EZRA (KALBİMİN PUSULASI SERİSİ 1)

27.BÖLÜM

Selamlar güzel okurlarım...🤗

Nasılsınız bakalım görüşmeyeli?

Umarım iyisinizdir.

Bu bölümde sizleri harika şeyler bekliyor.

Hemen tarifi veriyorum.

Bir tutam aşk?  Var!..😍😍😍

Bir tutam özlem? Var!..

Bir tutam kıskançlık? Var!..

Göz yaşı?Sevmiyoruz...Yani yok!.. 😂

Eee geriye bize de bir tutam kalp çarpıntısı kalıyor...

Hadi o zaman hazırsak başlayalım.

Keyifli okumalar!..

Yorum ve Oylarınızı bekliyorum canlarım.

Görselde; Ezra var!..

Bölüm müziği; Sezen Aksu - Aşktan Ne Haber 

************************************

Erkeğin yaradılışında sevmek yoktu.

Ona aşkı öğreten bir kadındır...

                                     PAUL GERALDY 

*********

Aşk,bir insanı sevdiğinde onda kendisini bulmasıymış...Kendini onda kaybetmek ve yeniden bulmakmış.

Aşk,insanın hayatı boyunca yaşamadığı ilk defa yaşanılan bir duyguydu.Ve belkide hayatımızda bir kez tadacağımız bir duyguydu.Ve biz nerede,nasıl aşkı bulacağımızı bilemezdik.

Sırat'ta bilemezdi..Yıllar sonra aşkın çıka gelip kendisini bulacağını..Şimdi elleri başının altında yatağında uzanmış yüzündeki gülümsemeyle tavanı izlerken kendini çok garip hissediyordu. Tanıştıkları o an gözlerinin önüne gelince kalbi tekledi.Şimdi o menekşe rengi gözleri tam gözlerinin içine bakıyor gibiydi.Aynı o gün karşılaştıkları o ilk andaki hissetti..Kalbi göğüs kafesini zorluyordu.Tanıştıkları o günün üzerinden sanki yıl geçmiş gibi gelse de sadece bir kaç ay olmuştu.Ve o bir kaç ayı sevdiği kadınla dolu dolu geçirmişti.Hayatında ilk defa böyle mutlu hissediyordu kendini..Bu duyguları ilk defa Ezra ile tadıyordu.Onunla yaşıyordu.İlk defa böyle hissetmesine,acemiliğine rağmen biliyordu,hissediyordu.Ezra hayatındaki tek kadın olacaktı. Babaannesinin hep anlattığı o diğer yarısı oydu.Kaderine,kalbine yazılan güzel aşkıydı...

Kalbi ilk defa böyle atıyordu.İlk defa bu kadar mutlu hissediyordu kendini...Ezra ile Batın'dan ayrılmak çok zor olmuştu.Onlarla birlikte kendini geçirdiği bir kaç gün hayatında geçirdiği en güzel günlerdi.Eve girdiğinden beri kendini yalnız hissetmişti.Evin içi çok sessizdi.Hiç bir yaşam belirtisi yoktu.Onların sesi eksikti.Sevdiği kadın ve oğlu yanında yoktu..Oğlu!...Bu kelime yüzündeki gülümsemeyi arttırdı.Bir oğlu vardı..Sevdiği kadından doğan ve hayatının baş köşesini alan bir can parçası..Artık onunda bebeğiydi Batın.Bu düşünce bile kendisini öyle mutlu ediyordu ki..Şimdi yanlarında olmalarını seslerinin evin içinde yankılanmasını,kahkahalarının doldurmasını o kadar çok isterdi ki..Daha ayrılalı iki saat bile olmadan yüreği özlemle sızlamaya başlamıştı bile..

Daha fazla özlemlerine dayanamayarak yerinden kalkıp yatağın diğer ucuna attığı telefona uzandı.Telefonu aldıktan sonra geriye doğru kayıp yatağının başına sırtını yaslayarak oturdu. Hızlıca mesaj bölümüne girip yazmaya başladı.

''Selam güzelim..Nasılsın?''

Yazıp gönderdikten sonra sabırsızlıkla beklemeye başladı.Daha önce hiç kimseyle böyle yazışmadığı için ne yazacağını bilememişti.Daha bir kaç saat önce birlikteydik ne için yazıyorsun dese yeriydi.Bir kaç dakika sonra gelen mesaj sesiyle kalbi neredeyse yerinden çıkacaktı.Açıp gelen mesajı okudu hemen..