမာင္!
"ခင္ဗ်ားေပၚမွာလုပ္ခဲ့သမွ်ေတြကိုျပန္ေတြးရရင္
တစ္ကယ္ကိုအားနာမိပါတယ္ ဒါေပမယ့္ ေနာက္ဆုံး
ခင္ဗ်ားေျပာသလို တိခနဲျပတ္ေတာက္သြားတဲ့ႀကိဳးေလး
၂ေခ်ာင္းက ျပန္မဆက္နိုင္ေတာ့ဘူး ကြၽန္ေတာ္တို႔!!!
ေျပာေနရင္းက ေခါင္းကိုဆတ္ခနဲေမာ့လာ၍ မ်က္လုံးခ်င္း
စုံကာေျပာလာပါ၏။
"ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘယ္လိုမွမျဖစ္နိုင္ေတာ့ဘူး ခင္ဗ်ား
ရွန္ဟိုင္းကိုျပန္ပါေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႕ပဲ ရပ္လိုက္ေတာ့ "
"အဲ့ဒီေတာ့ ကိုယ့္ဘက္ကေနာက္ဆုပ္ရမယ္ေပါ့
ေမာင္ ကိုယ့္ကိုယ္အဲ့သေလာက္မုန္းသလား"
"မဟုတ္ဘူး ကြၽန္ေတာ္ခင္ဗ်ားကို မမုန္းပါဘူး"
"ဒါဆို ခ်စ္တယ္ေပါ့"
ခ်က္ခ်င္းျပန္မေျဖ ေခါင္းကိုငုံ႕ခ်၍ ေျဖရမွာသိပ္ကို
ခက္ခဲေနတဲ့ပုံ။ ေမာင္မေျပာလဲ ေမာင့္မ်က္ဝန္းထဲက
အခ်စ္ရိပ္ေတြ ကိုယ္ျမင္ၿပီးသားပါ။
"ကြၽန္ေတာ္ေတာင္းပန္ပါတယ္ အဲ့လိုေျပာယုံနဲ႕
ျပန္မေကာင္းသြားနိုင္ဘူးဆိုတာသိေပမယ့္ ေတာင္းပန္ပါတယ္
ဆိုတာပဲေျပာနိုင္ေသးလို႔ အားနာရတယ္"
သက္ပ်င္းသဲ့သဲ့ခ်၍ေျပာလာျခင္းေၾကာင့္အနည္းငယ္
ၿပဳံးမိပါသည္။ ေမာင္က ဘာေၾကာင့္တေရးတယူလုပ္ၿပီး
ေတာင္းပန္ေနတယ္ ကိုယ္တိုင္မသိရပါ။
"မေတာင္းပန္နဲ႕ ေမာင္.. မေတာင္းပန္နဲ႕"
ကိုယ္ကအရာအားလုံးခြင့္လႊတ္ေပးမွာမို႔ပါ။
စားပြဲခုံေပၚတင္ထားသည့္သူ႕လက္ေလးအေပၚကေန
အုပ္မိုးကိုင္ေလေတာ့ႏွင္းစက္ေလးပမာေအးစက္ေနပါ၏။
YOU ARE READING
ေမာင္ဟုေခၚသည္(မောင်ဟုခေါ်သည်)Completed
FanfictionZawgyi 🍁 Unicode ပံုျပင္ေလးတစ္ပုဒ္ကိုေမာင္နဲ႔ပဲစတင္ၾကည့္ၾကပါစို႔ ❤ ပုံပြင်လေးတစ်ပုဒ်ကိုမောင်နဲ့ပဲစတင်ကြည့်ကြပါစို့ ❤
