EZRA (KALBİMİN PUSULASI SERİSİ 1)

58.BÖLÜM

Selam güzellerim...
Nasılsınız bakalım?Bayram sonrası nasıl geçti?
Ben hala oruç gibi dolanıyorum ortalarda.😅Alışmak biraz zaman alacak galiba.
Her yıl,ramazandan sonra bir burukluk çöküyor içime.Bu güzel ay hiç bitmesin evlerimizi, kalplerimizi bereketlendirsin istiyorum.Ama her güzel şey gibi bunun da sonu geliyor ve zaman su gibi akıp geçiyor.
Neyse konumuza dönecek olursam,
Sizleri yine harika bir bölüm bekliyor canlarım.
Ben yazarken çok keyif aldım umarım sizde okurken keyif alırsınız.😊
Yorumlarınızı ve oylarınızı benden esirgemezseniz sevinirim.
Biliyorsunuz ki sizler benim en güzel ilham kaynağımsınız.Varlığınız bana güç veriyor.😘

Görselde;Bölüm afişimiz var.
Bölüm müziğimiz;  Loco & Punch - Say Yes

Bölümleri yazarken sıkça dinlediğim ve sevdiğim bir şarkıyı bu bölüm için seçtim.Umarım sizde seversiniz.😍

************************************
Düştüm,
Yaralarımdan öptün.
İşte avuçlarında kalbim yeniden doğdu.
                                        duslerkitapligi
*********

Karşımda gördüğüm adamla önce tedirgin olarak yavaşça bir adım geri attım.Refleks olarak yaptığım bu hareketti.Durup düşünceli bir şekilde adam baktım.Orta boylarda,biraz çelimsiz duruyordu ama gözleri,gözlerinde tanımlayamadım bir şey beni rahatsız etmişti.Nedenini bilmiyorum ama tüylerim diken diken olmuştu.Tanımadığım bu adamın burada ne işi vardı? Kapalı olan bu evde ne arıyordu merak etmiştim.Üzerinde işçi tulumu vardı ama benim adamlarımdan biri değil.Bunu fark ettiğimde titrek bir nefes bıraktım.Korkumu belli etmemeye çalışarak,içimden kendi kendime sakinleşmem gerektiğini fısıldadım.Eğer panik yaparsam buradan kurtulamayabilirdim.Hem aşağıda çalışanlarım vardı ve birazdan yanıma çıkacaklardı zaten değil mi?Korkumu ona belli etmemeye çalışarak,boğazımı temizleyip konuşmaya çalıştım.

''Pardon,birine mi bakmıştınız acaba?''diyerek aklıma ilk gelen şeyi sordum.

''Evet,aslında size bakmıştım.''dediğinde yüreğimin ağzıma geldiğini hissettim.Gerilim hattına tutulmuş gibi titremeye başlayan bedenimi zapt ederek konuşmaya çalıştım.

''Buyurun,beni ne için arıyordunuz?''diye sordum merakla.

''Bana burada olduğunuzu söylediler.''

''Kim söyledi?''dedim tedirginliğimi gizleyemeyerek.Kaşlarım çatık bir bakıyordum artık.Allah için kim benim yerimi bilmediğim,tanımadığım bir herife söyler ki?

''Bana söyleyen kişiyi tanımazsınız.''diyerek bana doğru bir adım attı ve konuşmaya devam etti.''Ama ortak tanıdığımız olan biri var,onu iyi tanırsınız diye tahmin ediyorum Ezra hanım.''dediğinde gözlerine sinirle baktım.Ellerimde dosya ve çanta olduğu için telefonuma ulaşamıyordum şu an ve bu beni daha da endişelendirdi.

''Kimmiş bu?Hem benim sizinle ne işim olur?Belli ki yolunuzu kaybetmişsiniz ve kafanız yerinde değil.Arkadaşlarım sizin gitmenize yardım etsin.''diyerek karşısında dimdik durdum ve gözlerinin içine baktım.Ve onu şaşırtıp,boş anını yakalayarak ondan hızlı hareket ettim.Yana doğru kaçtım ve aşağıya sesimin gittiğin emin olacağım şekilde bağırdım.

''Aşağıda kimse yok mu?Biri yardım etsin!!''

Bir kaç saniye sonra şaşkınlığından sıyrılıp,kolumdan tutup beni pencerenin olduğu tarafa doğru hızla itti.Elimdeki eşyalar etrafa saçılırken,bende aynı hızla yere savruldum ve dizlerimin üzerine düştüm.Dizlerimdeki sızı gözyaşlarımı tetikledi ama pes etmedim.Elbet buradan kurtulacaktım. Oğlumun ve sevdiğim adamın yanına gidecektim.Sırat'ın ve oğlumun aklıma düşmesiyle boğazım düğümlendi,yüreğime bir şey battı.Ve onları düşünmek bana güç verdi.Onlar için,kendim için güçlü durmalıydım.Yere yapıştırdığım ellerim yanıyordu ama önemsemedim. Yüzümü düşen saçlarımı arkama savurup başımı kaldırıp ona gözlerimi kısıp,öfkeyle baktım.